Tímarit Máls og menningar - 01.03.1963, Blaðsíða 49

SVIPMÓT SPÁNAR
íri, segir hann. Komuð þér frá Portúgal?
Nei, Ég kom meS bílnum frá Valladolid, segi ég.
Hann er alltaf troðfullur af fólki, segir hann vorkunnlátur. Það er miklu
betra að koma á mótorhjóli, ef maður á það. Hafið þér ekki heyrt um sígauna-
kerlinguna og Valladolid-bílinn.
Nei, segi ég.
Blessaður segðu honum frá henni, segir móðirin, hún er svo táknræn.
Nú bíllinn var fullur og ekkert pláss, allt setið og staðið þegar hún kom
og tróð sér inn. Allt fullt, ekkert pláss, segir Pepe bílstjóri, en hún treðst og
treðst og segir: Ég skal með þótt ég drepist. Og hvað gerðist. Bíllinn valt
skammt fyrir ofan Tudda, allir veltust í einni kássu í bílnum og stóðu upp
nema hver, nema la gitana, hún liggur dauð.
Þögnin verður mátulega löng og ég brosi dulrænu brosi eins og ég sé að
íhuga „svona geta örlögin veriö“.
Annars hélt ég að þér kæmuð frá Portúgal. As raparigas portuguesas náo
sáo muito lindas, þær spænsku eru miklu fallegri, hann lítur til dyranna og
sér að móðir hans er farin, þess vegna dregur hann línu í loftinu með báðum
höndum til skýringar. Annars er hann hér skammt frá, tuttugu kílómetra eða
þar um bil, — og bendir á upphandlegg sinn.
Ég sé, að hann ber húðflúr.
Ég lét tattóera mig þar, segir hann, í Lissabon.
Hann sýnir mér skrautið á upphandleggsvöðvanum. Þar hangir Kristur á
krossi. Ofan við hann stendur: Fyrir guð. Neðan við hann: Allt fyrir föður-
landið. Maðurinn kreppir handlegginn og réttir úr honum, svo Jesús titrar
allur eins og af kvöl, skreppur saman og þenst út. Stundum er eins og hann
brosi.
Við skruppum saman nokkrir strákar, mynduðum samtök, þetta er svo stutt
til landamæranna. Við tókum lestina frá Salamanca, og hann kreppir og slak-
ar á upphandleggsvöðvunum. Jæja, þér í bað og ég í hreina skyrtu.
Þegar ég hef baðað mig er kvöldverður kominn, fólk sezt að borði og innan
úr matsalnum berst samtal. Mér er vísað til sætis við stórt, kringlótt borð í
miðjum sal og yfir mér hangir stór ljósahjálmur með hangandi glerskrauti og
þremur dauft lýsandi perum. Við dreifð borð fram með veggjunum situr fólk
á strjálingi, og tvær svaladyr standa opnar, svo inn berst ofurlítill gustur há-
sléttunnar og þagnandi kliður götunnar. Við eitt borðanna sitja ung stúlka
og roskinn maður, stúlkan er að segja, að henni leiðist matur yfirleitt og betra
væri að nota pillur hans í stað, og vera þannig laus við matartilstand. Henni
39