Tímarit Máls og menningar - 01.03.1963, Síða 72

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Ég hristi höfuðið.
„Látiði hann eiga sig,“ sagSi Dóri og gaf mér hornauga. Ég sá aS hon-
um mislíkaði hvernig ég tók þessu.
„Erum viS eitthvað að gera honum?“ sagði stýrimaðurinn.
„ÞaS er sama,“ sagði Dóri, „þið þurfið ekkert að skipta ykkur af þessu.“
„Hverju höfum við skipt okkur af?“ sagði stýrimaðurinn. „Ég skildi þá
— það er allt og sumt. Er það að skipta sér af?“
„ÞaS er að skipta sér af,“ sagði Dóri.
„Jæja.“
,Já.“
„Er það að skipta sér af?“
„Já.“
„Hvernig — viltu segja mér það?“
„Ef þeir vilja endilega slást ...“ sagði Dóri.
„Jæja,“ sagði stýrimaðurinn. „Kannski er bezt að maður fái engan frið
að lepja helvítis kaffið? Þú vilt það kannski?“
Hann benti á dúkinn mórauðan af kaffiblettum. ÞaS var pollur á borð-
plötunni, og kaffið leitaði út í eitt hornið vegna hallans á borðinu, og rann
milli skorðanna ofan á strigamottuna á gólfinu.
„Kaffið!“ sagði Dóri. „ÞiS vitið vel hvernig hann er.“
„Hvernig hver er?“ sagði stýrimaðurinn.
„Hann Axel,“ sagði Dóri.
„Nei — hvernig er hann?“ sagði NorSlendingurinn.
„ÞiS vitið það eins vel og ég,“ sagði Dóri.
„Ekki veit ég það,“ sagði Norðlendingurinn. „Veizt þú það Addi?“
„Hef ekki hugmynd um það,“ sagði stýrimaðurinn og sló flötum lófa í
borðið.
Litli maðurinn leit upp og á Dóra. ÞaS blæddi ennþá og Dóri bauðst til
að lána honum vasaklút.
„Vill hann ekki handklæði?” sagði Norðlendingurinn og leitaði eftir viður-
kenningu stýrimannsins.
„Hérna er dúkurinn,“ sagði stýrimaðurinn. Hann vöðlaði borðdúknum í
einn vöndul og bauð hann fram.
„Hann er allur útklíndur hvort eð er.“
Dóri reis á fætur og stakk bláum tóbaksklút milli fálmandi fingra litla
mannsins. Ég sat fyrir innan Dóra við borðið og notaði tækifærið og stóð
einnig upp.
X
62