Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Blaðsíða 74

Tímarit Máls og menningar
fyrir manni eins og Elíasi mínum við útförina, svo ég tel víst, að það sé það
eina sem hægt er að gera. En ef presturinn veit einhver önnur betri ráð, er
honum, af minni hendi, frjálst að beita þeim.
— Ég — er hræddur um — að ég skilji — ekki alveg hvað þú átt við,
stamar presturinn vandræðalega.
— Skiljir ekki? hváir ekkjan. Og áður en vinkona hennar nær að taka af
henni orðið, rennur upp ljós fyrir henni og hún heldur áfram: Nú, það er
kannski ekki von, ég hef líklega ekki útskýrt þetta nógu vel. En mergurinn
málsins er sá, að hann Elías minn er svo jarðbundinn að hann fæst ekki til
að trúa því að hann sé skilinn við, hvað þá að liggja kyrr í sinni gröf,
heldur er kominn í slagtog með einhverjum bölvuðum óþokkum, sem spana
hann upp og láta hann eyðileggja og skemma allt á þessu heimili. Hann hefir
viðurkennt þetta sjálfur á miðilsfundi, ef presturinn trúir mér ekki ...
Vitanlega trúir presturinn ekki öðru eins og þessu — og það um mann,
sem hann hefir sjálfur jarðsungið, og meir að segja með einhverri þeirri
beztu líkræðu, sem honum hefir tekizt að semja. Hann er bersýnilega sleginn
ótta, ekki við hinn jarðbundna eiginmann, heldur ekkjuna. En hún heldur
fast við sitt. Hefir hún þá séð eitthvað yfirnáttúrlegt? Onei, en hana hefir
dreymt.
Presturinn reynir að komast að með einhverja speki, sem sálfræðingar hafa
sagt um drauma. En hvorug kvennanna hlustar á slíka speki, háðar hafa ör-
ugga reynslu af áreiðanleik drauma. Samt sem áður færist prestur undan
því að skipta sér af þessu máli, ekki vegna þess að hann sé andvígur spírit-
isma, síður en svo, sjálfur hefir hann fengið óvefengjanlegar sannanir úr
þeirra átt — en samt sem áður — hann er alls ekki viss um að það sé við-
eigandi að hann skipti sér af þessu. Hann kemur sér ekki að því að láta hina
raunverulegu ástæðu uppi: óttann við smávöxnu, dökkbrýndu og hvasseygu
konuna, sem sækir aðstoð hans svo fast. Aftur á móti er hann með á nótunum
þegar vinkona ekkjunnar kemur að orði.
Loks tekur ekkjan skarið af. — Nú, ef presturinn vill ekki gera neitt, þá er
ekkert um það tala. Mér fannst það ekki standa öðrum nær.
— Ég skil það, ég skil það, segir presturinn afsakandi og togar í fingur sér
svo að brestur hátt við. Andartak er þögn og ekkjan er djúpt hugsi, eins og
spilamaður sem á eitt tromp eftir á hendi, og er efins um hvort hann á að slá
því út eða ekki. En skyndilega tekur hún ákvörðun og lætur það hvína: —
Það verður þá að hafa það. En ef ég hefði ekki verið búin að hafa spurnir
392