Tímarit Máls og menningar - 01.06.1972, Blaðsíða 100

Tímarit Máls og menningar
Þær hafa verið neyddar til að undirgangast menningu sem þær áttu ekkert í.
Og svo er búið að grugga hugsunarhátt litaðs fólks um allar jarðir, að í viss-
um héruðmn Víetnams, að ég tali ekki um Japan, hafa konur með skásett
augu frá náttúrunnar hendi klippt í augnaumgjörðina til að fá kringlótt augu
og líkjast vestrænum konum. Og ekki þarí að hafa mörg orð um hvað svert-
ingjar hafa gert við hárið á sér, einkum konurnar. Þær hafa sléttað það með
lieitum járnum svo að það verði sem líkast og á hvítum. Vestrið hafði skil-
greint fegurð - og hvítar konur voru heilagar.
Litaði heimurinn fór að apa eftir og eftirlíkja, reyndi að gera allt eins og
vestrið. En ég held að nú sé hafin barátta í heiminum fyrir menningarfrið-
helgi. Sérhver þjóð og þjóðflokkur vill varðveita eigin menningarheild
óskerta og segir: „Til helvítis með vestrið og menningu þess. Látum það um
eigin menningu. Við viljum okkar.“ Ég ætla mér ekki að tala fyrir munn
rauðliðanna, en ég hygg að þetta sé einnig þáttur í haráttu þeirra. Þetta er
heilbrigð barátta og það verður að heyja hana. í Bandaríkjunum berjumst
við fyrir friðhelgi eigin menningar. Við viljum að menningarframlag litaðra
Jjjóða sé viðurkennt. Ef flett er upp í bók kemur hið furðulega í ljós, að litaði
heimurinn hefur gert flest af því sem hvíta fólkið eignar sér. En jnað umsnýr
einfaldlega sögunni. Pýþagóras gaf ykkur ekki flatarmálsfræðina, heldur
Egyptar.
Ég hef hérna dálítið í pokahorninu á Englendinga, auðvitað hef ég Jjað.
Ungur varð ég að læra allt bullið um gæzku Englendinga við Trinidad, jafn-
framt því sem Jieir undirokuðu á báða bóga. Allt sem ég var Iátinn læra um
London, lítill drengur, var um fegurð borgarinnar, hve allir lifðu þar í frið-
sæld, hve fagurt lífið væri - á minn kostnað. Ég var vanur að segja: „Ég
vil fara til London og brenna hana til ösku.“ Var þetta ofbeldi?
Vandkvæðin með vestrið eru þau, að það telur sig hafa rétt til að gefa öðr-
um frelsi og sjálfslæði. Þetta er fráleitt. Þið getið aldrei gefið öðrum frelsi.
Allir menn eru fæddir frjálsir. Þeir eru hnepptir i þrældóm af öðrum. Það
eina er sá getur gert sem hneppti þá í þrældóm, er ekki að gefa þeim frelsið,
heldur að hætta að undiroka þá. Á þessu er reginmunur, en ég held að fólk
geri sér ekki alltaf þennan mun ljósan. Ég er furðulostinn Jregar ég tek mér
dagblað í hönd og les: „England hefur í dag ákveðið að gefa Vesturindíum
frelsi.“ Hvernig í fjandanum getur England gefið mér frelsi? Allt og sumt
sem það getur gert er að hætta að undiroka mig, fara af baki mínu. En það
hljómar óneitanlega fallegar Jregar þeir segja: „Við ætlum að gefa ykkur
frelsi. Nú eruð Jrið undir það búnir.“ I stað þess að viðurkenna: „Við ætlum
90