Tímarit Máls og menningar - 01.05.1986, Qupperneq 21

Formviljinn
— Pétur hefur makalausa hæfileika til að hitta naglann á höfuðið, lýsa
sameiginlegri reynslu allra með líkingum sem alltaf hitta beint í mark. En
um leið gerist annað: sögurnar verða um of háðar veruleikanum, orðin eru
sífellt skoðuð í ljósi þess sem þau vísa á, lesandi leyfir þeim ekki að lifa
sjálfstæðu lífi. Og það er gegn þessu sem Pétur snýst í sinni nýju bók. Einar
Már Guðmundsson og Einar Kárason fóru eins og Pétur þá leið að lýsa
Reykjavík í eigin ljósi, en ekki í andstöðu við eitthvað annað og betra. Þeir
hafa farið mjög ólíkt að en hvor um sig leyst þetta vandamál með hina beinu
endurspeglun — Einar Már með sögumannsaðferð sinni og ljóðrænu flugi,
Einar Kárason með þrjóskulegu andófi gegn hvers kyns hneigð og því stað-
fasta leiðarljósi að láta lögmál sögunnar ætíð ráða.
Hvert stefnir? Veruleikinn verður sífellt leiðinlegri og endurbætur á
honum sýnast ekki í sjónmáli, sumir höfundar gera upp sakirnar við hug-
sjónafólkið, aðrir smíða sér sjálfstæðan söguheim, enn aðrir hvetja til ásta:
elskaðu makann þinn, elskaðu barnið þitt, elskaðu almættið; vertu góður.
147