Tímarit Máls og menningar - 01.05.1986, Síða 37

Steingrímur St. Th. Sigurdsson
Ásta og Líf og list
Ég kynntist Ástu Sigurðardóttur nokkuð vel vegna þess að hún var
töluverður hluti af tímariti sem ég ritstýrði og gaf út og heitir Líf og
lisf, ég segi heitir af því að rit eiga að halda áfram að lifa þótt þau séu
gengin til moldar.
Nú, málum var þannig háttað að ég kynntist henni vegna þess að
hún kom færandi hendi til mín einu sinni þar sem ég átti heima upp í
Barmahlíð 49 með ritsmíð eftir sig sem fjallaði um keramik, leir-
munalist. Hún hafði lagt stund á leirmunalist að ég hygg í Handíða-
og myndlistaskólanum og ennfremur hafði hún unnið við leirmuna-
gerð, og mér fannst ritsmíðin svo merkiieg og vel stílfærð að ég
spurði hana hvort hún skrifaði ekki smásögur, hvort hún væri ekki
skáld. Nú hún gaf ekki mikið út á það, en sagðist hafa gaman af
skáldskap, og svo fylgdi ég henni heim — ég reyndi að vera riddara-
legur. Þetta var ósköp lagleg, ja yfirlætislaus stúlka, dökk yfirlitum,
og ég bauð henni fylgd heim. Ég held að strætisvagnarnir hafi verið
hættir að ganga af því að við lentum á mikilli kjaftatörn. Þá sagði hún
mér frá atviki sem hún hafði lent í nokkrum dögum áður, hrikalegu
atviki sem gerðist í glasaglaum og ölteiti í Reykjavík, og mér fannst
sagan orka svo sterkt á mig að ég bað hana að færa þetta í letur og
reyna að skrifa söguna eins og hún hafði sagt mér hana. Og þannig
varð fyrsta sagan hennar til, „Sunnudagskvöld til mánudagsmorg-
uns“.
„Sunnudagskvöld til mánudagsmorguns" er merkileg að því leyti,
og ég hef oft íhugað það, að þetta er sennilega fyrsta sagan eftir kven-
rithöfund sem hefur það að hugsjón að ljóstra upp um karlrembu-
háttinn í íslensku samfélagi og víðar.
Sagan er skrifuð í fyrstu persónu og segir frá ungri stúlku sem
lendir í gleðskap og gerist áleitin við karlmenn þegar hún er búin að
fá sér neðan í því eins og gengur og gerist. Það er aldrei talað um það
163