Tímarit Máls og menningar - 01.05.1986, Side 92

Tímarit Máls og menningar
unnvörp, og ber engin af annarri. Þær líkjast laufi sem fellur.“ (Sst. 293) -
En svo rofar til. „Minna en það sem gerst hafði þangað til gat varla hafa
gerst, en þá bar svo til, að hefðarhjón (Herrschaften) birtust á loftinu hjá
mér . . . Og rétt í því er hjónin hurfu niður um loftsgatið beindi ég til
mannsins einu orði, en hann svaraði ekki óvinsamlega, og þannig axlaðist
þetta til, að ég fór að bögglast við að hnoða saman vísum, og síðan var farið
að prenta þetta hjá manni þessum, en hann var skáld óvart og gaf út veglegt
tímarit.“ (Sst. 295) Tímaritið var Helgafell og skáldið Magnús Asgeirsson.
Eftir þetta varð ekkert lát á ljóðaþýðingum og ýmsu skrifuðu frá henni í
blöðum og tímaritum. Ævintýrið hófst þó fyrst fyrir alvöru 1977 þegar
fyrsta bókin hennar Samastaður í tilverunni kom út og ári seinna „Ur sálar-
kirnunni“.
„Upphefðina" eða verðlaun útvarpsins hlaut hún fyrst íslenskra kvenna
árið 1982 þá 83 ára gömul. Bækur hennar eru nú orðnar fimm frumsamdar,
en þær eru auk fyrrnefndra: Bréf til Steinunnar, Auðnuleysingi og Tötrug-
hypja og Tötra í Glettingi, og enn mun liggja töluvert óbirt eftir hana, m. a.
þýðing úr Hinum guðdómlega gleðileik Dantes. Ljóðhús hefur gefið út allar
hennar bækur.
Eiginmaður Málfríðar hét Guðjón Eiríksson. Um upphaf kynna þeirra
sagði hún svo: „góða hafði hann röddina, þessi nýkomni maður. Að þeirri
rödd hændist ég svo í fimmtíu ár, og nú leiðist mér að hún skuli vera
þögnuð." (Sst. 265) Og enn heldur hún áfram: „Arin liðu fram og við
giftum okkur. Kona nokkur hjartagóð sagði að enginn annar mundi hafa
viljað hvort okkar fyrir sig . . .“ (Sst. 267)
Það var afskaplega gaman að heimsækja Málfríði og Guðjón í Pósthúsið
við Austurstræti, en þar var Guðjón húsvörður um árabil. Fyrst voru allir
gestir vigtaðir á stóru póstvigtinni, síðan var gengið upp endalausar mjóar
tröppur, efst upp á loft, þar sem íbúð þeirra var. Var þar komið inn í dimmt
eldhús, líkt og gerist í stórum íbúðum í miðborg Kaupmannahafnar. Þar
hitaði Guðjón dýrðarkaffi og bakaði bestu pönnukökur í heimi, meðan
frúin og gestirnir gengu til stofu. I stofunni voru falleg dönsk húsgögn
ættuð frá Den Permanente, eða álíka fínni húsgagnaverslun. Fallegar mynd-
ir eftir góða listamenn prýddu ljósa veggina, ásamt teppum Málfríðar. Otal
kaktusar, blómstrandi eða ekki, fylltu gluggann á móti Landsbankahúsinu.
A meðan beðið var eftir kaffi og meðlæti, breiddi húsfreyja stramma-
skáldskapinn sinn um öll gólf og stóla að beiðni gesta, og ósjaldan kom það
fyrir að menn hefðu í fórum sínum einhvern slíkan kjörgrip er heim var
haldið.
Hún gat lítið sem ekkert saumað út síðustu árin, sökum sjóndepru. „Nú
er dimmt í heirni," sagði hún oft. En skrifað gat hún og lesið fram til hins
218