Tímarit Máls og menningar - 01.05.1986, Side 102

Tímarit Máls og menningar
Svo var kistan komin rétt inní bílinn og bílstjórinn ók af stað. I
kjölfarið komum við á mínum bíl. Það var ekið einsog við værum
með postulín í farteskinu og þankagangur minn tók mið af nál hraða-
mælisins. En ég man ekki hvað ég hugsaði. Fyrr en allt í einu að fram-
úr okkur hljóp stúlka og hún var með vasadiskó — tilað hafa takt við
eigið fótatak býst ég við.
A götunum breyttist snjórinn í krap, en hvorki bílar né menn
höfðu áttað sig á aðstæðum og sumir spóluðu í brekkum vetrarins og
urðu fúlir. Aðrir óheppnari kvefuðust og fóru að hósta — þeir voru
til sem neituðu alveg að fara í gang þennan morgun.
Kirkjan og garðurinn voru í hlíðinni fyrir ofan bæinn og það hafði
verið ruddur þangað vegurinn, sérstaklega fyrir afganginn af afa
mínum. Oðru megin við veginn var gildrag og þar var lækur á leið
niður hlíðina; handan hans tóku við tún og það voru hestar að krafsa
í krapið.
Líkbíllinn var á leið upp brekku og kannski var það handvömm
eða kannski slitnaði keðja — ég hef aldrei fengið skýringu á því —
bíllinn fór að spóla, skrensaði og líklega ætlaði bílstjórinn að skipta
niður, en þá rann bíllinn afturábak útaf mjóum veginum. Einsog við
værum í bíó sáum við bílinn velta niður brekkuna og enda á hvolfi útí
læknum.
Við vorum fljótlega komnir niður að brömluðum líkbílnum. En
allir í okkar fínasta pússi, einsog deginum sæmdi, og það var líktog
enginn okkar vildi verða fyrstur til að ata sig út — eða kannski vissi
enginn hvað skyldi til bragðs. I fáein ákaflega erfið augnablik horfð-
um við hver á annan og á lækinn sem hjalaði við líkkistuna sem var á
hvolfi hálf útum brotnar afturhurðirnar.
Þá hafði líkbílstjóranum tekist að skríða út og hann þreif til
kistunnar og reyndi að koma henni á réttan kjöl. Við náðum aftur
jarðsambandi og vorum þarna að bisa kistunni uppúr læknum þegar
ég tók eftir einhverjum uppá veginum. Það var stúlkan með vasa-
diskóið og hafði hlaupið framúr okkur skömmu áður. Nú tók ég eftir
því að hún var kannski sautján ára, með stuttklippt hár og spékoppa
þegar hún hló, sennilega að okkur. Mér fannst þetta vandræðalegra
en ef einungis hefði verið bílvelta — að vera á ferðinni með lík var
nógu yfirþyrmandi svo ekki bættist oná að missa það útí læk.
Orugglega bara eitt lík? spurði stúlkan og horfði á ónýtan líkbílinn
228