Tímarit Máls og menningar - 01.12.1992, Blaðsíða 46

ingju“, en vegna þess að stafsetningin var eftir hans eigin höfði, varð
útkoman „Te Lögge“.
Nú mætti ætla að foreldrar hans hefðu orðið ögn miður sín út af þessu
brengli með bókstafina, en sannleikurinn var sá að þau létu sér það í léttu
rúmi liggja, og voru í rauninni töluvert hreykin af syninum, og enda þótt
stafirnir hölluðust sitt á hvað, beina línan hlykkjaðist eins og garðslanga
og grænu marsípanblómin væru öll útslett í rjóma, voru þetta allt smá-
munir sem urðu að engu, rétt eins og tertan sjálf þegar hún var étin. Um
fröken Jensen er svipaða sögu að segja; leiðréttingarárátta kennarans
hvarf eins og dögg fyrir sólu þegar þeytti rjóminn og sultutauið voru
komin í munninn, hversdagsamstrið gleymdist og í staðinn rifjuðust upp
ýmsar minningar frá skólatíð Ottós, eins og tíl að mynda þegar hann setti
teiknibóluna á kennarastólinn; en fröken Jensen, sem á löngum kennara-
ferli hafði tamið sér að setjast aldrei svo á stól, að hún aðgætti ekki hvort
á setunni væri teiknibóla, dauð mús eða þefkúla, tók teiknibóluna milli
þumalfmgurs og vísifingurs og hampaði henni sigrihrósandi framan í
krakkaskarann, og Ottó mátti dúsa í skammarkróknum það sem eftir var
af kennslustundinni.
En það voru ekki allar minningar jafn ánægjulegar, og fröken Jensen
44
TMM 1992:4