Tímarit Máls og menningar - 01.12.1992, Blaðsíða 97

perlufestum, rauðum skóm. Fullmikil sundurgerð fyrir skógargöngu!
Litli hvíti hundurinn, sem trítlar á undan þeim, ljós, dansandi hnoðri í
sólskininu, látum vera með hann, en hvað táknar maðurinn með svörtu
hettuna sem er á hælum þeim? Hann er vopnaður staf eða byssu. Þetta
hlýtur að vera lífvörðurinn.
En þama em fleiri á ferð. Tíu skrefum á undan parinu, sem arkar út
úr skóginum, líkt og það hafi slegið eign sinni á allt svæðið, þarna þar
sem vegurinn breikkar, hefur gömul kona sest niður. Hún húkir með
pilsin upp um sig hjá tágakörfu, sem hún hefur lagt frá sér á vegarbrúnina
og horfir á tröllvaxinn karlmann, sem einnig hefur lagt frá sér byrði sína,
stóra bakkörfu. Milli þeirra sé ég dúðað bam, sex eða sjö ára gamalt, sem
bendir manninum á eitthvað eða réttir honum, líkast til blóm, það gætu
svo sem líka verið ber, jarðarber — útrétta höndin er svo agnarsmá að ég
get aðeins greint lítinn dökkrauðan díl.
Þetta er allt og sumt. Fleira er ekki að sjá við fyrstu sýn. Glugginn
sem við horfum út um er smár, afar smár, það mætti næstum kalla hann
gægjugat, tíu sinnum fjórtán þumlungar, ekki meir, og að sjálfsögðu er
hann ekki úr gleri heldur úr eikarviðarbút sem er að minnsta kosti þijú
hundruð og áttatíu ára gamall. Ef yfirborðið er skoðað frá hlið, má greina
láréttar æðamar undir gljákvoðunni. Tréramminn er líka fomlegur, á
honum eru smárispur og blettir. Bæsuð hliðin er ormétin hér og þar og
blaðgullið sem grópað er innan í hann er upplitað og snjáð. Ég hef ekki
mikið vit á þessu, mér kann að skjátlast, en ég hef það á tilfinningunni
að ramminn sé ekki eins gamall og myndin. Bakhliðin orkar slétt og
líflaus, en ávöl eikarfjölin sýnir förin eftir meitilinn sem hefur grafið hana
út úr viðarborðinu. Krítarrákir sem ég get ekki ráðið, geymslunúmer á
gömlum flöskumiða og för eftir brostið innsigli bera uppmna myndar-
innar vitni. Nýir em aðeins naglamir og litlu korktittirnir sem hún er fest
með í rammann.
Úr því sem komið er væri ekki úr vegi að taka (okkur) stækkunargler
í hönd og virða nánar fyrir okkur áferðina. Enn er ekki þörf fyrir neina
smásjá eða röntgentæki. Treystum heldur á okkar eigin augu. Þér hljótið
að viðurkenna að myndin er vel varðveitt: ekki vottur af spmngum, hvað
þá molnun, jafnvel gljákvoðan lítur ekki út fyrir að hafa verið endumýj-
uð. Aðeins á tveim stöðum, hér á myndjaðrinum þar sem gráblár litur
himinsins er lítið eitt dekkri og svo þama í hominu, í laufinu, daufi
ryðbrúni bletturinn, þetta hvort tveggja gæti verið eftir viðgerðir. Það
TMM 1992:4
95