Tímarit Máls og menningar - 01.12.1992, Side 76

Einar Már Guðmundsson
Sorphaugar hersins
Holtasóleyjamar höfðu fokið burt og melgresið var lagt á flótta. Nokkur
strá stóðu eftir og börðust fyrir lífi sínu. Þau fuku til og frá einsog tjásur
á höfði sköllótts manns, flest sinugul og visin.
Ég vil ekki meina að gijótið hafi í sjálfu sér verið óvinveitt neinu.
Maður vandist því og hugsar oft um það einsog kunnugleg andlit í myrkri.
Það stóð vindinn af sér og bar óhagganleikanum vitni.
En vindurinn tók það sem hann gat og seltan frá sjónum læsti sig í
allt. Afi sagði mér oft sögur um kerlingar sem fyrr á öldum fuku út í
hafsauga og breyttust í nornir og ásóttu allt nesið með illkvittni og
göldrum.
Eitt sinn hvarf heil byggð og sást ekki meir. Það var fyrir meira en
þijúhundruð árum, þegar húsin voru kofar en ekki jafn sterk og þau urðu
síðar.
í stórviðrum gat þó margt fokið, þök af húsum og bílar og bátar. Fólk
á leið til vinnu hélt sér í staura. Það gat verið varasamt að festa niður
þvottasnúrur og engum datt í hug að planta trjám.
Sumir sögðu að þetta væri eyðimörk, heimur vinda og gráleitra mela.
Seltan settist á rúðumar og brenndi í manni tennurnar.
Afi var alltaf að tala um að akramir væm úti á sjó. „Þangað sækja
menn kýmar í líki fiska,“ sagði hann. Djúpin vom töfrandi híbýli þar sem
hann dvaldi, dreyminn, með meyjum sem breyst höfðu í fiska.
Ég veit ekki af hverju ég er að tala um afa. Kannski hefði ég viljað
hlusta betur á hann, en það skiptir ekki máli héðan af. Hann er löngu
dauður og ég eyði mínum dögum að mestu leyti undir eftirliti annarra.
Engu að síður finnst mér ég æ oftar vera staddur á vindblásnum
74
TMM 1992:4