Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Side 19

veitti væri ekki ósvipuð þeirri sem veitist af því að vinna örlitla
upphæð í spilakassa.
Fiðlarinn var lítill og mjór. Hrokkið hárið slyttaðist niður á herðar,
skipt strengilega og af óvæntri alúð hægra megin, skeggið hlykkjaðist
dapurlega niður hálsinn eins og skrælnuð planta. Innfallnar kinnarn-
ar voru grábrúnar af ryki borgarinnar. Augun voru hálflukt undir
löngum og döprum augnlokum sem hæít hefðu svörtum saxófónleik-
ara. Hvassir úlnliðir voru það sem skar sig úr þessum mjóa líkama,
þeir sköguðu út úr skyrtuleifum. Reipi hélt saman fyrrum brúnum
buxum, eða brúnum fyrrum buxum. Hann var berfættur í sandölum,
stóð kiðfættur og innskeifur og tók dýfur þegar hann var að villast inn
í og út úr völundarhúsi Jóhanns Sebastians Bach.
Hann var jafn brjóstumkennanlegur og allt bágstadda fólkið en
hann var ekki betlari. Hann hafði ekki lifibrauð sitt af kröminni, það
var ekki eymd og ekla sem hann vildi fyrst og fremst vekja athygli
annarra á, hann vildi ekki beina huga okkar að því hve bágstaddur
hann væri og hjálparþurfi, heldur vildi hann þvert á móti hjálpa okkur.
Hann var að hjálpa okkur til að hefja hugann á æðra svið.
Upp upp.
* * *
Hann lék mjög illa. Hann lék Eine kleine Nachtmusik án þess að skeyta
hið minnsta um tilskildar trillur og misþyrmdi Paganiniæfingum af
ævintýralegri seiglu, en þegar hann spilaði Bachsónötur fór allur
líkami hans að rykkjast til af ást, hnjáliðirnir tóku dýfur, herðarnar
vögguðu til og frá og olnboginn sveiflaðist stefnulítið upp og niður,
út og suður af einskærum dugnaði. Geðshræringin gerði það að
verkum að takturinn hjá honum var ójafn og skrykkjóttur svo að
tónlistin gusaðist fremur en streymdi fram. Hann hélt á boganum eins
og hann loftaði honum ekki alveg og þegar hann strauk strengina var
eins og þeir væru mjög aumir fyrir og vildu kveinka sér undan
meðferðinni. Ég fann kveinstafi strengjanna á líkama mínum, eins og
neglur mínar klóruðu ryðgað járn eða fmgurnir gripu um hvasst gler
og hreyfðust af sjálfsdáðum hægt af stað án skeytingar um vilja minn.
Hann kvaldi fiðluna sína með blíðu gegnum hverja sónötuna á fætur
annarri og þegar honum fipaðist tók hann hnjáliðadýfu og hnyklaði
TMM 1994:1
9