Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Síða 75

Á þessari örlagastund er það hins vegar heilagur Ágústínus sem kemur
Stephen til hjálpar. Orð úr ræðu Taylors — „... merking þeirra opinberaðist
mér“ — vekur upp í huga Stephens setningu úr Játningum Ágústínusar:
„Mér opinberaðist að góðir eru þeir hlutir sem spillst geta, sem hvorki eru
fúllkomnir að gæðum né heldur gersneyddir öllum gæðum.“ (bls. 143) Og
þar með verður Stephen ljóst að hann getur hrifist af sumu sem írskt er en
verður að hafna öðru. Þetta er erfiðari kostur en sá sem ffeistaði hans, en sá
eini sem leiðir hann á rétta braut. Það er eftir þessa uppljómun að hann
hafnar mælskulistinni sem hégóma er feykist burt með vindinum (bls. 144),
viðurkennir fyrir sjálfum sér að hann þurfi að læra margt um borgina og
íbúa hennar (“Dyflinn. Ég á ótalmargt ólært.“) áður en hann geti tekist á við
ætlunarverk sitt, og finnur hjá sér þor og afl til að skapa eitthvað varanlegt
úr orðum, þ.e. dæmisöguna sína. „Láttu slag standa. Áræddu. Verði líf.“ (bls.
145), hugsar Stephen, og kastar sér þar með út á þá braut sem hlýtur að enda
með því að hann skapi eitthvað á borð við Ódysseif
TMM 1994:1
65