Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Side 78

Páll Pálsson
Augu kattarins
Skyndilega sá hann hreyfingu í háu sölnuðu grasinu rétt við vegar-
kantinn framundan. í geisla bílljósanna stirndi á svartan feld sem
hlykkjaðist hratt og stefndi upp á þjóðveginn. Brot úr sekúndu horfði
hann í glyrnur sem glömpuðu þétt við brún malbiksins, og samtímis
— og án þess að koma upp orði — gerði hann sér grein fyrir því að
hún hafði ekki tekið eftir neinu. Hún lyffi ekki fætinum af bensín-
gjöfinni fyrr en hægra framhjólið hoppaði snöggt og einn tveir þrír
holdkenndir dynkir sungu í undirvagninum. Þá saup hún hveljur,
hallaði sér fram, greip fastar um stýrið, herðarnar skulfú og hún
kipptist til, einsog hún ætlaði að fara að kúgast.
Hv-hvað var þetta?
Köttur, held ég.
Verðum við ekki að snúa við?
Nei, það tekur því varla.
En ...
Við missum af ferjunni.
... ef hann er ekki dauður?
Hann er það örugglega. Þú varst á það mikilli ferð.
Ég!
Fyrirgefðu, við ... Við vorum á það mikilli ferð.
Kannski var þetta bara refur . . . Eða villiköttur . . . Ekki heimilis-
köttur ... Ha?. .. Var hann nokkuð með band um hálsinn?
Ég sá það að minnsta kosti ekki.
En það var hús . ..
Það segir ekkert.
Á maður ekki alltaf að gera það?
Hvað?
Stoppa.
Til hvers?
68
TMM 1994:1