Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Qupperneq 88

dolfallinn þegar ég sá þig, að ég hreint út sagt gleymdi mér. Stóð þarna
steinþegjandi eins og staur fyrir framan borðið og glápti á þig.
Þú brostir áfram, kannski svolítið óðrugg út af þessu glápi, en
spurðir mig bara hvað það væri fyrir mig. Ég hefði auðvitað átt að
segja „þú“, ekki „þrír snúðar“.
En það voru náttúrlega þau bestu snúðakaup sem hugsast getur. Það
tók mig víst eina þrjátíu snúða að safna hugrekki til að nálgast þig. Og
þegar ég svo seinna heyrði þig segja, að þú bærir sama hug til mín, þá hélt
ég að ég myndi deyja. En í staðinn fór ég þá fyrst raunverulega að lifa.
(Útvarpið hefurskipt um tón. í staðinn fyrir vínarmúsík og léttklassíska
tónlist, er kominn dálítið hávaðasamur og ágengur djass. Indriði rís á
fcetur ogfer fram í eldhús. Á leiðinni segir hatin, og röddin fjarlœgist
aðeins):
Indriði:
Ég ætla að slökkva á þessu bölvaða gargi. Það rispar innan á mér eyrun.
(Röddin verður aftur skýrari og styrkari þegar hann snýr til baka að
stofuglugganum og hlammar sér ístólinn). Já, Kristín, og alltaf síðan þá
hefur þú verið mér kærari en lífið í brjósti mér. Og aldrei, aldrei eina
einustu stund, hefur mér horfið þessi undarlega kennd sem greip mig,
þegar ég horfði í fyrsta skiptið í gegnum brosið þitt inn í þennan dökka
spegil augna þinna. Þar sá ég haminguna sjálfa, þótt ég skildi það
kannski ekki alveg þá strax.
Þess vegna verðurðu að ná þér. Og við skulum fljúga vestur og vera
hjá henni systur þinni í nokkra daga til að horfa á dökk fjöllin speglast
í logni fjarðarins, eins og ég sá hamingjuna speglast í augum þér.
Kristín mín, heyrirðu það?
(Lykli er snúið í skrá og hurðinni að íbúðinni hrundið upp. Kristín Ólöf
skálmar gustmikil inn í forstofuna. Hún heyrist snara sér úr kápu og
slengja henni á herðatré og reima frá sér útiskó. Um leið kastar húti
kveðju áföðursinn).
Kristín Ólöf:
(Dálítið tnóð) Sæll pabbi. Ég á ekki að byrja að vinna fyrr en klukkan
tíu, svo að mér datt í hug að líta aðeins til þín áður. Ég þóttist vita, að
þú værir kominn á stjá.
86
TMM 1996:4