Ský - 01.01.2006, Blaðsíða 45

sk‡ 45
æstir ferðamannanna verða
fyrir skakkaföllum enda vel
útbúnir. Innlendir burðar-
menn deyja hins vegar af
völdum ofkæl ingar og
fjallaveiki vegna lé legs
klæðaburðar. Tuttugu þús-
und ferðamenn heimsækja
Kilimanjaro-þjóðgarðinn árlega með það
markmið að komast á Uhuru-tindinn, sem
er hæsti hluti fjallsins.
Ég flaug til Nairobi í Kenya með örlítinn
kvíða í hjarta. Ég hafði heyrt margt mis-
jafnt um Nairobbery, eins og borgin er oft
kölluð vegna hárrar glæpatíðni. Íslenski hóp-
urinn sem ætlar að klífa fjallið er átta manna
skrautlegur hópur fólks úr öllum stéttum
þjóðfélagsins og á það eitt sameiginlegt að
eiga gommu af peningum og löngunina að
standa á toppi Kilimanjaro. Philip, starfs-
maður íslensk/kenýsku ferðaskrifstofunnar
Rover Expedition lóðsar okkur um Nairobi.
Daginn eftir höldum við akandi af stað til
Tanzaníu. Við gistum á lásí hóteli daginn
fyrir fjallgönguna og stemningin í hópnum
er frekar döpur. Við vöknum snemma og
hámum í okkur lyfin sem við tökum gegn
mögulegri malaríu og háfjallaveiki og öllum
þeim kvillum sem hugsanlega gætu gert vart
við sig.
Eftir að við skráum okkur inn í þjóð-
garðinn leggjum við af stað í gönguna.
Fremstur fer innfæddur ungur maður að
nafni Maided. Maided er einsog flestir aðrir
burðarmenn af ættbálki Chagga, sem hefur
búið við rætur Kilimanjaro-fjallsins í mörg
hundruð ár. Hann heldur á kassa í hend-
inni sem lokað er með snærisspotta, við
horfum á snærið skerast inn í hendur hans
á meðan hann gengur rólega á gatslitnum
strigaskónum. Pole, pole, segir hann þegar
einhver ætlar að reynir að troða sér fram
fyrir hann. Við silumst áfram klukkutíma
eftir klukkutíma. Gangan er örlítið upp í
móti og liggur í gegnum þéttan regnskóg og
við hlustum á fuglana syngja og skordýrin
suða. Loftið er rakamettað og þrátt fyrir
að hitinn sé ekki mjög mikill svitnum við
undan bakpokunum. Hvert okkar gengur
með lítinn dagspoka sem hefur að geyma
vatn og nesti fyrir daginn, myndavélar og
snyrtivörur. Ég spjalla við Maided á leiðinni.
„Ég hef verið burðarmaður í tvö ár og eftir
eitt ár kemst ég vonandi að sem aðstoðarfar-
arstjóri,“ segir hann mér, en þær reglur gilda
um fararstjóra að þeir verða að hafa unnið
sem burðarmenn að lágmarki í þrjú ár til að
geta orðið aðstoðarfararstjórar. Eftir að hafa
verið aðstoðarfararstjóri í tvö ár er möguleiki
á að verða fararstjóri. Maided framfleytir
fjölskyldunni sinni á burðarmannslaunum
sem eru um 4.800 krónur á mánuði ef vel
gengur. Maided á tvö börn, eina eiginkonu
og þar að auki sér hann fyrir öldruðum for-
eldrum konu sinnar og veikum föður sínum.
Öll fjölskyldan lifir á hans tekjum og þær
eru drýgðar með því að rækta grænmeti á
lítilli landareign fjölskyldunnar. Skólaganga
barnanna er ókeypis en foreldrar þurfa að
kaupa skólabúninga og bækur. „Ég var mjög
heppin að fá þetta starf,“ segir hann mér
en það fékk hann vegna kunningsskapar
við leiðsögumanninn okkar, hann Róbert.
„Það er enga vinnu að hafa hér um slóðir,“
segir hann mér. „Kilimanjaro er okkar eina
tekjulind.“
Eftir fimm tíma göngu komum við í
Mandara-búðirnar sem liggja í fallegu skógar-
rjóðri og aðstaðan er til mikillar fyrirmyndar.
Við borðum úti á veröndinni, jarðhnetur og
te í forrétt og grænmetiskássu með spagettí
í aðalrétt. Við erum komin upp í 2.700
metra hæð og finnum enn ekkert fyrir henni,
jafnvel þó að súrefnið í loftinu sé nú þegar
farið að minnka. Kolombus-aparnir öskra í
trjánum fyrir ofan okkur, fuglarnir syngja og
krákur garga. Stemningin í hópnum er orðin
mun betri. Við sofum við opnar dyr og ég
á erfitt með að festa svefn, hlustandi á alls
kyns skrítin hljóð sem berast inn til okkar
úr myrkrinu. Við erum vakin snemma næsta
dag með sjóðheitu tei. Við borðum ristað
brauð með hnetusmjöri og leggjum fljótlega
af stað. Burðarmennirnir okkar ganga með
sín 15 kíló á höfðinu, við setjum litla dags-
pokann okkar á bakið.
Kaffidrykkja er stranglega
bönnuð á Kilimanjaro
Við komum í aðrar búðir okkar, Horombo,
sem liggja í 3.720 metra hæð, alveg mátulega
í eftirmiðdagskaffið. Eða réttara sagt teið því
Róbert, afríski leiðsögumaðurinn okkar, vill
ekki að við drekkum kaffi og segir að við
fáum bæði hjartslátt og höfuðverk af kaffi
Snjórinn og kuldinn á Kilimanjaro
Fjallganga
Texti og myndir: Sesselja Bjarnadóttir
F
Bláar varir, höfuðverkur, flökurleiki og sárir fætur, svo fátt eitt sé nefnt, eru fylgifiskar fjallgöngu á
hæsta fjall Afríku, Kilimanjaro, sem liggur í norðausturhluta Tanzaníu. Kilimanjaro er 5.895 metra hátt
fjall og ekki tæknilega erfitt að klífa. Hins vegar er hluti fjallgöngunnar í svo mikilli hæð að súrefni í
andrúmsloftinu er næstum helmingi minna en á láglendi, sem veldur óþægindum og vanlíðan.
Á fjallinu er allra veðra von, frostið getur orðið 25 stig og oft blæs hressilega og snjóar.