Saga: missirisrit - 01.06.1926, Qupperneq 100

98
SAGA
Islenzkar þjóðsagnir.
HULDUFÓLKSBÆRINN.
Handrit Þorskabíts.
GuSlaugur prestur Sveinbjarnarson, dáinn litlu eftir
1870, sagíSi frá því, aö þegar hann var ungur, þjónaði
hann brauSi á VestfjörSum, þar sem var mjög strjálbygt
og því langt á milli bæja.
Eitt sinn var hann á ferð síðla dags á heimleið úr
embættisferð. Leið hans lá meS hárri fjallshlíS, meS
klettahjöllum neSra. Dimm slydduhríS var á. Veg-
urinn slitróttur og seinfarinn; lét hann því .hestinn fara
í hægSum sínum. Af því frostlítið var, varS hann votur
af slyddunni og tók honum því aS kólna. Alt í einu
sér hann bæ hlíSarmegin viS sig; ríSur því heim að
bænum. Þegar hann kemur í hlaSiS, stendur kona, á aS
geta miSaldra, í dyrunum. Heilsar hann henni og tekur
hún því glaSlega, og býSur honum aS koma inn og fá
sér hressingu, því veSriS sé kalt og ónotalegt; segir hann
geti tylt hestinum viS dyrastafinn. Þiggur hann þetta
og fylgir konan honum inn í litla stofu; fer svo fram, en
kemur bráSlega aftur meS heita kjötsúpu í leirskál.
MeSan .hann borSar, situr hún andspænis honum og er
hin skrafhreifasta. Talar um daginn og veginn, eins
og almúgafólki er títt. Tefur hann þarna góSa stund,