Dagrenning - 01.10.1947, Síða 41

ir liina „nýju himna“ og sameinar sér í veldi
sínu eða „himni“ „sigurvegara“ náðaraldar-
innar.
#
Verða allir að deyja? — Allir þeir, sem til
„fótanna" teljast og verða á lífi og bíða unz
Drottinn er kominn? Já, þeir helguðu sjálfa
sig — „jafnvel allt til dauða“ og um þá er
afdráttarlaust ritað, að þeir hljóti allir að
deyja. Engin ritningargrein er andstæð
þeirri ályktun. Guð segir fyrir munn spá-
mannsins: — „Ég hefi sagt, þér eruð guðir!
Allir eruð þér svnir hins hæsta! Eigi að síður
skuluð þér aJJir dey/'a, falla sem einn liinna
konungbornu.“ (Sálm. 82. 6.)
Orðið „konungbornir“, sem hér er notað,
táknar yfirmenn eða höfðingja. Adam og
Jesú Kristur eru þeir tveir konungbornu, eða
höfðingjar, sem hér er átt við. Báðir dóu,
en af ólíkum orsökum. Adam dó vegna svnda
sinna, Jesú gaf sig til friðþægingar fyrir
syndir heimsins, og öll kirkja Krists er rétt-
lætt fyrir trú á fórn hans og talin laus við
synd Adams og einnig frá dauðarefsingu, sem
tengd er við J>á svnd, til þess að þeir megi
eignast .hlutdeild með Kristi, sem samfórn-
endur hans. Dauði hinna heilögu er dýrðleg-
ur í augum Drottins vegna þess, að þeir eru
Jrannig samfórnendur Krists. (Sálm. 116. 15.)
Sameiginlegir limir á líkama Krists eru sagðir
„dánir í Kristi,“ er þeir devja; „orðnir sam-
myndaðir dauða hans.“ Þeir falla eins og
annar Adam og upphlla á holdi sínu það,
sem enn vantar á Krists-þjáningarnar.“ (Kol.
1. 24.)
Orðið „guðir“, höfðingjar, sem hér er not-
að á við alla syni hins hæsta, sem verða sam-
arfar Jesú Krists, erfingja allra hluta. Kem-
ur það skýrt frarn, ]>ar sem Drottinn vor
víkur að þessu. (Jóh. 10. 34—36.)
„Þér nmnuð allir dey/a eins og menn,“ en
sjá ég birti yður leyndardóm, vér munum
ekki allir sofa.“ Það er tvennt ólíkt að devja
og að „sofa“ eins og dauður. Það eru orð
Guðs, að allir heilagir verða að deyja, en
þeir muni ekki allir sofa. Drottinn vor dó
og hann svaf þangað til á Jariðja degi, er faðir-
inn reisti hann upp. Páll og allir postularnir
dóu og sofnuðu þannig og fengu hvíld frá
störfum til Jress að „sofa í Jesú“ og bíða upp-
risunnar, sem J>eim var heitin og hlutdeildar
í konungdóminum, við endurkonm Drott-
ins. Samkvænrt því áttu ]:>eir að vakna af
dauðasvefninum jafnskjótt og ríkið var stofn-
að. Hvers vegna hefðu J>eir átt að sofa lcng-
ur, er Drottinn var kominn og veldistími
hans var byrjaður? Það gat engin ástæða
verið til þess. Fyrir því trúum vér því, að þeir
sofi ekki lengur, lieldur séu upprisnir, séu
hjá Drottni sínum og honurn líkir, og sé
það ekki nauðsynlegt að þeir sofi ennþá
dauða-svefni sínum þá er ekki heldur nauð-
synlegt nú, þegar Drottinn er kominn og
verið er að stofnsetja ríki hans, að nokkur
af þeim heilögu, sem á þessum tímum devr,
sofi eða bíði dauður eftir upprisu þangað til
einhvern tírna síðar meir. Nei, Guði sé
þökk; lífgjafinn er kominn og er hann tók
við hinu mikla ríki sínu og fór að beita valdi
sínu þurfti enginn af „limum“ hans að sofa.
Fyrir því er dauðinn einungis umbreyting
hjá öllum „fótunum", sem deyja eftir það.
Þeir deyja eins og menn og mönnum líkir,
en eru í sarna vetfangi gerðir líkir Drottni
sínum, — dýrðlegar andlegar verur. Þeir eru
hrifnir á braut frá jarðnesku ásigkonmlagi
til þess að verða með Drottni — „í loftinu“
— í konungdæmi máttar og dýrðar.
Það var eftir að Drottinn vor hafði full-
komnað fórnfæringu manneðlis síns, var ris-
inn upp frá dauðum og orðinn umbrevttur í
andlega veru, að hann sagði: „Allt vald er
mérgefið á himni og jörðu.“ (Matth. 28. 18.)
Kristur er ekki orðinn fullkominn fvrr en
allir limir líkama lians hafa farið að dærni
DAGRENNING 39