Dagrenning - 01.04.1948, Blaðsíða 22

„sem lætur sendiboða sína lyfta sér upp frá
vötnunum á léttvængjuðum farkostum flot-
ans“.
Ef þessi þýðing er rétt, eins og David Da-
vidsson heldur frarn að hún sé, þá er ekki
um það að villast, við hvað er átt. Og næsta
setning styður þetta enn. Því að þar segir:
„Farið þér, hröðu sendiboðar“. — Hér kem-
ur hið glögga einkenni flugsins — hraðinn
— fyrst til sögunnar. Þér „hröðu sendiboðar"
táknar auðvitað það, að þeir séu fljótir í för-
um. Mér finnst þessi setning taka af öll
tvímæli um að hér sé átt við flugmenn nú-
tímans.
#
En hvert eiga hinir „liröðu sendiboðar“ að
fara? Þeir eiga að fara: „til lýðsins, sem hræði-
legur var þegar frá upphafi vega sinna, til
liinnar afarsterku þ/óðar, sem allt treður
undir fótum sér, — um hverrar land fljótin
renna“. Ég hefi með vilja sleppt hér úr tveim
orðum og mun víkja að þeim síðar, því að
þau þurfa nánari skýringa.
Hver er þessi lvður, sem var „hræðilegur
þegar frá upphafi“? Hver er hún, þessi „afar-
sterka þjóð, sem allt treður undir fótum sér“,
og sem „land vængjaþvtarins“ sendir „am-
bassadora“ sína til að heimsækja í „væng-
léttum farkostum“? Hér þarf nákvæma at-
hugun áður en fullvrt er nokkuð.
Við skulum þá fyrst líta á þessi tvö lýs-
ingarorð, sem ég sleppti. í íslenzku Biblí-
unni eru ummælin þannig: „Farið þér, hröðu
sendiboðar, til hinnar hávöxnu og gí/áandi
þ/óðar, lýðsins, sem hræðilegur var“ o. s. fr\'.
Þessi orð: „hávöxnu og gljáandi þjóðar“, hafa
villt marga, og sé þetta borið saman í Biblí-
um hinna ýrnsu tungna, kenmr í ljós, að liér
er um eina af þessum vandræða þýðingum
að ræða.
í sænsku Biblíunni, þar sem þessi spádóm-
ur er að ýmsu levti einna bezt þýddur, er
þjóð þessi kölluð: „resliga folket nrcd glans-
cnde hy“, sem þýða mætti: „tígulega þjóð,
gljáandi hið ytra“.
í amerísku og ensku Biblíunni eru í þessu
sambandi notuð orðin „scattered ancl pcel-
ed“, sem þýðir: „dreift eða tvístrað og upp-
skafið“. í Moffats-þýðingunni eru notuð
orðin „tall end bronzed", sem þýðir hávaxin
og bronsuð, eða m. ö. o. með annarlegum
lit. Og svona mætti lengi telja.
Ilvað má þá helzt lesa út úr þessurn rnörgu
og mismunandi þýðingum? Það, sem flcstum
kemur saman urn, scm þctta athuga af gaum-
gæfni, er það, að hér muni vera átt við mikla
þjóð, hávaxna og tígulega, í þeim skilningi,
að hún sé stórþjóð, sem kemur kurtcislega
frarn í hinu \'tra lífi (gljáandi hið ytra, upp-
skafin, lrronsuð), en sem jafnframt er yfir-
taks öflug og öllum stendur ógn og skelfing
af. í hinni merkilegu Biblíu-þýðingu Ferrar
Fentons er ekkert af þessurn orðum notað,
heldur stendur þar, að sendiboðarnir skuli:
„Speak to a bold, conquering Nation“, —
þ. e.: „Tala til dirfskufullrar landvinninga-
þjóðar,“ og e. t. v. er það þessi þýðing, sem
einmitt er hvað réttust.
í sænsku Biblíunni segir: „tiiJ folkct som
er so fiuktat vida omkiing, det staika och
segenika folkct“. Þetta þýðir: „til þjóðarinn-
ar, sem flestum stendur ógn af, hinnar sterku
og sigursælu þjóðar“.
Og loks er nefnt eitt auðkenni á landi
þessarar þjóðar, og það er þetta: „Um hvcrrar
land fljótin renna.“ Þessi setning leiðir hug-
ann óhjákvæmilega að þcirn landssvæðum
jarðarinnar, þar sem mikið er um fljót og ár.
Hver er þá þessi „sterka og sigursæla þjóð“?
Mér er engin launung á því, að mér finnst
öli lýsingin eiga við Rússa og hið mikla land,
scm þeirn lýtur nú, en sem verður eftir til-
töiulega skamman tíma þó enn stærra, þegar
Rússaveldi nær frá Saxelfi, eða jafnvcl frá
Atlantshafi, að Jangtsekiangfljóti í Kína eða
jafnvel enn lengra suður, allt að Kyrrahafi.
20 dagrenning