Dagrenning - 01.04.1948, Blaðsíða 37

kenni, þótt það sé rangt, en þau eru ein-
kenni Asíuiuanna.
Það voru afkomendur þessara leifa af Júda
í Jerúsalem, sem 113 árum síðar voru her-
leiddar til Babvlon. Eftir 70 ára dvöl í Baby-
lon fór lítill hluti þeirra — leifar af leifum
— aftur til Jerúsalem undir forustu Ezra og
Nehemia, voru þeir þá 42360 að tölu (Ezra
2., 64; Neh. 7., 66). Eftir þetta eru allir íbúar
liins nýja ríkis kallaðir Gvðingar („Gyðinga
þá, er undan komust, þá er eftir voru af hin-
uni herleiddu“ — Neh. 1., 2) og þetta nafn
var að lokum látið ná til allra þeirra, er eftir
voru af íbúum hrrn'. suðurhluta Júdaríkis og
liöfðu verið á víð og dreif. (Ezra 4., 12; Dan.
3., 8. 12; Esther 3., 4). Það er satt að vísu,
að Ezra notar orðið „ísrael“ í 6., 16 og 9., 1
(og Neh. 11., 3), en það er ekki í almennri
merkingu, heldur notað til þess að tákna
leikmenn í andstæðu við presta Levíta og
aðra klerka og embættismenn og kemur það
skýrt fram af orðasambandinu.*
Það voru þessar leifar, sem aftur komu,
sem urðu að Gvðingaþjóðinni, sem byggði
Palestínu á dögum Krists og þangað til árið
70 e. Kr., að Jerúsalem var lögð í eyði. En
þessi þjóð átti sér aldrei konung, varð aldrei
riki og laut alltaf erlendum yfirráðum, nenra
þann stutta tíma, sem Makkabearnir stjórn-
uðu. Á dögum Krists laut hún Rómverjum,
og eftir eyðingu Jerúsalem glötuðu Gyðing-
* Ezra og Nehemia nota þarna orðið „ísrael“
í sömu merkingu og „Börn ísraels", vegna þess að
það eru afkomendur Jakobs, en þau voru ekki af
„Húsi Israels". Það ar skýr greinarmunur á „Börn-
um Israels" og „Húsi (eða ríki) ísraels".
Jósef, höfundur að sögu Gyðinga, skýrir oss frá
því, að á hans dögum hafi einungis tvær kynkvíslir
(Júdar og Benjamínítar) lotið Rómverjum, „en hinar
kynkvislarnar tiu væru ennþá handan við Evfrat og
séu nú orðnar svo mannmargar, að ekki verði tölu
á komið.
aruir algerlega þjóðerni sínu. og þeim vár
dreift út urn allt ríki Rómverja. Síðan hafa
þeir talist til því nær allra þjóða undir sól-
inni. Fyrir því hefir orðið Gvðingur æ síðan
cingöngu lotið að trúarbrögðum, alveg eins
og orðin kristni og Múhameðstrú tákna trú-
arbrögð.
Meginn hlutinn af þegnunum í syðsta rík-
inu, Júdaríki, ásarnt öllum þegnunr nyrðra
ríkisins, Ísraelsríkis, var herleiddur til Assyríu
og kom a ldrei aftur. Það væri því
rcttara að segja að stærri hlutinn, ísrael, hefði
glevpt þann minni, Júda (ef um slíkt \æri
að ræða), heldur en að staðhæfa það gagn-
stæða eins og venjulega er gert, því að því
fer svo fjarri, að Gyðingamir séu allur ísrael,
að þeir eru einungis lítill hluti af því, sem
eftir er af Júdaættkvísl.
Að þessu leyti missir saga sú, sem skráð
er í Biblíunni, sjónar á ísraelsmönnum, en
spádómarnir — og einkum dæmisögur Jesús
— fræða pss allmikið um framtíð ísraels og
Júda, en Esdras skýrir oss frá því. að hinar
tíu kynkvíslir ísraels hafi komizt á braut frá
Assvríu og „farið til fjarlægs lands, þar
senr menn hafi aldrei búið“ (Esdras II, 13.,
40—45) og loks komizt hingað til eyjanna.
í raun og veru eru flestar dæmisögur Jesú
og margir spádómamir óskýranlegt á réttan
hátt nema þessi greinarmunur á fsrael og
Júda sé yiðurkenndur. Það var hárrétt, sem
dr. J. C. Ryle heitinn biskup í Liverpool
sagði: „Nítján tuttugustu hlutar af Biblíunni
eru lokaðir fyrir skilningi þeirra, sem ekki
koma auga á mismuninn á ísrael og Júda
og aðgreind örlög þeirra.“
Þessum leifum Júda- og Benjamínsætt-
k\ ísla var stefnt aftur til þess að fullkonma
spádóminn, að Kristur skvldi af þeirra rót
upp vaxa. Með öðrum orðum: Júda var gefið
nýtt færi á að vinna fvrir Guðsríki á jörðu.
Þessu færi var hafnað (Jóh. 19., 1;). Fyrir
því var dómurinn kveðinn upp vfir Gvðinga-
DAGRENN I NG 35