Dagrenning - 01.04.1948, Blaðsíða 38

þjóðinni: „Guðsríkið mun frá yður \erða
tekið og gefið þeirri þjóð, sem ber á\öxtu
þess.“ (Matth. 21., 42). — Dómur þessi er
og meginkjarninn í dæmisögunni um ávaxta-
lausa fíkjutréð. Kristur sagði þessa dæmisögu
til þess að sýna hið ófrjóa eðli Gvðinga, sem
höfnuðu ríkinu og konunginum og neituðu
með því að „bera ávexti ríkisins".
„Aklrei komi ávöxtur af þér framar að
eilífu! Og samstundis visnaði fíkjutréð.“
Þannig tilkynnti Drottinn, að enginn ávöxtur
myndi af Gyðingum koma að eilífu og hús
þeirra yrði í evði eftir skilið (Matth. 23., 38),
sem liaft er að máltæki rneðal þjóða. (Sjá
viðvörunina í Kron. II, 7., ig—22).
Saga Gyðinga frá því um 135 sannar oss,
að allt þetta hefir orðið hlutskipti Gyðinga
og þeir kölluðu það sjálfir yfir sig með þeim
ógnþrungnu orðurn, sem greind cru hjá
Matth. 27., 2;. — Og það er hægt að skil-
greina þetta hlutskipti með einu orði —
Karma, — lögmál orsaka og afleiðinga, —
og þannig verða þeir á vegi staddir, unz þeir
sjálfir vinna sér til frelsunar. Því að ekkert
annað en notkun hins fr/álsa vilja getur upp-
hafið þá hraparlegu misbeitingu hins frjálsa
\ilja, sem þeir sjálfir dæmdu sig og niðja
sína með til ævarandi blindu, unz þeir iðrast
og snúa sér til Messíasar. (Sjá Op. 1., 7).
Þetta skýrir það, hvers vegna Gyðingar hafa
verið ofsóttir um allar aldir. Sannarlega hefir
Gvðingum verið úthlutað sorgarhlutvcrki á
hinni kristnu öld. Jesaja dregur upp skýra
mvnd af mismuninum á heill ísraels og Júda:
„Fyrir því segir Drottinn svo: Sjá, þjónar
mínir rnunu eta, en yður mun lmngra; sjá,
þjónar mínir munu drekka, en yður mun
þvrsta; sjá, þjónar mínir rnunu gleðjast, en
þér niunuð glúpna; sjá, þjónar mínir munu
fagna af hjartans gleði, en þér rnunuð kveina
af hjartasorg og æpa af hugarkvöl.
Og Jrér rnunuð eftirláta nafn yðar mínum
útvöldu sem formælingu, því að herrann
Drottinn mun deyða þig og nefna þjóna sína
öðru nafni.“ Jes. 65., 13—15.
Þetta eru þung orð, en þau lýsa því hár-
rétt, hve gagnólík lífssaga Gyðinga og ísraels-
manna hefir verið síðan Gyðingum var tvístr-
að. Israelsmenn hafa breytt nafni sínu í
„Brctar“ (,,Sáttmálsmenn“), en Gyðingar
staðhæfa enn, að Jieir séu „hin útvalda þjóð“
(sjá Jes. 44., 1, sem á við alla ísraelsmenn),
þótt saga Jicirra birti oss, að þeir hafi til
litils vcrið útvaldir annars en þess að vera
ofsóttir — og Jiað hefir orðið þeim til meiri
bölvunar en blessunar að halda ísraelsnafn-
inu, eins og Jesaja segir.
Þetta eru nú þær sögulegu sannreyndir
um ísrael og Júda og þau ólíku örlög, sem
þeim eru ætluð, unz kominn er sá tími, sem
nú nálgast óðfluga, að sú þjóð, sem á „síðari
tímum“ var látin taka við fvm'erandi hlut-
verki ísraelsmanna, þekkir sjálfa sig og verð-
ur þekkt af öðrum Jijóðum hcims og ísrael
og Júda verða ekki lengur aðskildir. „Þá
mun fjandskapur Júda líða undir lok; Efraim
(ísrael) mun ekki öfundast við Júda og Júda
ekki fjandskapast við Efraim.“ (Jes. 11., 13).
Með öðrum orðum: þá verður ekkert Gvð-
inga- eða Zionista-vandamál til framar.
(Kr. Þorl. þýddi).
Leiðréttingar.
f fvrri prentun siðasta tölublaðs (1:) — 1. h. 1948
— voru tvær villur. Önnur var í greininni Prinsessan
af /úda, bls. 30. Þar segir: „en það er nafn Vitta,
sonarsonar Óðins", en á að vera: „sonarsonar Veg-
dags“. — Hin villan er á bls. 39. Þar stendur: (Sjá
Dagrenningu, bls. 77—97.), en á að vera: (S/'á
Vöiðubiot, bls. 77—97.)
Ilvort tveggja þetta er leiðrétt í síðari útgáfu
beftisins.
36 DAGRENNING