Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 31

JACK LOHDON:
LYGARINN
S M Á S A G A
SMÁSAGA þessi kom út á ísísnzku í fyista sinn iríS 1919 eða fyríi tæpum þijátíu
áium. Hún er ein hi'nna sígi/du smásagna Jack London, og á í dag eJcki síður erindi
til aJmennings en hún átti þá. Aliur þoirí yngri kynslóðarínnai mun ekki hafa lesið
söguna og þess vegna hefi ég talið rétt að hún kæmi nú aftur fyríi almenmngss/ómr.
Sú lífsspeki, sem héi ei flutt, á ef til vill frelcar við í dag en noJcJcru sinni fyrr í sögu
mannkynsins. J. G.
„Þama kemur bátur, eða er ekki svo? Jú,
það er bátur; og það er einn á, og hann
sýnist róa stirðbusalega einni ár.“
Það var skrælingjakonan, hún Bask-Wah-
Wan gamla, sem sagði þessi orð. Hún reyndi
að rísa á fætur, komst á knén titrandi, bæði
af magnleysi og ákafa, og starði út á sjóinn.
„Hann Nam-bok minn var allt af svo stirð-
busalegur við árina,“ tautaði gamla konan,
er hún minntist sonar síns. Hún brá hönd
fyrir augu, til þess að skyggja fyrir sólina
og horfði út á sólskyggðan hafflötinn.
„Hann Nam-bok minn var alltaf svo stirð-
busalegur. Jú, ég held ég muni ....“
En konumar og bömin fóru að hlæja að
görnlu konunni; og það var meðaumkunar-
blíður hæðnishreimur í hlátrinum. Gamla
konan endaði því ekki setninguna upphátt;
orðin liðu eins og hljóðvana af vörum henn-
ar. —
Kúgah gamli beinsmiður leit upp frá
vinnu sinni. Hann lyfti upp hæmskotnum
kolli og horfði í sömu átt og gamla konan.
Báturinn færðist nær. Maðurinn, sem var í
bátnum, réri meira af þreki og kröftum en
lagi. Hann fór því marga krákustigu og
langa, áður en hann komst að landi. Kúgah
gamli leit aftur á það, sem hann var að
gera. Hann skar fiskugga á rostungstönn,
sem hann hafði á nrílli hnjánna. En fiskur-
inn, sem hann markaði á tönnina, átti sér
hvergi líka í öllu veraldarhafinu.
„Og það er ugglaust náunginn héma úr
næsta þorpi,“ sagði Kúgah gamli all-ákveð-
inn. „Hann kemur til þess að spyrja mig,
hvernig á að fara að því að marka hluti á
bein. En hann er dauðans klaufi, sem aldrei
lærir nokkum skapaðan hlut.“
„Það er hann Nam-bok minn,“ endurtók
Bask-Wah-Wan gamla. „Eða ætti ég ekki
að þekkja drenginn minn?“ spurði hún
hvellum rómi. „Ég hefi sagt það og segi
það enn, að það er hann Nam-bok sonur
minn.“
„Og þú hefir nú sagt þetta í öll þessi
surnur," svöruðu konumar í hálfgerðu
spaugi. „Þú hefir nú setið svona dag eftir
dag, þegar ísa hefir farið að leysa. Og í hvert
DAGRENNING 29