Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 35

annan, hafði hann þráð þessa stund, og nú
var hann kominn heim. En hann hafði orð-
ið fyrir vonbrigðum. Allt var einhvem veg-
inn svo fáskrúðugt og allt öðru vísi en hann
hafði vanizt við í öll þessi ár. En nú gafst
honurn færi á að bæta úr þessu með því að
uppfræða félaga sína. Og ánægjan og til-
hlökkunin tóku að glampa í augum hans
við umhugsunina um þetta kærkomna hlut-
verk.
„Bræður mínir!“ tók Nam-bok til máls,
og hann fann sterkar ánægjutilfinningar
bærast í brjósti sér, þessar tilfinningar, sem
hver maður finnur, þegar hann ætlar að fara
að segja öðrum mönnum frá afreksverkum
sínum. „Það eru nú liðin mörg sumur síðan
ég fór í veðri eins og lítur út fyrir að skelli
á í kvöld. Þið munið víst eftir deginum
þeim, þegar skeglurnar flugu niður við sjó-
inn og landsynningurinn æddi út á hafið.
Ég gat ekki haldið í horfinu. Ég batt því
þiljuskinnin utan um mig, svo að enginn
sjór kæmist ofan í bátinn, og reyndi alltaf
að andæfa á móti veðrinu, alla nóttina. En
þegar dagaði, sá ég hvergi land — aðeins
hafið — og landsvnningurinn hélt mér í
fanginu og bar mig lengra og lengra út á
veraldarhafið. Þannig liðu þrjár nætur. Dag-
urinn rann upp á himninum, en hann lét
mig ekki sjá til lands, og landsynningurinn
vildi ekki sleppa mér.
„Á fjórða degi var ég sem örvita rnaður.
Ég gat þá ekki valdið árinni, því að ég var
orðinn lémagna af hungri. Og mig snarsvim-
aði af þorsta. En sjórinn var nú ekki framar
reiður. Það andaði um mig hægum sunnan-
andvara. Ég leit þá upp, en það, sem ég kom
þá fyrst auga á, varð til þess að ég hélt, að
ég hefði alveg misst vitið.“
Nam-bok þagnaði og stangaði úr tönnum
sér. Allir sátu aðgerðarlausir og teygðu fram
höfuðin af eftirvæntingu.
„Þetta, sem ég sá, var bátur — mikill bát-
ur,“ sagði Nam-bok. „Og þó allir þeir bátar,
sem ég hefi séð, væru orðnir að einum bát,
þá rnundi hann þó ekki verða nándamærri
eins stór og þessi bátur.“
Það gaus upp efasemdakurr í hópnum. Og
Kúgah, sem var maður roskinn, reyndur og
greindur, hristi höfuðið.
„Og þótt til væm eins margir bátar eins
og sandkomin hérna niður í fjörunni," sagði
Nam-bok þvermóðskulega, „og þeir væru
allir orðnir að einum einasta bát, þá mundi
hann þó ekki verða eins stór og báturinn,
sem ég sá fjórða morguninn. Hann var blátt
áfram afskaplega stór, og hann var kallaður
skonnoita. Og þegar ég sá þennan furðu-
lega hlut, þessa skonnortu, þá stefndi hún
beint á mig. Og á henni vom menn.“
„Æ, heyrðu, Nam-bok,“ greip Opi-Kwan
fram í, „hvers konar menn voru það. Vom
það stórir menn?“
„0,nei,“ anzaði Nam-bok. „Það vom
svona veojulegir menn, eins og þú og ég.“
„Og var hann hraðskreiður, þessi stóri bát-
ur?“ spurði Opi-Kwan.
„Já, hann var það,“ svaraði Nam-bok.
„Og þú segir, að hliðarnar hafi verið háar,
en mennirnir litlir,“ sagði Opi-Kwan, eins
og til þess að festa bæði þessi grundvallar-
atriði í huga sér. „Og réru þessir menn með
löngum árum?“
Nam-bok skellihló. „Þeir lögðu ekki út ár,
því að þeir höfðu engar árar,“ sagði hann
Áheyrendur hans góndu á hann opin-
mynntir af undrun. Og það varð steinþögn.
Opi-Kwan tók pípuna út úr Kúgah, saug
hana nokkrum sinnum. Ein af hinum yngri
stúlkum gat ekki að sér gert að kreista kjúk-
ur. Margir gáfu henni illt auga.
„Jæja þá,“ sagði Opi-Kwan ofur blíðlega.
„Þeir höfðu engar árar.“ Og hann rétti Kú-
gah pípuna aftur.
„Þeir höfðu sunnanvindinn á eftir,“ sagði
Nam-bok.
DAGRENNING 33