Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 32

sinn, þegar þú hefir séð einhvern eintrján-
inginn, hefir þú sagt: ,Sjáið þið! þarna kem-
ur liann Nam-bok/ En hann Nam-bok er
dáinn, Bask-Wah-Wan mín, og hinir dauðu
koma aldrei aftur. Það eitt er víst og áreið-
anlegt, að dauðir menn koma aldrei aftur.“
„Nam-bok!“ kallaði gamla konan svo hátt,
að allt fólkið leit til hennar undrunaraugum.
Hún komst á fætur og skjögraði ofan eftir
sandinum. Hún var nærri dottin um barn,
sem hún rak sig á. Það hafði legið í sand-
inum og baðað sig í sólskininu, en fór nú
að háorga, þegar garnla konan rak sig á það.
Móðir bamsins hljóp til þess, revndi að
þagga niður í því og sendi gömlu konunni
tóninn. En Bask-Wah-Wan gamla anzaði
lienni engu.
Bömin þutu ofan í flæðarmálið og urðu
á undan henni. Báturinn færðist óðum nær.
En maðurinn réri svo klunnalega, að hann
hafði því nær hvolft undir sér í einu árar-
takinu, rétt áður en hann varð landfastur.
Konurnar komu í humáttinni á eftir Bask-
Wah-Wan gömlu. Kúgah lagði rostungs-
tönnina frá sér, tók sér stafprik í hönd og
fór á eftir konunum. Á eftir honum komu
karlmennirnir í þorpinu, tveir og þrír saman.
Eintrjáningsfleytan fór flöt fyrir kvik-
unni, svo að við sjálft lá, að hana fyllti.
Drengur einn, er gekk allsnakinn, hljóp út
í sjóinn, greip í framstafninn og dró hana
á þurrt. Komumaður stóð upp og leit spyrj-
andi augnaráði á íbúa fiskiþoqrsins. Hann
var svo búinn, að hann var í röndóttum
peysugarmi; um hálsinn hafði hann baðrn-
ullarklút bundinn á sjómanna vísu, var í
strigabuxum og með stóran sjóhatt á höfði.
En hann var þó mjög rnerkur gestur í
augum þorpsbúa, enda var ekki gestkvæmt
hjá þeirn, sjómönnunum á Yukonevju við
Behringshaf. Tvisvar höfðu hvítir menn sézt
þar, að því er elztu mann mundu. Annar
þcirra var maðurinn, sem tók manntalið, en
hinn var Kristsmunkur, sem hafði villzt
þangað. Skrælingjar þessir voru fátækir og
lifðu á sjóföngum.. Og þar eð hvorki fannst
gull í jörðu hjá þeim né grávara á boðstól-
um, höfðu hvítir menn sneitt alveg hjá þeim,
og ekki viljað hafa neitt saman við þá að
sælda. Yukon-fljótið hafði líka borið aur og
eðju árþúsundum saman ofan frá Alaska,
langt út á sjó. Skip hvítra manna hittu því
fyrir grynningar, löngu áður en þeir komu
auga á Yukon-eyju. Hvítir sæfarendur forð-
uðust því ströndina með hinum mörgu vöðl-
um og aurhólmum. Skrælingjar þessir höfðu
því aldrei séð skip hinna hvítu manna og
vissu ekki að slíkir hlutir væru til.
Kúgah gamli beinsmiður hörfaði allt í
einu aftur á bak og datt endilangur um
prikið sitt.
„Nam-bok!“ hljóðaði hann upp yfir sig
og reyndi óttasleginn að komast sem fyrst á
fætur aftur. „Hann Nam-bok, sem landsvnn-
ingurinn tók, er kominn aftur.“
Bæði karlar og konur hörfuðu þegar ótta-
slegin frá bátnum og bömin þutu eins og
örskot upp í fjöruna. En Opi-Kwan einn
missti ekki kjarkinn, enda var hann höfð-
ingi eyjarskeggja og höfðingjar mega aldrei
missa kjarkinn. Hann gekk fram nokkur fet
og horfði rannsakandi augurn á komumann.
„Jú, það er Nam-bok,“ sagði hann svo,
eftir nokkra þögn. Þegar konumar heyrðu
sannfæringar-hreiminn í málrómi hans, hljóð-
uðu þær upp yfir sig og hörfuðu lengra upp
í fjöruna.
Komumaður bærði varirnar eins og hann
vakli segja eitthvað. Það var því líkast sem
hann væri að glíma við að segja einhver
hálfgleymd orð.
„La, la, það er hann Nam-bok,“ söng í
Bask-Wah-Wan gömlu. Hún horfði frarnan
í komumann. „Já, hefi ég ekki alltaf sagt,
að hann Nam-bok mundi korna aftur?"
„Jú, það er hann Nam-bok, sem er kom-
30 DAGRENN I NG