Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 41

Þannig leið hver klukkustundin á eftir
annarri. Nam-bok svaf svefni hinna réttlátu,
á meðan umræðunum var haldið áfram.
Kvöldsólin gekk til viðar í norðvestri. En
þegar komið var fram undir miðnætti, gengu
þeir, höfðinginn og beinsmiðurinn, af fundi
og heim til Nam-boks. Þeir vöktu hann upp
af fasta svefni. Hann leit upp og snéri sér
síðan upp að veggnum og ætlaði að sofna
aftur. En Opi-Kwan tók þéttingsfast í hand-
legg honum og hristi hann vingjamlega,
þangað til hann vaknaði til fulls, og fékk átt-
að sig.
„Kom þú nú, Nam-bok,'‘ sagði Opi-Kwan,
„þér mun nú mál að rísa á fætur.“
. „Ætlið þið að halda aðra veizlu?“ spurði
Nam-bok. „Ég er ekki matarþurfi; etið þið,
og lofið mér að sofa.“
„Þér er ekki til setunnar boðið,“ mmdi í
Kúgah. „Það er mál til komið, að þú hipjir
þig héðan.“
En Opi-Kwan var vingjamlegri. „Við, þú
og ég, rérum saman, þegar við vorum litlir,
og lærðum að veiða kópa og greiða laxana
úr netinu. Og það varst þú, Nam-bok, sem
bjargaðir mér, þegar ég var nærri dmkknað-
ur, þegar sjórinn luktist yfir mér og ég sog-
aðist ofan að svörtum klettunum í marar-
botni. Oft sveltum við sarnan og sættum
okkur við frostið og kuldann. Og saman
kúrðurn við undir einu og sama skinni, til
þess að krókna ekki úr kulda. — Vegna alls
þess, og af því að við höfum alltaf verið
vinir, fellur mér það mjög þungt, að þú hefir
komið aftur sem afskaplegur lvgalaupur. Við
getum ekki skilið þá hluti, sem þú hefir
skýrt okkur frá, og okkur sundlar við um-
hugsunina um þá. Það er okkur ekki hollt,
og því hafa verið miklar umræður í ráðinu.
Þess vegna sendum við þig burtu frá okkur,
svo að við verðum ekki ruglaðir við að hugsa
um þá liluti, sem enginn getur skilið.“
„Þessar sögur, sem þú hefir sagt, hefir þú
frá skuggaveröldinni,“ sagði Kúgah, „og til
skuggaveraldarinnar verður þú að fara með
þær aftur. Báturinn þinn bíður þín frammi
í flæðarmáli. Og félagar okkar eru þar niður
frá, því þeir geta ekki farið að sofa, fvrr en
þú ert farinn.“
Nam-bok var sem steini lostinn, en hann
hlustaði þó á orð höfðingjans, er tók nú
aftur til máls:
„Ef þú ert Nam-bok sjálfur, þá ert þú
orðinn óguðlegur og óttalegur lygari, en ef
þú ert aðeins skugginn hans Nam-boks, þá
skýrir þú okkur frá hlutum þeim, sem til-
heyra skuggaveröldinni, og mönnum er ekki
leyft að vita deili á þeim. Stóra þorpið, sem
þú sagðir okkur frá, er að dómi okkar skugga-
þorp, þar sem hinir dauðu hafast við, því að
hinir dauðu menn eru margir, en menn, sem
lifa á jörðinni, eru fáir. Og dauðir menn
koma ekki aftur, nema þú með þessar kynja-
sögur þínar. Og það er ekki rétt gert, að
stuðla að því, að hinir dauðu fái að koma
aftur. Ef við gerðurn það, mundi henda okk-
ur hin mesta ógæfa.“
Nam-bok þekkti landa sína og vissi, að
álvktun ráðsins var dómur, sem ekki varð
áfrýjað. Hann lét því leiða sig aftur ofan í
fjöruna. Hann var látinn upp í bátinn og
fenginn ári í hönd. Grágæs ein kvakaði þung-
lyndislega þar út með fjörunum og aldan
féll ömurlega upp á sandana. Rökkurmóðan
grúfði yfir hafi og hauðri. í norðrinu sló
rauðleitum bjamia á loftið, þar sem sólin
leið á bak við úfna og ískyggilega skýja-
bólstra. Skeglumar voru á flökti fram og aft-
ur niður við sjávaröldumar. Landsynningur-
inn þaut kaldur og hráslagalegur, og skýja-
bólstrarnir, sem gægðust upp í landsuðrinu,
spáðu engu góðu.
„Frá sjónum ertu kominn,“ söng Opi-
Kwan, með helgihreim í röddinni, og til
sjávarins skaltu aftur hverfa, þá kemst allt
í sama horf og samt lag aftur.“
DAGRENN I NG 39