Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 33

irin aftur,“ sagði komuriiaður og steig öðr-
um fæti út yfir borðstokkinn. Og hann fór
að glíma aftur við gleymdu orðin. Og þegar
hann fékk rifjað þau upp, fannst honum
þau láta svo einkennilega í ayrum. „Sælir,
bræður góðir,“ sagði hann, „bræður frá fomu
fari, áður en landsynningurinn tók mig.“
Hann steig svo báðum fótum á sandinn.
En Opi-Kwan bandaði móti honum með
hendinni og lét hann skilja, að honum væri
ekki leyft að fara lengra.
„Þú ert dauður, Nam-bok,“ sagði Opi-
Kwan.
„Ég er feitur og pattaralegur,“ svaraði
Nam-bok og hló.
„Já, dauðir menn eru ekki feitir og patt-
aralegir,“ samsinnti Opi-Kwan. „Þér hefir
liðið vel. Þetta er auðsjáanlega eitthvað
brögðum beitt. Engann lifandi mann getur
rekið á haf út með landsynningnum og kom-
ið svo aftur að mörgum árum liðnum.“
„Ég er kominn aftur,“ sagði Nam-bok
blátt áfram.
„En hver veit nema þú sért þá skuggi,“
sagði Opi Kwan, „skugginn hans Nam-bok
sáluga, og þú birtist svona rétt _ í svip.
Skuggar geta komið aftur.“
„Ég er glorhungraður. Skuggar éta ekki,“
svaraði Nam-bok.
Opi-Kwan var á báðum átturn. Hann
botnaði engan skapaðan hlut í þessu. Hann
strauk hendinni ráðleysislega um ennið og
eins og utan við sig. Nam-bok var líka hálf-
gert utan við sig. Hann leit frá einum til
annars, en þóttist ekki geta séð, að hann
væri boðinn og velkominn. Karlar og konur
hvísluðust á, og bömin héldu sig hálfhrædd
fyrir aftan fullorðna fólkið. Og hundamir
læddust rneira að segja umhverfis hann og
þefuðu af honum tortryggnislega.
„Ég ól þig, Nam-bok, og hafði þig á
brjósti, þegar þú varst lítill,“ sagði Bask-
Wah-Wan með grátstaf í hálsinum, og gekk
í áttina til hans. „Og hvort sem þú ert
skuggi eða skuggi ekki, þá skal ég þó gefa
þér að eta.“
Nam-bok ætlaði að ganga á móti móður
sinni, en hætti við það, er hann heyrði
hræðslukurrinn í fólkinu. Hann sagði eitt-
hvað á útlendri tungu, er líktist einna helzt
„and....“, en bætti svo við á móðurmáli
sínu: „Ég er maður, en enginn skuggi."
„Hver fær skilið í þessum kynjurn?" spurði
Opi-Kwan bæði sjálfan sig og félaga sína.
„Við erum til, og að andardrætti liðnum
erum við ekki til. Við vitum, að maður get-
ur orðið að skugga. En er það hugsanlegt,
að skuggi geti orðið að manni? Nam-bok
var til, en nú er hann ekki til. En við vit-
um ekki, hvort hann, þessi þarna, er Nam-
bok sjálfur eða Nam-boks skuggi.“
Nam-bok ræskti sig, áður en hann svar-
aði: „Fyrir langa iöngu hvarf hann faðir föð-
ur þíns, Opi-Kwan, og hann kom aftur að
mörgum árum liðnum. Og þó var honurn
ekki synjað um sæti við eldana. Og það var
sagt .... “ Hann gerði sig ærið íbygginn, en
áheyrendur hans hlustuðu áfergilega.
„Já, það var sagt,“ endurtók hann og lagði
mikla áherzlu á orð sín, „að konan hans,
hún Sip-Sip, hafi fætt honum tvo syni, eftir
að hann kom heim aftur.“
„En hvað kemur það rnálinu við?“ svar-
aði Opi-Kwan. „Landsynningurinn tók hann
ekki. Hann villtist langt inn í landið. En
eins og gefur að skilja, geta menn farið æ
lengra og lengra inn í landið.“
„Menn geta líka farið æ lengra og lengra
út á hafið,“ svaraði Nam-bok. „En það skipt-
ir ekki heldur miklu. Það er sagt, að hann
faðir föður þíns hafi haft ýmsar furðulegar
sögur að segja af því, sem hann sá í þessari
för sinni.“
„Jú, satt var það,“ sagði Opi-Kwan. „Hann
hafði frá ýmsum furðulegum hlutum að
segja.“
DAGRENNING 31