Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 38

Kwans, og hann ætlaði að fara að láta van-
þóknun sína í ljósi yfir slíkri eyðslusemi,
þegar Kúgah gamli sparkaði hálf-illyrmislega
í hann, til merkis um, að honum mundi bezt
að þegja.
Nam-bok hélt því áfrarn:
„Og þegar langur tími var liðinn, sólin
horfin og frostið komið, sneri höfðinginn
skonnortunni í suður-átt. Og við fórum svo
dag og nótt, ýmist í austur eða suður, og
sáurn aldrei land, þangað til við komurn í
námunda við þorpið, þar sem skonnortu-
mennirnir áttu heima.“
„En hvemig gátuð þið vitað, hvort þið
voruð komnir í nánd við þorpið?“ spurði
Opi-Kwan, sem gat nú ekki lengur á sér set-
ið. „Þú sagðir, að þið hefðuð aldrei séð
land."
Nam-bok glápti á hann geðvonzkulega.
„Sagði ég þér ekki, að höfðinginn hefði dreg-
ið sólina ofan af himninum.“
Kúgah reyndi að miðla málurn, svo að
Nam-bok hélt áfram:
„Já, þegar við vorurn komnir í námunda
við þorpið skall á ofsaveður, og um nóttina
gátum við ekki ráðið við neitt, né vitað hvar
við vorum."
„Nú, þú sagðir samt áðan, að höfðing-
inn hefði vitað greip Opi-Kwan fram
í fyrir honum.
„O, þegi þú, Opi-Kwan,“ sagði Nam-bok,
„þú ert auli, sem ekkert skilur. Eins og sagði,
vorum við alveg ráðalausir. Allt í einu heyrði
ég brimhljóð gegnum stormhvininn. Og rétt
á eftir rakst skipið á sker eða kletta og brotn-
aði í spón. Ég datt í sjóinn að greip til
sunds. Landtakan var ill og grýtt, sandvik
aðeins á stöku stað. Mér skolaði upp í eitt
sandvikið og gat skriðið upp í fjöruna. Skip-
verjana mun hafa rekið upp í urðina, því
að þeir sáust hvergi, að undanskildum höfð-
ingjanum. Ég þekkti hann á hringnum, sem
hann hafði á fingri sér.
„Þegar dagaði og ekkert sást eftir af skonn-
ortunni, lagði ég af stað frá sjónum, til þess
að leita mannabyggða, því að ég var orðinn
hungraður. Ég kom svo að húsi einu. Þar
var mér tekið hið bezta, enda hafði ég lært
tungu hinna hvítu manna, og hvítir menn
eru alltaf góðir. Hús þetta var stærra en öll
þau hús, sem við og feður okkar hafa reist."
„Nú það hefir verið skárra húsið," sagði
Kúgah og reyndi að dylja vantrúna undir
uppgerðar undrun.
„Og það hefir líklega þurft fáeinar spvtur
í þvílíkt hús,“ bætti Opi-Kwan við í sama
undrunartón.
„En livað var það,“ sagði Nam-bok og
vppti hálffyrirlitlega öxlum. „Húsin okkar
eru auðvitað ekki mikil í samanburði við
það, en það er ekki meira í samanburði við
sum liúsin, sem ég sá seinna."
„Og það eru ekki stórir menn í þessum
húsum?" spurði Opi-Kwan.
„Nei,“ svaraði Nam-bok. „Þeir eru svona
meðalmenn, ámóta við mig og þig! Ég skar
mér viðarstaf, til þess að ganga við. Og af
því að mér þótti gaman að geta sagt ykkur,
bræður rnínir, frá öllu því, sem ég sá, þá
markaði ég skoru í stafinn fyrir livem mann,
er átti heima í húsinu, sem ég kom í fyrst.
Ég dvaldi þar nokkra daga og vann þar, en
fyrir þá vinnu fékk ég peninga — en það
eru hlutir, sem þið þekkið auðvitað ekki, en
þeir eru nú samt nauðsynlegir."
„Þegar ég fór úr þessu húsi, gekk ég lengra
inn í landið. Á þeirri leið mætti ég mörgum
hvítum mönnum, og markaði skoru í staf-
inn fvrir hvern mann, sem ég mætti. Ég
varð að hafa skorurnar minni og minni, til
þess að þær gætu komizt fyrir. En þá sá ég
allt í einu einn undarlegan lilut. Á jörðinni
lá jámstöng ein mikil. Hún var á að gizka
eins digur og mannshandleggur; og rétt hjá
henni var önnur viðlíka mikil —.“
„Þá hefir þú orðið ríkur," sagði Opi-Kwan,
36 DAGRENNING