Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 36

„En báta rekur seint fyrir vindi,“ sagði
Opi-Kwan.
„En skonnortan hafði líka vængi,“ sagði
Nam-bok, um leið og hann dró upp mynd
af siglu og seglum í sandinn. Allir karlmenn-
irnir þvrptust utan um hann, til þess að
reyna að skilja, hvernig þessu var farið. Það
var stynnings-stormur. Og til frekari skýr-
ingar þreif Nam-bok í hornið á sjali móður
sinnar og hélt því þannig, að vindurinn stóð
í það. Bask-Wah-Wan garnla reyndi að streit-
ast á móti, en varð þó undan að láta og
skjögraði undan vindinum og len.ti í reka-
\'iðarhlaða, sem var þar skammt frá. Það
rumdi ánægjulega í karlmönnunum, þeir
höfðu skilið hverju skonnortuvængirnir fengu
til vegar komið. En allt í einu kastaði Kú-
gah höfðinu aftur á bak og hló hrottalega.
„Ha, ha, ha! Þetta er þokka áhald, þessi
stóri bátur. Jú, hann er dálaglegur! Hann er
gerður handa vindinum til að leika sér að!
Hann fer sem sé hvert senr vindurinn fer.
Enginn maður, sem er i þessum bát, getur
vitað fyrirfram hvar hann rnuni lenda, því
að bátinn rekur auðvitað alltaf undan vind-
inum, og vindurinn fer eitthvað, en enginn
veit hvert."
„Já, Jrað segir þú satt,“ sagði Opi-Kwan,
„Jrað er ekki mikill galdur að fara á undan
vindinum, en að fara á móti vindinum er
þrautin þyngri, þá þurfa menn að róa af
öllum lifs og sálar kröftum. En mennirnir
Jrarna i stóra bátnum reru ekki, því að þú
segir, að þeir hafi ekki haft neinar árar.“
„Og Jreir þurftu ekki að róa,“ kallaði Nam-
bok upp allreiðulega, „því að skonnortan
fór líka á móti vindinum.“
„Og hvað sagðir þú að kæmi sk— sk—
skonnortunni til þess að þokast áfrarn um
sjóirin?" spurði Kúgah, og reyndi eins og að
stikla sem gætilegast yfir þetta útlenda orð.
„Vindurinn," sagði Nam-bok önuglega.
„Já, einmitt það, átti ég ekki kollgátuna,"
sagði Kúgah, „vindurinn lætur sk— sk—
skonnortuna fara á móti vindinum.“ Og
Kúgah gamli gat ekki að sér gert, að skelli-
hlæja upp í opið geðið á Nam-bok. Og bætti
svo við, á meðan hláturkviðumar mögnuð-
ust umhverfis þá. „Vindurinn blæs auðvitað
úr ýmsum átturn undir eins. Jú, það er svo
sem auðskilið. Hví ætli rnaður skilji það
ekki, Nam-bok minn? Það sér hver heilvita
maður.“
„Þú ert auli!“ sagði Nam-bok.
„Sannleikurinn drý'pur af vörum þér,“
svaraði Kúgah. „Ég var svo lengi að átta
mig á þessu. En það er nú samt auðskilið.“
Nam-bok var orðinn ærið þungbrýnn.
Hann sagði einhver óskiljanleg orð, sem fé-
lagar hans höfðu aldrei hevrt áður. Áheyr-
endur hans byrjuðu aftur að skafa og sauma
og skera í beinin. En Nam-bok var þagn-
aður. Það leit út fyrir, að hann ætlaði ekki
að segja rneira, þar eð enginn sýndist ætla
að trúa honum.
„En þessi sk— sk— skonnorta,“ spurði
Kúgah, eins og ekkert hefði í skorizt. „Hún
hefir víst verið gerð úr geysistóru tré?“
„Hún var gerð úr mörgum trjám,“ svaraði
Nam-bok hryssingslega. „Hún var afskaplega
stór.“
Hann þagnaði aftur, og það var fullt útlit
fyrir, að hann ætlaði að verjast allra frétta.
Opi-Kwan hnippti í Kúgah. En Kúgah gamli
hristi höfuðið og sagði með doðablandinni
undrun: „Já, þetta er stórmerkilegt."
En Jíá gat Nam-bok ekki á sér setið. „En
hvað var skonnortan," sagði hann hálf-
drenrbingslega. „Þú hefðir átt að sjá eim-
skipið. Skonnortan yar ekki rneiri í saman-
burði við eimskipið en bátarnir okkar eru í
samanburði við skonnortuna og sandkornið
er í samanburði við bátana. Þar að auki er
eimskipið úr járrii. Það er smíðað úr járni
og engu öðru en jámfcV
„Nei, nei! góði Nam-bok“ sagði Opi-
34 •DAGRENNING