Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 39

„því að jám er verðmætt og verðmætara en
nokkur annar hlutur í heimi. Úr þessum
löngu jámstöngum hefði mátt fá marga
hnífa.“
„Jú, en ég átti þær ekki,“ svaraði Nam-
bok.
„Þú fannst þær,“ svaraði Opi-Kwan, „og
sá á fund, sem finnur.“
„Nei, hvítu mennimir höfðu látið þær
þama,“ svaraði Nam-bok. „Og þar að auki
voru stengumar svo langar, að enginn mað-
ur hefði getað borið þær — og meira að
segja svo langar, að ég sá ekki nokkurn enda
á þeim, svo langt sem augað eygði.“
„Hvað segirðu, Nam-bok?“ sagði Opi-
Kwan í viðvörunarróm, „skelfingar jám hefir
þetta verið.“
„Já,“ sagði Nam-bok, „og ég ætlaði varla
að trúa mínum eigin augum, en ég varð að
trúa því, sem ég sá sjálfur. En þegar ég var
að skoða jámstengurnar, heyrði ég allt í
einu ....“. Hann vatt sér að höfðingjanum
og sagði: „Opi-Kwan! Ég veit, að þú hefir
heyrt sæljón öskra af bræði. Hugsaðu þér,
að það væru til eins mörg sæljón eins og
öldur hafsins. Og hugsaðu þér ennfremur að
öll þessi sæljón væru orðin að einu sæljóni,
og hvílíkt fádæma og ofboðs öskur mundi
geta komið úr því, og þó mundi það ekki
fá öskrað hærra en ferlíki það, er ég heyrði
öskra.“
Menn ráku upp undrunaróp og munnur-
inn á Opi-Kwan laukst upp og stóð opinn
í hálfa gátt.
„Og ég sá skrímslið koma æðandi eftir
járnstöngunum. Það var eins og þúsund hval-
ir væru á ferðinni. Það var eineygt og það
spjó reyk og svælu og fnæsti hræðilega. Ég
varð hræddur og hljóp allt hvað fætur tog-
uðu eftir veginum, sem lá á milli járnstang-
anna. En skrímslið fór margfalt hraðara. Það
kom þjótandi eins og fellibylur á eftir mér.
Ég stökk þá í ofboði og skelfingu út fyrir
aðra stöngina og datt endilangur í grasið
og í því blés það framan í mig.“
Opi-Kwan fékk aftur vald á munni sín-
um. „Og — og hvað svo, Nam-bok, hvað
svo?“
„Og svo hljóp skrímslið rakleitt eftir jám-
stöngunum," sagði Nam-bok. „Og það gerði
mér ekkert mein. Þegar ég reis á fætur, var
það komið í hvarf. Slík skrímsli eru algeng
þar í landi. Konur og böm eru jafnvel ekk-
ert hrædd við þau. Og karlmennimir láta
þau vinna fyrir sig.“
„Ef til vill að sínu leyti eins og við látum
hundana vinna fyrir okkur?“ spurði Kúgah
garnli og kímdi.
„Já,“ svaraði Nam-bok, „já, alveg eins og
við látum hundana þræla fyrir okkur.“
„En hvemig æxlast þessar skepnur?"
spurði Opi-Kwan.
„Þau æxlast ekki,“ svaraði Nam-bok.
„Hvítu mennimir búa þau til úr járni. Og
þeir gefa þeim grjót að éta og vatn að drekka.
Grjótið verður að eldi í maganum á þeim
og vatnið að gufu; og þess vegna stendur
vatnsgufa fram úr nösunum á þeim og —
„Nei, hættu nú, Nam-bok, í öllum ham-
ingju bænum,“ greip Opi-Kwan fram í, áður
en hann fengi sagt meira. „Segðu okkur
heldur frá einhverjum öðrum furðuverkum.
\ríð þreytumst á þessu, sem við skiljum
ekki.“
„Skiljið ekki?“ spurði Nam-bok í örvænt-
ingarróm.
„Nei, við botnum ekkert í þessu,“ svör-
uðu bæði karlar og konur einum rómi, „því
hvemig í ósköpunum ættum við að geta
skilið þetta og annað eins?“
Og Nam-bok fór að hugsa um vélar, sem
felldu gras, vélar, sem sýndu myndir af lif-
andi mönnum, og vélar, sem kunnu manna-
mál. Og hann vissi það upp á sínar tíu fing-
ur, að landar hans mundu aldrei fá skilið í
slíkum hlutum.
DAGRENN ING 37