Dagrenning - 01.10.1948, Blaðsíða 37

Kwan. „Hvernig getur það átt sér stað? Jám-
ið sekkur alltaf. Það veit maður þó. Ég átti
til dæmis jámhníf, sem ég keypti af höfð-
ingjanum í næsta þorpi, og í gærdag rann
hann úr hendi mér og ofan í sjóinn. Allt
hlýðir vissum náttúrulögmálum. Og ekkert
getur átt sér stað, sem kemur í bága við
þau; það veit maður. Og við vitum, að allir
hlutir, sem tilheyra sömu tegund, hlýða
sama lögmáli; allt jám hlýðir sama lögmáli,
og það er náttúra jámsins að sökkva, er það
kernur í sjó. Taktu því orð þín aftur, Nam-
bok, svo að við getum haft þig alltaf í
heiðri.“
„Þetta er nú sarnt satt, sem ég segi ykk-
ur,“ svaraði Nam-bok. „Eimskipið er gert
úr tórnu járni og flýtur samt og sekkur
ekki.“
„Og sussu sussu! Það getur ekki átt sér
stað,“ sagði Opi-Kwan.
„Ég hefi séð það með mínum eigin aug-
um,“ sagði Nam-bok.
„Það stríðir gegn náttúrulögmálunum,“
sagði Opi Kwan.
„En segðu mér eitt, Nam-bok,“ sagði Kú-
gah, því að hann var orðinn hálfsmeykur
um, að hann mundi ekki fá veitt meira upp
úr Nam-bok. „Já, segðu mér eitt: Hvernig
fara þessir rnenn að rata úti á regin hafi,
þegar þeir sjá hvergi land?“
„Sólin vísar þeim veg,“ svaraði Nam-bok.
„En hvemig getur sólin vísað þeim veg?“
spurði Kúgah.
„Höfðingi skonnortunnar tekur lítinn hlut
um hádegisbilið,“ sagði Nam-bok, „og horfir
gegnum hann í sólina. Og með því móti
fær liann sólina til þess að stíga niður af
himninum og ofan á jarðbrúnina.“
„En þetta eru rammir og hræðilegir galdr-
ar,“ kallaði Opi-Kwan upp yfir sig, því að
honum blöskraði þessi óttalega vanhelgun.
Karlmennimir fórnuðu upp höndum í heil-
agri vandlætingu, en konurnar stundu þung-
an yfir þessu óguðlega athæfi. „Þetta eru
hræðilegir galdrar og gerningar," endurtók
Opi-Kwan, „það getur ekki verið rétt að af-
vegaleiða sjálfa sólina, blessaða sólina, sem
rekur nóttina burtu og gefur okkur seli, lax
og sumarhita."
„Nú, jæja þá,“ svaraði Nam-bok kæruleys-
islega. „Það má vel vera, að þetta séu galdr-
ar og gerningar. Ég hefi sjálfur horft á sól-
ina gegnum þennan hlut og náð henni ofan
af himninum."
Þeir, sem næstir honum sátu, reyndu að
mjaka sér frá honum. Og ein af konunum,
sem hafði barn á brjósti, breiddi vfir andlit
þess, svo að það skvldi ekki verða fyrir sjón-
um hans.
„En þarna fjórða morguninn, Nam-bok,“
tók Kúgah aftur til máls. „Já, hvernig var
það, þegar sk— sk— skonnortan stefndi á
þíg?“
„Ég var sama sem þrotin að kröftum og
gat ekki lagt á flótta,“ sagði Nam-bok.
„Skonnortu-mennirnir tóku mig. Þeir
dreyptu á mig vatni og gáfu mér góðan mat
að eta. Þið hafið séð aðeins tvo hvíta rnenn
á ævi ykkar. En skonnortu-mennimir voru
allir hvítir, og þeir voru eins margir og tær
mínar og fingur eru til samans. Og þegar
ég sá, að þeir vildu mér vel og voru allir
góðir við mig, herti ég upp hugann og reyndi
að taka sem bezt eftir öllu, sem ég sá. Þeir
kenndu mér að gera allt, sem þeir gerðu,
og gáfu mér góðan mat og vísuðu mér á
stað, þar sem ég gat sofið.
Þeir fóru svo dag eftir dag hingað og
þangað urn hafið; og hvern dag dró höfð-
inginn sólina ofan af himninum, til þess að
láta hana segja sér, hvar við vorum staddir.
Og þegar lvgnt var, veiddu þeir sæbirni. Mig
furðaði mjög á því, að þeir fleygðu alltaf
kjötinu og spikinu, en hirtu aðeins skinn-
in.“
Það komu gremjudrættir í andlit Opi-
DAGRENNING 35