Dagrenning - 01.12.1950, Blaðsíða 25

Ein með honum, — ó-nei, jólin
ein eg lield með Guði’ í kvöld.
— Banna mér að rekja ramma
rauna-jnœði, himinvöld.
— Brostin eina elli-stoðin,
einkasoninn geymir fold,
fallinn eins og lietja’ i hildi,
hulinn Frakklands göfgu mold!
Hinzta bréfið, hinztu kveðju
hans eg enn þá lesa vil.
Það hef eg lesið þúsund sinnum,
þegar eg við heiminn skil. —
Er hún saknœm eigingirni,
elsltan min og hjarlasorg?
Þyrm mér, Guð, i þinum dómi,
þegar eg kem að lifsins borg!
Gullin, sem hann átti’ i œsku,
allar jólagjafir hans,
legg eg á borðið, leik mér að þeim,
Ijósan flétta minja-kranz.
Eg er barn, — ó, bara’ að vœri’ eg
barnið góða, eins og hann, —
jólabarn, sem lifði’ i Ijósi,
Ijósinu kringum frelsarann!
Eins og milli heims og lielju
hvili eg i vökulok,
kynlegur sigur höfgi’ á hvarma,
liuga þjakar torbœrt ok.
Þungar gátur sál og sinni
sœkja heim, er allt er hljótt.
— Gef mcr þreyttri friðinn, friðinn,
Frelsari minn, á jólanótt!
DAGRENNING