Dagrenning - 01.06.1951, Síða 8

atburður, sem var leiðinlegur svo ekki sé
rneira sagt. Hann var sá, að stjórnin skyldi
telja sig þurfa að kveðja þingmenn til fundar
til þess að bera sáttmálann undir þá, en
kveðja þó ekki hreinlega saman Alþingi.
Ríkisstjómin hefir vafalaust ekki þurft sam-
þykki Alþingis til þess að gjöra vamarsátt-
málann því Alþingi hafði áður formlega
samþykkt Atlantshafssáttmálann og íslend-
ingum var öllum kunnugt, að hér hlutu að
verða herstöðvar fyrr eða síðar. Ríkisstjómin
mun hinsvegar hafa talið sér skylt að skýra
þingmönnum þeirra flokka, sem hún styðst
við, syo og Alþýðuflokknum, sem styður ut-
anríkisstefnu núverandi rikisstjórnar, frá því,
sem var að gerast, og talið réttara, til þess
einstakir þingmenn gætu síður gert banda-
lag við kommúnista á eftir, að tryggja sér
yfirlýsingar þeirra, og er henni það ekki lá-
andi, þar sem í öllum þrem flokkunum eru
menn, sem hafa óhugnanlega tilhneigingu til
þess að hengja sig aftan í kommúnista í
hverju máli, sem eitthvað snertir utanríkis-
mál þjóðarinnar,og alveg sérstaklegaefBanda-
ríkjamenn eru þar annars vegar. Það skal
tekið skýrt fram að ég lái ríkisstjórninni það
á engan hátt þó hún vildi ttyggja sig fyrir
þessari væntanlegu rýtingsstungu í bakið
frá sínu eigin flokks eða stuðningsliði, en
óneitanlega hefði það verið frjálsmann-
legra og betur viðeigandi að kveðja þá
Alþingi sarnan fyrir opnurn tjöldum og
leggja fyrir það samninginn.
Það skal hins vegar fúslega viðurkennt
að sú leið var tæpast fær, því á Al-
þingi sitja nú 8 þingmenn — þingmenn
kommúnista — sem í einu og öllu ganga er-
inda hinnar rússnesku heimsveldisstefnu, og
hvenær sem er eru reiðubúnir til njósna og
hverrar annarar landráða og svikaþjónustu,
sem af þeim er heimtuð af hinum erlendu
vfirboðurum þeirra. Þess er tæpast að vænta
að ríkisstjómin vildi eiga á hættu að atburðir
þeir endurtækju sig aftur, sem hér urðu 30.
marz 1949, er kommúnistar tefldu í fyrsta
sinn frarn manndrápsliði sínu í árásinni á
Alþingishúsið. Aðferð sú, sem ríkisstjórnin
notaði, var því óneitanlega sú hyggilegasta,
enda kom hún kommúnistum verst, því
þeirn gafst ekki tækifæri til neinna óspekta
eða æsinga í sambandi við komu hersins hing-
að til lands.
En þessi staðreynd, að Alþingi sé í raun og
veru óstarfhæft þegar fjalla þarf þar um
þýðingarmikil utanríkismál, er býsna alvar-
leg og sýnii best eina af höfuðveilum þing-
ræðisins, sem er sú, hve greiðan aðgang jafn-
vel ódulbúnir svikarar og landráðalýður á inn
í þýðingarmestu stofnanir frjálsra þjóða, sem
við það skipulag búa, ef þjóðin sjálf lætur
glepjast af lygum og loforðaglamri slíkra
manna.
Það er ekki skemmtileg tilhugsun fvrir
okkur hér í Reykjavík að vita það, að land-
ráðalýður kommúnista getur á hvaða augna-
bliki sem er kallað út úr öllum stofnunum
þjóðfélagsins, allt frá Alþingi sjálfu og niður
í barnaskóla borgarinnar, tugi eða jafnvel
hundruð manna sem eru þess albúnir að ráð-
ast á samborgara sína með bareflum, grjót-
kasti og öðrurn vopnum, sem þeirn vrðu í
hendur fengin, til þess að limlesta þá og
drepa. Það er heldur ekki skemmtileg tilhugs-
un að þessi sami landráðalýður ræður tveirn
stærstu verklýðsfélögum Reykjavíkur og hefir
komið ár sinni svo fyrir borð þar, að hann
getur beitt þeim félagsskap í baráttu sinni
hvenær sem hann telur þess þörf.
Þannig er ástandið nú í dag undir voru
marglofaða lýðræði og þingræði, og menning-
arstig höfuðstaðarbúa er slíkt, að í hvert sinn
sem það fréttist, að kommúnistalýður Reykja-
víkur ætlar að „pissa upp við húsvegg,“ - eins-
og Sveinn í Firði orðaði það á sínum tírna, —
flykkist fjöldi manna að til þess að taka þátt
6 DAGRENNING