Dagrenning - 01.06.1951, Side 22

sig á því, að það væru samsærissamtök, Gyð-
ingum að mestu óviðkomandi, sem stóðu að
riti þessu, vegna þess, að iitið sjálft segii bei-
um orðuni að það sé fiá Gyðingum lunnið.
Það var því ekki nema eðlilegt að hann teldi
það frá Gyðingum komið, og hið sama hafa
flestir gert, sem um það hafa fjallað, þar til
nú, á alveg síðustu árum, að ýmsir glögg-
skyggnir menn liafa uppgötvað hið sanna
um uppruna og útbreiðslu rits þessa.
Sagan um blaðamanninn við Times og
hin augljóslega tilbúna saga um titilblaðs-
lausu bókina, sem hann sendi til British
Museurn, þar sem því er haldið fram, að Siða-
reglumar væru að verulegu leyti soðnar upp
úr ádeiluriti um Napóleon III. frá 1864,
hefir fyrir löngu verið hrakin, enda er vit-
að, að Siðareglurnar eru rniklu eldri en frá
þeim tíma, og aldur þeirra má með fullrí
vissu ickja til 1771, svo það þarf ekkert að
vera óeðlilegt við það þó einhverjir kaflar
úr þeim séu teknir upp í háðritið um Napó-
leon III. frá 1864. Það er ekkert óeðlilegra en
að ýmsar greinar og skoðanir úr Siðareglun-
um er að finna bæði í kommúnistaávarpi Karl
Marx frá 1800 og í öðrum ritum hans.
Þetta sannar aðeins að Siðareglurnar hafa
verið til og kunnar meðal stjórnmálamanna
á 19. öldinni.
En greinarhöf. í Norðurljósi hefði átt að
spyrja sjálfan sig einnar spumingar: Væri
óhugsandi að „Samkunda Satans“ hefði átt
hlut að því, að „blaðamaðurinn við Times“
skrifaði grein sína? Hún hefir komið ýmsu því
til leiðar, sem meiriháttar er en það. Væri
óhugsandi, að til væru þeir menn —■ jafnvel
e. t. v. sterkur félagsskapur sem kæmi það
vel, að ekki yiði flett ofan af hinum raun-
verulegu höfundum Siðareglnanna, og það
sannað, að þeir væru ekki Gyðingai og þess-
vegna væii heppilegast að fá iitið talið falsiit,
svo frekar yrði ekki við málið átt? Hið mikla
kapp, sem lagt liefir verið á að fá Siðaregl-
urnar dæmdar sem falsrit, er næsta athyglis-
vert. Enginn gerir tilraun til þess að grafa
upp hið sanna um þetta rit. Það er nægilegt
ef menn geta fengið einhverja til að „dæma“
Siðareglurnar falsrit. Auðvitað eru slíkir
„dómar“ gjörsamlega þýðingarlausir, því
þeir byggjast á falsrökum, en ekki á þeim
augljósu staðreyndum, sem Henry Ford, bif-
reiðakóngur, hefir orðað allra manna skýrast,
þegar liann sagði: „Það merkiíega við Siða-
reglurnar“ er, að þæi koma nákvæmlega heim
við það, sem nú ei að geiast. Þæi eiu sextán
áia gamíar (þ. e. 1921) og í þeim ei sögð fyi-
ii þióunin allt til vona daga, og þæi eiu í
dag í samiæmi við ástandið eins og það nú
er.“ Þetta á í enn ríkari mæli við nú, en það
átti við 1921 þegar Henry Ford skrifaði
þetta. Ágætt dæmi urn vinnubrögðin, sem
notuð eru þegar Siðareglumar eru „dæmdar“
falsrit er sagan í Norðurljósi um amerísku
sagnfræðingana. }ú — einn „amerískur sagn-
fræðingur" — ekkert nafn er nefnt — gefur
út rit um Siðareglurnar og kemst að þeirri
niðurstöðu, að þær séu falsrit. Þrettán aðrir
sagnfræðingar — þrettán er tala Bandaríkj-
anna — taka þetta rit og „samþykkja“ nið-
urstöður þess, og „staðfesta" „án alls vafa“ að
Siðareglurnar séu „einbert, svívirðilegt fals“.
Enginn þessara 13 sagnfræðinga, sem eru
þó sagðir vera „helstu sagnfræðingar Banda-
ríkjanna“, er nafngreindur. Og hvers vegna
tóku þeir sig til að kveða upp þennan úr-
skurð? Hverjir báðu þá um að kveða upp úr-
skurðinn og hver valdi þá til þess? Um það
er ekkert upplýst. Það skiptir heldur ekki
máli í áróðrinum gegn Siðareglunum heldur
það eitt, að fá þær dæmdar falsrit.
Höfundur Norðurljóssgreinarinnar telur,
eins og fleiri, að Hitler hafi notað „Siðaregl-
urnar" til að koma af stað Gyðingaofsókn-
unum í Þýzkalandi. „Hann trúði því að þær
væru ófalsaðar", segir höfundur. Auðvitað
voru „Siðareglumar“ eitt með öðru, sem
20 dagrenning