Dagrenning - 01.06.1951, Blaðsíða 26

einskonar „kalt stríð“ við þá menn, sem við
höfðurn beðið um að koma okkur til hjálpar
í umkomuleysi okkar og varnarleysi. Finnst
mönnum þetta ekki göfugt hlutverk fvrir
ungmennafélög landsins? Ég veit ekki hvað
öðrum finnst, en mér finst það fyrirlitlegt og
ósæmandi bæði æskulýðnum sjálfum og
þjóðinni allri. Og hvers konar félagsskapur
eru ungmennafélögin nú orðin? Þau eru a.
m. k. í kaupstöðum gegnsýkt af kommún-
isma, sem birtist í heimskulegu gaspri um
hættu sem stafa á frá öllum öðrurn en
Rússurn og dindlum þeirra, og rninna
einna helst á hina heimaríku rakka, sem voru
víða á bæjum fyrr meir og öllum voru hvum-
leiðir.
Hún er alveg óskiljanleg þessi dæmalausa
þjónusta ríkisútvarpsins við þessa kommún-
istísku og hálfkommúnistísku vindbelgi. Það
er eins og sóttst sé eftir þeim alveg sérstak-
lega. Þeir eru tvndir upp úr hinurn ólíkleg-
ustu stöðum, og valið hlýtur að byggjast á al-
veg óvenjulegu lyktnæmi eða fjarskynj-
unarhæfileikum hjá forráðamönnum út-
varpsins. Veit ekki útvarpsráð, sem
þykist vera „lýðræðislegt“, að allt „lýð-
ræði“ í þessu landi hefir fyrir löngu
fengið nóg af þessu fimbulfambi og vindbelg-
ingshætti þessara hálfkommúnista eða nyt-
sömu sakleysingja, sem verið er að trana
framan í menn í tírna og ótíma? Veit það
ekki og skilur, að það er blátt áfram móðgun
við mikinn hluta landsmanna að láta þetta
koma fyrir hvað eftir annað? Vafalaust mun
útvarpsráð afsaka sig með því, að þessir menn
misnoti þann trúnað, sem þeim er sýndur,
en þá ætti „refsingin" að vera fyrst og fremst
sú, að þessir vindbelgir kæmu ekki aftur fyrir
eyru almennings.
Og það er ekki nóg með að þetta sé móðg-
un við allan þorra þjóðarinnar, það er líka
móðgun við hinn erlenda her, sem hingað er
kominn samkvæmt ósk íslenzkra stjórnar-
valda, en fær svo slíkar kveðjur í sjálfu út-
varpi íslenzka ríkisins. Slíkir hlutir geta ekki
gerst nema hjá þjóð, sem annað hvort enga
mannasiði kann, eða gleyrnt hefir öllu vel-
sæmi.
Eru þeir menn, sem stjóma ríkisútvarpinu
í „forföllum“ þeirra Jónasar Þorbergssonar og
Helga Hjömar, virkilega svo mikil böm að
vita það ekki, að kommúnistar reyna að
lauma áróðri sínurn inn um öll þau göt sem
finnast kunna á stofnuninni? Þeir lauma
honum inn í leikritum, samtölum, mús-
ikk, erindum, sögum og fréttum. Þeir korna
ekki með hann beint framan að útvarpsráði
eða forstjóra þess, heldur breiða þeir vfir
hann einhverja hræsnisblæju, sem svo fýk-
ur af þegar vindurinn fer að fara úr belgnum
inni í útvarpsklefanum.Það er eins og hver og
einn þykist þess umkominn að svívirða og
rógbera hið erlenda herlið, sem hingað er
komið og engurn hefir nokkurt rnein gert,
og aldrei leyfist neinum að bera af því sakir
á opinberum vettvangi. Aldrei heíir ein ein-
asta slík rödd heyrst í ríkisútvarpinu. Ef þessi
ófögnuður hættir ekki tafarlaust — ef út-
varpsráð og aðrir fyrirsvarsmenn útvarpsins
annað hvort hafa ekki manndóm til þess að
taka fyrir þetta heimskulega ættjarðar hræsn-
isglamur hjá þessu fimbulfambandi fimmtu-
herdeildarpakki og skósveinum þess, eða er
þess ekki umkomið af öðmm ástæðum, verð-
ur þing og stjóm að grípa í taumana. Það er
með öllu ósæmilegt að hver og einn geti úr út-
varpssal svívirt að ósekju þá þjóð, sem viðhöf-
um gert mikilvægan vamarsáttmála við og þá
menn, sem hingað liafa verið sendir landinu
til varnar. Slíkt á alls ekki að þolast hvorki
útvarpsráði né öðrum forstöðumönnum rík-
isútvarpsins eða þeim mönnum eða konum
sem fá aðgang að útvarpinu. Það eru nóg ráð
til að koma í veg fyrir þá misnotkun ef vilj-
ann ekki vantar.
24 DAGRENNING