Dagrenning - 01.06.1951, Qupperneq 24

sinn. Það ei lífsnauðsyn að allur heimur skilji
það, að í veiöldinni staiiai nú voldugui fé-
lagsskapui undir stjóm Satans sjálfs, — þótt
einstökum meðlimum félagskapsins sé sjálf-
sagt hulin sú yfirstjórn — sem hefui það hlut-
veik að gerspiJJa mannkyninu og leiða það
til algjönai gJötunar, og að þessi félagskapur
kallai sig Gyðinga, en ei ekki Gyðingai held-
ur Jýgur því, og hann kallar sig þetta til þess
bæði að villa á sér heimildir og til þess að eyða
þeim leyfum Gyðinga, sem enn eru þekktar.
Það er og lífsnauðsyn að þjóðir heimsins átti
sig á því, að „SiðaregJurnar“ eru aJJs ekki
falsiit, heldui samsæiisáætlun þessarai sam-
kundu, sem Jýgur því að þæi séu fiá Gyð-
um, til þess að hylja eigin sekt sína. Sam-
kunda Satans er /arðneskur féJagsskapur,
stjórnað af „andaverum vonskunnar í liimin-
geimnum“ og á Satan sjálfan að höfuðleið-
toga. Þegar menn hafa áttað sig á þessu lesa
þeir Siðareglumar sér til gagns og án þess að
fyllast nokkurri reiði í garð Gyðinga, því þeii
eru ekki Jiöfundar þeirra. Og það er einmitt
þetta, sem sanna þaif svo greiniJega að ekki
veiði fiamai um það deilt.
Dagrenning vill leitast við að sanna þetta
og í því skyni liefur lrún varið allmiklu rúmi
til að skýra þetta sjónarmið og vill nú enn,
með því að birta Siðareglumar sjálfar í góðri
íslenzkri þýðingu, stuðla að auknum skilningi
á þessu þýðingarmikla rnáli.
Ég get að lokum ekki stillt mig um, að láta
undrun mína í Ijósi vfir því, að Norðurljósið
skyldi verða fyist allia blaða á Jandinu til að
taka upp hanskann fyrir samkundu Satans,
þegar ákveðin og alvarleg tilraun er gerð hér
á landi til þess að svifta af henni grímunni.
Ég hefði búist við því af blöðum „samkund-
unnar" sjálfrar, eins og t. d. Þjóðviljanum,
Tímariti máls og menningar eða Kirkjuritinu,
svo fá ein séu nefnd. En af rithöfundum
Norðurijóssins, sem viðurkenna Biblíuna
senr Guðs orð, og segjast trúa spádómum
hennar, var síst við þessu að búast, og þegar
þannig fer, má með sanni segja, að þá rætist
málshátturinn: „Víða koma Hallgerði bitl-
ingar.“
LEIÐRtTTING.
Út af greininni „Stórkostlegt alvörumál," sem birt-
ist í síðasta hefti „Dagrenningar" og fjallaði um
hancftöku séra Péturs Magnússonar í Vallanesi, hefir
sakadómarinn í Reykjavík heðið um að frá eftir-
farandi yrði skýrt í þessu hefti:
í. Að maður sá, sem handtók séra Pétur Magn-
ússon hafi ekki verið fulltrúi hjá sakadómara heldur
aðeins lögregluþjónn í sakamálalögreglunni — og —
;. að það sé ekki rétt að hann hafi verið „fluttur
til innan lögreglimnar", þegar liann lét af störfum
hjá sakadómara, heldur hafi hann þá horfið að fullu
úr þjónustu lögreglunnar.
Dagrenning telur sér skylt að birta þessar leiðrétt-
ingar sakadómarans og efar ekki að hin fyrri sé með
öllu rétt, þótt örðugt sé að skilja að óbreyttur lög-
reglumaður skuli láta sér koma til hugar, að taka
sér slíkt vald án samþykkis eða fyrirmæla yfirboðara
síns, og leiðréttist þessi missögn hérmeð. Hvað síðara
atriðið snertir var ástæðan fyrir þeirri fullyrðingu
sú, að vitað var að lögreglumaður þessi var skipverji
á björgunar- og varðskipinu Maríu Júlíu eftir að
hann fór úr þjónustu sakadómara, en á skipshafnir
varðskipa og björgunarskipa er af almenningi litið
sem einskonar lögreglulið, enda í slíkri þjónustu við
landhelgisstörf. Dagrenning hefir nú fengið upp-
lýst, að maður þessi var aðeins á björgunarskútunni
stuttan tíma og án vitundar fyrirsvarsmanna útgerð-
arinnar svo þeirra er þar engin sök, og leiðréttast því
einnig hin síðari ummælin á þann veg, er sakadómar-
inn óskaði.
J. G.
22 DAGRÉNN I NG