Dagrenning - 01.04.1954, Side 11

áður en lestin kom til Montroux voru
allir komnir í sæti, og andstreymið
gleymt, og nú fór leiðsögumaðurinn að
skilja meira og meira í enskunni, eftir
því sem skaplyndi allra batnaði. Það er
furðulegt live fljótt menn geta lært að
tala og skilja erlend mál, ef vel liggur
á þeim, sem við er talað.
#
Hraðlestin frá Genf brunar með ofsa-
hraða meðfram Genfarsjó í áttina til
Montroux. Sá bær er við norðurenda
Genfarvatns. Hann er frægur fyrir legu
sína og heilnæmt loftslag, og óvíða
er fegurra umhverfi en þar. í Mon-
troux er lítil viðdvöl og lestin þýtur
enn af stað og er haldið inn í Efri-
Rohndalinn og ekið með feiknahraða
alla leið til Visp, en Visp er smábær,
sem stendur við ármótin, þar sem áin
Visp fellur í Rohn. I Visp förum við,
sem ætlum til Zermat öll úr lestinni, því
nú verður tekin fjallalest upp til Zermat.
Hér fyrst kemur það í ljós hverjir eru í
hópnum. Zermatfélagarnir safnast sam-
an í borðsal veitingastaðarins á járnbraut-
arstöðinni. Hér eru margar „þjóðir“ á
ferð, en mest ber á tveim Jrjóðum: Ind-
verjum og íslendingum. Frá öðrum lönd-
um eru einn eða tveir „fulltrúar", en
Indverjar og íslendingar hafa á að skipa
ráðherrum og auk þess eru flestir sendi-
menn beggja Jrjóðanna með í förinni.
Það vill einnig svo vel til að allir sam-
ferðamennirnir tala og skilja ensku svo
að nú fer að komast lag á þetta ferðalag.
Klukkan er orðin sex og er Jrá stigið
í nýja járnbrautarlest og lagt inn í hinn
langa og þrönga Nikulásardal, en efst í
honum er fjallaþorpið Zermat, — skíða-
þorpið fræga — en þangað er ferðinni
heitið í dag.
Visp stendur niðri á jafnsléttn Rohn-
dalsins, og neðst er Nikulásardalurinn,
sem þarna byrjar, allvíður en hann þreng-
ist brátt. Byggðin er dreifð, bæirnir smá-
ir og smáþorp hér og þar. Eftir Jrví sem
ofar dregur verður allt fátæklegia og
fornfálegra. Með okkur í lestinni er með-
al annarra munkur einn í brúnum kufli.
Hann er skrafhreyfinn og ræðir við „inn-
Ienda“ farþega. Hvaða munkareglu hann
heyrir til, veit ég ekki, og hann getur
raunar tilheyrt hvaða munkareglu kat-
ólsku kirkjunnar sem vera skal, nerna
Jesúitareglunni, því hún er bönnuð í
Sviss. Ég get ekki gert að Jrví, að ég veiti
munk Jressum mikla athygli. Ég hefi eig-
inlega aldrei séð munk fyrr. Þó ég liafi
séð þá tilsýndar áður á götu í stórborg
hefi ég aldrei séð munk svona vel, svona
nálægt mér — sannkallaðan sveitamunk,
sem býr hér í klaustri í Nikulásardal.
Ætli gömlu íslenzku munkarnir hafi
verið líkir þessmn brúnstakki? Hann
er glaður og reifur, en talar þó mest
í hálfum hljóðuin við samferðamenn
sína. Fyir meir hélt ég að munkar væru
einhverskonar heilagir menn, en ekki
lítur þessi munkur út fvrir að vera neinn
„helgigripur". Hann er miklu líklegri
til að vera einhverskonar kaupmangari
— og síðan hefi ég haft allt annað álit á
munkum. Hann hverfur úr lestinni við
klaustur Heilags Nikulásar, sem er hér
í miðjum dalnum.
Lestin fer hægt því alltaf er í fangið.
Þetta er þó ekki svokölluð háfjallalest,
er síðar kemur við sögu okkar, en bratt-
ari og brattari gerist nú leiðin. Niðri
hjá Visp er hæð yfir sjávarflöt 654 metr-
ar, en við Nikulásarklaustur er hún orð-
in 1130 metrar og fjallabærinn Zermat
er 1620 metra yfir sjávarflöt. Lestin hef-
DAGRENNING 9