Morgunblaðið - 13.02.2015, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2015
✝ Kristín Péturs-dóttir fæddist á
Rannveigarstöðum
í Álftafirði eystri
21. maí 1924. Hún
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Hulduhlíð, Eski-
firði, 8. febrúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Pétur Helgi
Pétursson, bóndi og
barnakennari, f. 1868, d. 1961,
og Ragnhildur Eiríksdóttir hús-
móðir, f. 1877, d. 1964.
Kristín átti 11 systkini: Ragn-
ar Pétur Eiríkur, f. 1901, d.
1994; Louis Einar, f. 1902, d.
1960, Kristinn Berg, f. 1905, d.
1993, Ragnhildur, f. 1907, d.
2007, Unnur, f. 1908, d. 1994,
Garðar, f. 1910, d. 1996, Skafti, f.
1912, d. 2003, Margrét, f. 1914,
d. 1983, Helgi, f. 1916, d. 1944,
Gunnlaugur, f. 1918, d. 1981.
Hálfsystir samfeðra var Guðný
Magnea, f. 1893, d. 1978.
Kristín fluttist ung á Eski-
fjörð þar sem hún giftist Þor-
valdi Friðrikssyni, verka- og
tónlistarmanni. Hann fæddist
Friðrik Guðmann, f. 1955, var
kvæntur Sólveigu Eiríksdóttur.
Börn þeirra: Fjölnir, Pétur
Steinn og Herdís Hulda. Barna-
börnin eru tvö. 7) Friðrik Árna-
son, f. 1959, kvæntur Rögnu
Hreinsdóttur. Börn þeirra:
Kristín Rún, Vala Rut og Sóley
Arna. Eitt barnabarn. 8) El-
ínborg Kristín, f. 1962, gift
Hjálmari Ingvasyni. Börn
þeirra: María, Birta Kristín og
Kamilla Borg. Barnabörnin eru
tvö.
Á æskuárum vann Kristín að
sveitastörfum á Rannveig-
arstöðum. Síðar starfaði hún
sem verkakona og við þjónustu-
og framreiðslustörf á Eskifirði.
Eftir að þau Þorvaldur hófu bú-
skap tók hún við húsmóð-
urstörfum á Sigurðarhúsi á
Eskifirði. Á umsvifatímum tók
hún þátt í vinnslu síldar og hum-
ars auk þess sem kunnátta henn-
ar í sveitastörfum kom að góðu
gagni í sláturtíðinni á haustin.
Kristín var mikill laga- og
ljóðaunnandi og kunni reiðinnar
ósköp af hvoru tveggja. Hún
hafði sterka og hljómfagra söng-
rödd enda var mikið sungið á
Sigurðarhúsinu. Þorvaldur eig-
inmaður hennar var kunnur
söngmaður og snjall harm-
ónikkuleikari og lagasmiður.
Útför Kristínar fer fram frá
Eskifjarðarkirkju í dag, 13. febr-
úar 2015, og hefst útförin kl. 14.
10. júlí 1923 og lést
7. október 1996.
Foreldrar hans
voru Friðrik Árna-
son, hreppstjóri og
verkamaður, f. 7.
maí 1896, d. 25. júlí
1990, og Elínborg
Þorláksdóttir, f. 21.
september 1891, d.
11. janúar 1945.
Kristín og Þor-
valdur eignuðust
átta börn. 1) Haukur Helgi, f.
1943, var kvæntur Björgu Svav-
arsdóttu sem er látin. Börn
þeirra: Birnir Smári, Þorvaldur
Borgar og Kristján Rúnar.
Barnabörnin eru sjö. 2) Ellert
Borgar, f. 1945, kvæntur Ernu
Björnsdóttur. Börn þeirra: Sig-
rún, Kristín og Björn Valur.
Barnabörn eru fimm og eitt
barnabarnabarn. 3) Guðni Krist-
inn, f. 5. október 1946, d. 4. nóv-
ember 1946. 4) Drengur óskírð-
ur, f. 28. janúar 1948, d. 18. mars
1948. 5) Þórhallur Valdimar, f.
1950, kvæntur Valgerði Jó-
hönnu Valgeirsdóttur. Börn
þeirra: Rebekka og Andri Berg-
mann. Barnabörnin eru þrjú. 6)
Þú ert horfin mamma mín
miskunn Guðs þér yfir skín
– og gefur grið.
Æðrulaus á ögurstund
óhrædd gekkst á Drottins fund
– þar fékkstu frið.
Ástkær móðir okkar hefur
kvatt þennan heim. Langri og
annasamri ævi, þar sem skiptust
á skin og skúrir, er lokið. Bjart-
sýni og baráttuvilji, lífslöngun og
gleði mótuðu líf hennar allt og af-
stöðu til manna og málefna.
Atorkan og eljusemin var ann-
áluð. Þrátt fyrir að hver dagur
byði upp á annir og eril tókst hún
á við allt sem að höndum bar með
jafnaðargeði. Dagarnir urðu oft
langir en tíminn týndist aldrei og
því skilaði hún ótrúlegu dags-
verki, – án þess að kvarta. Um-
hyggjan fyrir mönnum og mál-
eysingjum var einstök. Ekkert
mátti hún aumt sjá. Gæsku sinni
og gjafmildi deildi hún ekki síst
með þeim sem áttu undir högg að
sækja en þurftu kærleiksríkt
skjól og skilning.
Trú hennar og göfugt hjarta-
lag var styrkurinn í erfiði og and-
streymi. Veikindi, ástvinamissir
og krefjandi störf settu á hana
sitt mark en gleðin og þakklætið
yfir því sem hún hafði og átti var
henni sem mild og líknandi hjálp-
arhönd. Trúin var sterk og bænin
leið til almáttugs Guðs og ákall
um styrk og stuðning á erfiðum
tímum. En trúin var ekki aðeins
haldreipi í mótlæti. Hún var
mömmu leið til að þakka þegar
vel gekk.
Elsku mamma.
Þú varst okkur allt í lífinu.
Umhyggja þín og fórnarlund
myndaði sterka óeigingjarna um-
gjörð um lífshlaup okkar og
reyndar allra afkomenda þinna.
Það er því skarð fyrir skildi þeg-
ar þú ferð frá okkur. Við vitum að
þú hverfur til annarra stranda
þar sem þú mátt næðis og hvíldar
njóta. Við megnum ekki að lýsa
því sem þú ávallt varst okkur en
ástkærar minningar græða sakn-
aðarsár. Þú varst einstök!
Eitt erindið í afmæliskveðju á
75 ára afmæli þínu lýsir á einlæg-
an hátt þakkandi hug okkar er til
þín:
Hvað er hjartfólgnast öllu í heimi
og í himinsins víðfeðma bláa geimi?
Hver á einlæga gleði sem gefur
góðvild hreina, sem alla umvefur?
Það er móðirin hlýja sem allir heitt
unna
og heiðra með lögum sem best þeir
kunna.
Blessun allra nú kyssi og knúsi
Kristínu Péturs frá Sigurðarhúsi.
Hún mamma er merkileg kona
mæla vil ég að lokum því svona:
Þú átt hreinleikans hjarta
berð heiðríkju bjarta
svo víkur burt náttmyrkrið svarta.
Farðu í friði indæla sál.
Það verður aldrei önnur – þú.
Haukur, Ellert, Þórhallur,
Guðmann, Friðrik og
Elínborg Þorvaldsbörn.
Nú þegar við kveðjum elsku-
lega tengdamóður mína vil ég
heiðra minningu hennar með
nokkrum orðum. Stína var ein-
stök kjarnakona sem unni sér
aldrei hvíldar við að gera öðrum
til góða. Hún var sú sem fór fyrst
á fætur og gekk síðust til náða.
Ég minnist þess dags þegar ég
gekk fyrst inn í Sigurðarhúsið
fyrir hartnær 35 árum, þá mætti
mér stórt faðmlag og rjómaterta
á eldhúsborðinu. Það var henni
svo eðlislægt að taka vel á móti
fólki og heimilið var alla tíð líkt
og félagsmiðstöð þar sem allir
áttu sér athvarf. Það var tekið á
móti þeim sem minna máttu sín í
samfélaginu og þarna fengu þeir
kærleika og hlýju. Stína kom
fram við alla sem jafningja og
sýndi öllum virðingu. Börnum
fannst gott að koma inn á heim-
ilið og það voru ekki bara barna-
börnin sem vildu heimsækja afa
og ömmu heldur fannst öðrum
börnum líka gott að koma inn í
hlýjuna sem ríkti hjá þeim Valda
og Stínu. Sjálfri fannst mér alltaf
einstakt hversu fallega Stína
kom fram við börn. Það var ekk-
ert um barnahjal að ræða heldur
kom hún fram við þau af virðingu
og leit á þau sem jafningja.
Það sem einkenndi Stínu alla
tíð var stórt og fallegt hjartalag.
Veraldlegir hlutir skiptu hana
ekki máli heldur gaf hún af því
sem hún átti ómælt af, það er ást
og hlýju. Hún kom kornung inn á
Sigurðarhúsið með nýfæddan
drenginn sinn og tók þar við
stóru heimili. Þau Valdi og Stína
eignuðust stóran og myndarleg-
an barnahóp og ég var svo hepp-
in að verða hluti af fjölskyldunni
á sínum tíma. Dætur okkar
Frissa voru svo lánsamar að
njóta hlýju afa og ömmu en það
var farið í heimsókn á Sigurðar-
húsið nánast á hverjum einasta
degi.
Stína átti fallegt og notalegt
heimili í nýju Hulduhlíð þó að
hún næði ekki að njóta þess sem
skyldi vegna hrakandi heilsu. Þó
að hún væri smám saman að
hverfa frá okkur hvarf aldrei ást-
in og kærleikurinn í hjarta henn-
ar og allir fengu sama stóra
faðmlagið. Það skipti ekki máli
þó að hún þekkti mig ekki lengur,
ég fékk alltaf marga kossa, stórt
og hlýtt faðmlag og guðs blessun.
Hún sagði líka oft við mig að ég
væri einstaklega falleg kona og
hver getur gengið út í daginn
öðruvísi en með bros á vör eftir
að heyra slíkt? Ég held að Stína
hafi verið elskuð af öllum einmitt
vegna þessa, hún gerði aldrei
upp á milli fólks og allir fengu
sömu viðtökur.
Það var erfitt að horfa upp á
hvernig heilsu Stínu hrakaði
smám saman en henni leið vel í
Hulduhlíð og það var ákaflega vel
hugsað um hana þar. Við fundum
það síðustu dagana að hún var
orðin þreytt og ég held að hún
hafi verið hvíldinni fegin þegar
að því kom að hún kvaddi þetta
líf umvafin fjölskyldunni sinni.
Ég mun aldrei gleyma gæsku og
hjartahlýju elsku tengdamóður
minnar og ég veit að dætur okkar
Frissa hafa fengið það í vega-
nesti að bera virðingu fyrir öll-
um, sýna öllum kærleika og hlýju
og fallegt hjartalag. Þær munu
síðan geta kennt sínum börnum
það sem þær lærðu af Stínu
ömmu og þannig haldið minningu
hennar á lofti. Guð blessi minn-
ingu góðrar konu.
Ragna Hreinsdóttir.
Örfá fátækleg kveðjuorð vilj-
um við Hanna festa á blað þegar
mágkona mín, Kristín Péturs-
dóttir, er kvödd hinztu kveðju.
Ein af hversdagslífsins heið-
urshetjum hefur nú kvatt okkur
eftir langa og farsæla vegferð.
Henni var ekki fisjað saman og
öll hennar verk unnin í hljóðlátri
önn húsmóðurinnar, heimilið var
hennar vettvangur og þar var
heldur betur tekið til hendi, þar
ríkti bæði rausn og reisn, rausn-
ar hennar og gjöfullar gestrisni
nutu svo margir, ekki sízt þeir
sem áttu ekki marga að, þeir áttu
Stínu að svo sannarlega, svo
margar sögur eru af þeirri yf-
irlætislausu einlægni huga og
hjarta sem henni var eins og í
blóð borin. Dugnaður hennar og
útsjónarsemi var rómuð, þessa
nutu auðvitað eiginmaður og
börn allra helzt, það er hrein un-
un að heyra afkomendur hennar
lýsa þessum eðliskostum móður
og ömmu og vita í hjarta sér að
það var allt svo satt og rétt.
Hún Kristín átti marga góða
eiginleika sem hefðu vissulega
mátt njóta sín enn betur, en hún
lét önn heimilisstarfanna alltaf
vera í öndvegi æðst. Á þessu
mikla tónlistarheimili þar sem
snillingurinn Þorvaldur bróðir
minn lék af list góðri á hljóðfærið
sitt og allir sungu með, heimilis-
fólk sem gestir, þar var Kristín
heldur betur liðtæk, kunni
ógrynni laga og texta, átti þessa
tæru og fallegu söngrödd sem
hún hélt allt til loka. Hún naut
þess að vera vel tilhöfð og það
sópaði að henni hvar sem hún fór.
Hún Kristín átti eindregnar
skoðanir, ekki sízt í þjóðfélags-
málum og hélt sínu fast fram, þar
dugðu engar vífilengjur, því
fengu menn að kynnast og það
get ég staðfest, rökheld var hún
og lét sig ekki, enda var hún afar
vel að sér, fylgdist vel með enda
glögg greindarkona.
Helga Björk dóttir okkar átti
aldeilis gott athvarf hjá henni
Stínu þegar hún var í skóla á
Eskifirði, hún var Helgu einstak-
lega góð og hún kveður hana í
mikilli þökk fyrir elskusemina.
Góð kynni við mágkonu mína
eru þökkuð í dag, einstakri hlýju
umvafði hún okkur hjón við
hverja samfundi.
Börnum hennar ágætum og
öðru hennar fólki eru sendar ein-
lægar samúðarkveðjur við leiðar-
lok. Blessuð sé minning hennar.
Helgi Seljan.
Stína amma var merkileg
kona, hjartahlýrri kona er vand-
fundin, hún var með breiðan
faðm, tindrandi augu, rjóða
vanga og alltaf var stutt í brosið.
Við urðum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að búa á Eskifirði þar sem
var stutt að skottast til ömmu,
þegar afi féll frá flutti hún á neðri
hæðina til okkar og það voru for-
réttindi að fá að alast upp með
henni.
Eftir að afi dó og amma var
ein á Sigurðarhúsinu skiptumst
við frændsystkinin á að gista hjá
henni. Okkur fannst það frábært,
nestið sem við fengum með í
skólann var engu líkt, eins lítra
ísdunkur fullur af gómsætu nesti.
Þegar amma flutti til okkar fór
Birta alltaf eftir skóla til hennar
að spila rommí, hún leyfði Birtu
yfirleitt að vinna og talaði um að
spila einhvern tíma upp á pen-
inga, það varð þó aldrei að veru-
leika. Kamilla fór alltaf niður til
ömmu um helgar að horfa á
barnatímann og fékk svo gjarnan
skrúfur og maltöl, þær áttu þar
góðar gæðastundir.
Það fór enginn svangur frá
ömmu og hún var alltaf tilbúin að
gera handa okkur það sem okkur
langaði í sbr. þegar hún bakaði
spesíur (jólasmákökur) fyrir
Maju um mitt sumar, bara af því
Maju langaði svo í þær. Amma
átti alltaf eitthvað gott að borða,
það gerir enginn betri fiskibollur,
lummur, snúða, pönnukökur og
hakkpitsu en Stína amma. Við
börnin fengum oft vanilluís með
kornfleksi og súkkulaðisósu í eft-
irrétt, það fáum við okkur gjarn-
an enn í dag.
Það var alltaf svo gott að vera
hjá ömmu, þar gátum við verið
við sjálfar, hún kenndi okkur þau
spil sem við kunnum, skipti aldr-
ei skapi og skammaði okkur aldr-
ei. Hún kom jafnt fram við börn
og fullorðna. Hún átti töfraskáp
sem margt skemmtilegt leyndist
í, m.a. rétti hún oftar en ekki að
okkur aur og gotterí sem fannst í
skápnum og sagði „hana“ með út-
rétta höndina.
Hún var einstök kona, svo geð-
góð, jákvæð og með húmorinn í
lagi. Hún var ekki spör á hrósið
og það fór enginn í heimsókn til
hennar án þess að koma ham-
ingjusamur út og aðeins ánægð-
ari með sig. Hún var mamma,
amma og langamma í fyllstu
merkingu þeirra orða. Hún hugs-
aði alltaf fyrst og fremst um aðra
og var svo góð við þá sem minna
máttu sín.
Elsku amma, hvernig þú
brostir með augunum þínum,
munum við aldrei gleyma, brosið
þitt sagði meira en þúsund orð.
Þú kvaddir og heilsaðir alltaf svo
innilega, kysstir okkur minnst
fimm sinnum og faðmaðir, svo
okkur hlýnaði um hjartarætur.
Þú varst litríkur karakter, glys-
gjörn, komst til dyranna eins og
þú varst klædd, gjafmild, örlát,
söngelsk, með jafnaðargeð,
skemmtileg og hlý. Þú ert fyr-
irmynd okkar í lífinu og við erum
svo þakklátar fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfum átt
saman.
Lífið verður snauðara án þín,
elsku Stína amma. Þú kenndir
okkur svo margt. Það er erfitt að
hugsa til þess að börnin okkar
munu ekki ná að kynnast þér en
þau fá að kynnast þér í gegnum
myndir og minningar okkar, því
myndina af þér geymum við sem
einn af gimsteinum lífsins.
Við kveðjum þig með söknuði,
elsku amma, og reynum eftir
fremsta megni að taka þig til fyr-
irmyndar.
Þínar
María, Birta Kristín
og Kamilla Borg.
Elsku amma mín.
Ég hef lengi gert mér grein
fyrir að þessi dagur rynni upp
fyrr eða síðar en mikið á ég erfitt
með að átta mig á að þú sért far-
in. Engin Stína amma til að heim-
sækja lengur á Hulduhlíð.
Ég tel mig svo heppna að hafa
átt þig að sem ömmu og er svo
þakklát fyrir allar góðu minning-
arnar um þig, til dæmis þegar ég
fékk að vera í pössun hjá þér
þegar ég var í fjórða bekk. Þá
kom ég til þín snemma á morgn-
ana og rútínan var alltaf sú sama;
þú pakkaðir mér inn eins og
pönnuköku í hlýtt teppi og við
horfðum saman á Glæstar vonir
og morgunleikfimina í sjónvarp-
inu. Svo fórum við fram, ég fékk
dökkar súkkulaðirúsínur og flatt
Sprite hjá þér og við spiluðum í
dágóða stund. Þessir tímar voru
yndislegir, mér fannst sko topp-
urinn að vera í pössun hjá Stínu
ömmu!
Þær minningar sem mér þykir
einna vænst um eru frá Huldu-
hlíð, sérstaklega frá þeim tíma
sem ég starfaði þar. Það jafnaðist
ekkert á við að fá knús og koss
frá þér hvern einasta dag. Eftir
að hafa unnið á Hulduhlíð gerði
ég mér enn betur grein fyrir
hvers konar manneskja þú varst.
Einhverntímann grínaðist ég
með að það hefði verið sniðugt að
taka röddina þína og fallegu orð-
in þín upp og nota til sjálfshjálp-
ar og uppbyggingar, þú lést öll-
um líða svo vel. Endalaust hrós
um innri og ytri fegurð, einlæg
bros og þéttingsfastir kossar
voru þín einkennismerki. Eitt
sinn var ég spurð hvort mér
þætti ekkert óþægilegt að veita
ömmu minni svona persónulega
aðstoð og aðhlynningu. Ég svar-
aði að þvert á móti þætti mér það
alveg yndislegt, hver stund með
þér væri mér óendanlega mikil-
væg.
Mér fannst fátt skemmtilegra
en að syngja með þér eða fá þig
til að syngja. Þú varst alltaf ótrú-
lega minnug á texta og vísur og
allt til enda varstu líka með svo
kraftmikla og fallega rödd.
Stundum þegar ég var að hjálpa
þér í háttinn á Hulduhlíð, fékk ég
þig til að syngja fyrir mig. Eitt
sinn spurði ég þig hvert væri þitt
uppáhaldslag. Þú hugsaðir þig
um í dágóða stund og sagðir svo:
„Ætli það sé ekki Kveðjustund-
in?“ og söngst það svo fyrir mig.
Dásamleg minning. Síðustu daga
hefur ein línan úr Kveðjustund-
inni ómað í höfðinu á mér, „Þú
ert glóbjarta drottningin mín“.
Þú ert glóbjarta drottningin mín,
elsku amma.
Það voru nú ófá skipti þar sem
við gátum hlegið saman og ófá
skipti þar sem hægt var að hlæja
að vitleysisganginum í þér. Til
dæmis þegar þú lagðir okkur
kvenkyns barnabörnunum þínum
lífsreglurnar um að við skyldum
sko aldeilis passa okkur á hinu
kyninu og þegar þú vildir aldrei
viðurkenna að ég væri og að þú
hefðir verið rauðhærð. Kastaníu-
brúnt, kallaðirðu það.
Þú varst og munt halda áfram
að vera mín helsta fyrirmynd í
lífinu. Þótt ég muni örugglega
aldrei komast í hálfkvisti við alla
góðu eiginleikana þína, mun ég
reyna að vera jafn umhyggju-
söm, dugleg, bjartsýn, jákvæð,
góð og kát eins og þú varst alltaf.
Ég kveð þig með miklum söknuði
í hjarta.
Þín,
Vala Rut.
Elsku amma. Við viljum þakka
þér allar góðu stundirnar sem við
áttum saman í gegnum tíðina.
Það var alltaf jafngaman að
koma til ykkar afa á Sigurðar-
húsinu, sérstaklega þar sem þú
vildir aldrei að nokkur maður
færi þaðan svangur út og varst
auðvitað afar flink í eldhúsinu.
Þú varst alltaf svo ótrúlega góð
við barnabörnin þín og veittir
okkur ætíð nægan tíma og næga
ást. Það var alltaf svo notalegt að
sitja við eldhúsborðið í Sigurð-
arhúsinu og hlusta á þig syngja
eða humma lög með þinni fallegu
rödd. Það er alveg ljóslifandi í
minningunni.
Þú hefur verið okkur mikil fyr-
irmynd. Þú kenndir öllum í
kringum þig gæsku og óeigin-
girni og sýndir fullorðnum jafnt
Kristín
Pétursdóttir
Það fylgja því af-
ar góðar og ljúfar
tilfinningar að
hugsa um kynni mín
af Ragnheiði gömlu í Mýrakoti,
eins og hún var jafnan kölluð á
mínu heimili. Það eru um það bil
11 ár síðan ég kom í Mýrakot í
fyrsta skipti, þá var ég ungur
guðfræðingur frá Reykjavík í leit
að prestsembætti. Ragnheiður
tók mér afar vel og það var dýr-
mætt fyrir ungan mann á leið í
prestsskap að fá að kynnast og
verða fyrir áhrifum af henni. Og
það var óhjákvæmilegt annað. Þá
og ævinlega síðar mætti ég í
Ragnheiði alveg einstakri hlýju
og hinu mikla rólyndi, jákvæðni
og þakklæti sem alltaf einkenndi
Ragnheiður
Jónsdóttir
✝ RagnheiðurJónsdóttir
fæddist 20. sept-
ember 1915. Hún
lést 26. janúar
2015. Útför hennar
fór fram 7. febrúar
2015.
hana í mínum huga.
„Er þetta ekki
presturinn“, sagði
hún gjarnan þegar
hún sá mig og hrós-
aði mér svo fyrir að
eiga falleg börn. Ég
sé hana fyrir mér
þar sem ég sá hana
svo oft, sitjandi í
stólnum sínum í
stofunni með bók í
hendi, oftar en ekki
Biblíuna, og sú mynd kallar fram
þakklæti í mínum huga. Löng og
blessunarrík ævi er að lokum
komin hjá góðri og fallegri mann-
eskju. Nú er Ragnheiður komin
heim og það voru forréttindi að fá
að kynnast henni áður en að því
kom. Ég hélt alltaf að ég mundi
standa yfir kistu Ragnheiðar og
fylgja henni hinsta spölinn, en
svo verður ekki. Þess í stað kveð
hana úr fjarska og hugsa til henn-
ar í bænum mínum. Ég og Védís
vottum fjölskyldunni samúð okk-
ar.
Gunnar Jóhannesson.