Morgunblaðið - 13.02.2015, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2015
✝ Ásgeir Ólafs-son fæddist 20.
ágúst 1949 í
Reykjavík. Hann
lést 6. febrúar
2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Bryn-
dís Kristjánsdóttir,
f. 8. september
1918, d. 25. október
1971, og Ólafur
Þorsteinsson járn-
smiður, f. 5. júlí 1918, d. 23. apríl
2003. Ásgeir var sjötti í ald-
ursröð átta barna þeirra Bryn-
dísar og Ólafs. Systkini hans
eru: Erling Þórarinn, f. 1939.
Álfheiður, f. 1941. Einar, f.
1943, d. 2004. Ólafur Þorsteinn,
f. 1945. Rannveig Salóme, f.
1948. Kristján Hannes, f. 1951.
Yngsta systkinið var drengur f.
1957, d. nokkurra daga gamall.
3) Heiðar Þór, f. 9. apríl 1976.
Ásgeir bjó fyrstu ár ævi sinn-
ar á Skúlagötu en fjölskyldan
flutti síðan á Réttaholtsveg 97.
Ólst Ásgeir upp í Bústaðahverf-
inu, gekk þar í skóla og spilaði
fótbolta með Víkingi sem barn
og unglingur og var Víkingur
alla tíð hans félag. Ásgeir lauk
námi frá Garðyrkjuskóla rík-
isins á Reykjum og lauk einnig
sveinsprófi í skrúðgarðyrkju og
starfaði við það fag framan af.
Árið 1970 settust Ásgeir og Ásta
að í Hveragerði þar sem þau
bjuggu ásamt börnum sínum til
ársins 2001. Ásgeir starfaði
lengst af í garðyrkjustöðinni
Álfafelli og síðar Hlíðarhaga til
ársins 1996 og eftir það í nokkur
ár í garðyrkjustöðinni í Ási. Frá
árinu 2001 starfaði Ásgeir sem
garðyrkjufræðingur hjá Reykja-
víkurborg í Borgargörðum, allt
til dauðadags.
Útför Ásgeirs fer fram frá
Guðríðarkirkju í Grafarholti í
dag, 13. febrúar 2015, kl. 15.
Ásgeir og Svan-
hvít Ásta Jós-
efsdóttir, f. 14. jan-
úar 1949, gengu í
hjónaband 1969.
Þeirra börn eru:
1) Ebba Ólafía, f.
4. apríl 1968, henn-
ar maður er Guðni
Guðjónsson og syn-
ir þeirra eru: a. Ás-
geir Elvar, kona
hans er Íris Ósk
Hjálmarsdóttir og eiga þau
börnin Elvu Karen, Arnar
Bjarka og Heiðdísi Erlu. b.
Bjarni Haukur, unnusta hans er
Elsie Kristinsdóttir og eiga þau
nýfædda dóttur. c. Páll Kristinn.
2) Ólafur Brynjar, f. 22. desem-
ber 1972, sambýliskona hans er
Åsa Elisabeth Emelie Ljung-
berg og þeirra synir eru Anton
Óskar og Aron Einar.
Það er erfið stund þegar við
systkinin sitjum saman og ætl-
um að skrifa nokkur orð til að
minnast pabba. Pabbi var garð-
yrkjumaður af lífi og sál. Eins
og tíðkast á sveitaheimilum tók-
um við virkan þátt í þeim verk-
um sem til féllu. Einhverja
hjálp var af okkur að hafa,
a.m.k. var okkur alltaf þökkuð
hjálpin. Pabbi var mjög lífsglað-
ur, jákvæður, þolinmóður og
mikil húmoristi. Hann sá alltaf
björtu hliðarnar á öllu. Óli var
til dæmis lítið skammaður þeg-
ar hann hóf niðurrif gróðurhús-
anna á fjölskyldubílnum með
því að rata ekki á réttan gír og
þegar Heiðar keypti sér fyrsta
bílinn sem var með þrjár mis-
litar hurðir þá sagði hann ekki
þetta er drusla, heldur sagði
hann: nei flottur bíll. Við systk-
inin vorum alsæl í Hlíðarhaga
og brölluðum ýmislegt saman.
Það var til dæmis alveg sama
hvað voru keypt mörg sigti á
heimilið, þau enduðu öll í
Varmá þar sem við vorum
endalaust að veiða síli og brún-
klukkur. Þó að mamma og
pabbi vissu að vinnan við dýra-
hald okkar systkinanna myndi á
endanum lenda á þeim þá vor-
um við með hundinn Týru, kött-
inn Brand, hundinn Kát og
páfagaukinn Kíkí og allt á sama
tíma. Pabbi var mikill fjöl-
skyldumaður og naut sín best
þegar allur hópurinn var saman
kominn. Hann var ekki sá sem
leit aftur fyrir sig til að velta
sér upp úr hlutunum, hann leit
áfram veginn og naut þess sem
var í vændum. Hann kenndi
okkur að vera bjartsýn og að
halda þétt utan um þá sem
stæðu næst okkur. Pabbi
kenndi okkur að grípa daginn
og vera ekki að fresta hlut-
unum. Gerðu þetta bara núna
það er ekkert betra að bíða með
það. Fjölskyldan var mikilvæg-
ust þegar rætt var um mik-
ilvægið í lífinu hans pabba.
Mamma var hans besti vinur og
börnin, tengdabörnin, afabörnin
og langafabörnin skipuðu stór-
an sess í lífinu. Þar á eftir kom
svo golfið, súkkulaði, góður ost-
ur og Tottenham.
Við kveðjum pabba með
þessu fallega ljóði:
Guð gaf mér engil sem ég hef hér á
jörð.
Hann stendur mér hjá og heldur um
mig vörð.
Hann stýrir mér í gegnum lífið með
ljósi sínu.
Ég er svo þakklát að hafa hann í lífi
mínu.
Ég vona að hann viti að hann er mér
kær.
Allar mínar bestu hugsanir hann fær.
Hans gleði og viska við alla kemur.
Við flestalla honum vel semur.
Hann stendur mér hjá þegar illa ligg-
ur við.
Hann víkur ekki frá minni hlið.
Nema sé þess viss að allt sé í lagi.
Fer þá að vesenast í málarastússi af
ýmsu tagi.
Hann er vandvirkur og iðinn
hann sinnir alltaf sínu vel
hann segir það aðalatriðin
sem er rétt, það ég tel.
Hann hefur kennt mér að vera
þolinmóð og sterk
hvetur mig áfram að stunda mín
dagsverk
„þú skalt alltaf standa á þínu“ hann
ávallt hefur sagt
mikla áherslu á það lagt.
Þótt svo hann segi ekki við mann oft
mikið.
Þá meinar hann alltaf margt.
Hann getur aldrei neinn svikið
það getur hann ekki á neinn lagt.
Hann er bara þannig maður.
Hann er bara þannig sál.
Hann er aldrei með neitt þvaður.
Hann meinar allt sitt mál.
Hann sýnir mér svo mikla ást.
Hann vill aldrei sjá neinn þjást.
Hann er minn klettur og hann er mín
trú.
Hann er minn besti pabbi,
staðreyndin er sú!
(Katrín Ruth.)
Ebba Ólafía Ásgeirsdóttir,
Ólafur Brynjar Ásgeirsson,
Heiðar Þór Ásgeirsson.
Að kveðja mann eins og hann
Ásgeir er ekki eitthvað sem við
bjuggumst við að þurfa að gera
á þessum dögum hækkandi sól-
ar.
Erfitt verður að greina í
sundur með þeim hjónum, Ás-
geiri og Ástu í Hlíðarhaga, því
að samrýndara fólk verður vart
fundið, í huga okkar hafa þau
verið fyrirmyndin um kærleika
og vináttu sem nær langt út
fyrir það sem til er ætlast í
hjónabandi. Best er að muna já-
kvæðnina og bjartsýnina sem af
þeim geislaði.
Með stolti getum við sagt,
hann Ásgeir var vinur okkar og
tengdafaðir, allir sem geta stát-
að af vini eins og hann er í okk-
ar huga, mega vita að betri
verður vináttan ekki, skilyrð-
islaus og án væntinga um ábata
eða eitthvað í staðinn.
Í samverustundunum á að-
fangadagskvöld eða gamlárs-
kvöld eða ef við grilluðum sam-
an var viðkvæði hans alltaf
verðum við ekki öll saman og þá
einhverjir vinir sem slæddust
með.
Fjölskyldan hefur alla tíð
verið honum mikilvæg og var
ekki gerð undantekning þó svo
að einhverjir væru ekki skyldir,
nægilegt var að einhverjum í
hópnum þætti nægilegt að við-
komandi ætti rétt á samver-
unni. Allir voru jafnir, skyldir
sem og óskyldir ef viðkomandi
var í hópnum af einhverri gildri
ástæðu. Reikna má með því að
við undirrituð höfum verið boð-
in velkomin af slíkri ástæðu.
Þegar barnabörnin komu í
heiminn var eins og hann væri
ekki bara að verða afi heldur
væri fjölskyldan einnig að
stækka og hún yrði fjölbreytt-
ari.
Með sýn á bjartari hliðarnar
gerði Ásgeir hlutina skýrari og
sagði oft vertu ekki að líta aftur
fyrir þig, lítið fram á við og
njótið þess sem þið eigið. Hann
átti til að læða að manni brönd-
urum sem hann hafði heyrt, en
hann var orðvar og blótsyrði
voru afskaplega sjaldgjæf frá
honum og þá í hálfum hljóðum.
Hann var glaðvær maður hafði
gaman af fólki, var mannblend-
inn, með skopskyn sem hann
gat beitti fyrir sig á ólíklegustu
tímum. Ásgeir var klettur sem
haggaðist ekki í órétti og beitti
sér óhikað ef á hann eða hans
var hallað.
Í dag fylgjum við vini okkar,
föður maka okkar, afa barnanna
okkar langafanum honum Ás-
geiri, til grafar. Við eigum
minningu um mann sem var svo
miklu meira en hægt er að lýsa
með fáum orðum.
Elsku Ásta, missirinn er mik-
ill en minningin lifir. Tengda-
börn,
Guðni Guðjónsson,
Äsa Ljungberg.
Í dag kveðjum við elskaðan
bróður og mág, sem látinn er
langt um aldur fram eftir erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Það er sárt að sjá á eftir góðum
bróður og vini. Á slíkum stund-
um skynjum við best smæð
okkar gagnvart almættinu.
Ásgeir ólst upp í stórum
systkinahópi, þar sem oft var
glatt á hjalla og fjölskyldubönd
sterk. Foreldrar hans, Bryndís
og Ólafur, bjuggu börnunum
gott og kærleiksríkt heimili.
Þar voru allir velkomnir og oft
margt um manninn.
Ásgeir var hvers manns hug-
ljúfi. Hann hafði góða nærveru
og var stutt í bros og gam-
ansemi.
Á yngri árum stundaði Ás-
geir íþróttir og meðal annars
lék hann knattspyrnu með Vík-
ingi. Síðar kynntist hann golf-
íþróttinni sem hann heillaðist af
og stundaði hvenær sem tæki-
færi gafst með eiginkonu,
systkinum og vinum.
Ungur að árum hóf hann
störf við garðyrkju og lauk síð-
ar námi frá Garðyrkjuskóla Ís-
lands.
Ásgeir kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Ástu Jósefs-
dóttur, og eignuðust þau þrjú
börn. Þau bjuggu lengst af í
Hveragerði og ráku þar garð-
yrkjustöð. Síðar fluttu þau til
Reykjavíkur og vann hann hjá
Reykjavíkurborg við sitt fag.
Á heimili þeirra hjóna var
ávallt notalegt að koma, gest-
risni mikil og eigum við margar
góðar minningar þaðan.
Síðustu mánuðir hafa verið
Ásgeiri og fjölskyldu þungbær-
ir. Þau hafa sýnt styrk og
æðruleysi á þessum erfiðu tím-
um.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Við sendum Ástu, Ebbu,
Ólafi, Heiðari og fjölskyldunni
allri innilegar samúðarkveðjur.
Megi góður Guð varðveita ykk-
ur og styrkja.
Erling, Helga, Álfheiður,
Ólafur, Ólafur Þorsteinn,
Anna, kristján og Bjarnrún.
Í dag kveðjum við ekki að-
eins bróður og mág heldur góð-
an vin. Ásgeir og Ásta hafa ver-
ið félagar okkar í gegnum lífið
og höfum við notið margra okk-
ar bestu stunda í félagsskap
þeirra hjóna. Við eigum Geira
að mestu leyti að þakka að hafa
byrjað að stunda golf en hann
var alltaf ötull við að hvetja
okkur áfram í þessari íþrótt
sem hann unni svo mjög. Þegar
upp kom óánægja með árangur
okkar sagði hann jafnan í upp-
hressandi tón: „Það þarf að æfa
þetta!“
Þær eru óteljandi gleðistund-
irnar sem við höfum átt saman
á golfvellinum hvort sem er hér
í Reykjavík, fyrir austan fjall, á
Spáni eða á Akureyri með Óla
bróður. Því miður náði hann
ekki að verða atvinnumaður í
golfi eins og hann hlakkaði til
að verða, en það kölluðum við
þá sem hafa lokið ævistarfinu
og geta leikið sér í golfi alla
daga.
Vart er hægt að hugsa sér
elskulegri bróður en Geira. Á
yngri árum fylgdi hann systur
sinni, sem var aðeins einu ári
eldri en hann, hvert fótmál og
lét það ekki stöðva sig þótt hún
þyrfti að byrja í skóla heldur
krafðist þess að fá að koma með
og fékk að sitja við hlið hennar
í kennslustundum.
Ásgeir var ávallt glaðbeittur
og sérlega hlýr í viðmóti og
sýndi ungum sem öldnum ein-
lægan áhuga með spjalli um
hugðarefni þeirra. Gleðinni og
æðruleysinu gleymdi hann aldr-
ei í þeim erfiðu veikindum sem
sigruðu að lokum.
Ásgeir lærði garðyrkju og
starfaði við það alla sína starfs-
ævi, fyrst í Reykjavík en fljót-
lega fluttu þau hjón til Hvera-
gerðis þar sem þau keyptu
garðyrkjustöðina Hlíðarhaga.
Þar ræktuðu þau blóm af mikl-
um myndarskap. Oft heimsótt-
um við þau um helgar þegar
krakkarnir okkar voru litlir og
nutum þar gestrisni þeirra.
Börnin okkar, Bryndís og
Þröstur, nutu frjálsræðisins í
sveitinni og léku sér þar oftar
en ekki við Ebbu Lóu, Óla
Binna og Heiðar, að ógleymdri
tíkinni Týru og kettinum
Brandi, í fótbolta og fleiri leikj-
um undir Hamrinum.
Ásgeir og Ásta voru mjög
samhent hjón og góðir vinir og
er því missir Ástu og barnanna
mikill, við sendum þeim okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Rannveig og Árni.
Það var mikið happ fyrir
vinnustaðinn okkar að Ásgeir,
eða Geiri eins og hann var alltaf
kallaður, kom til starfa hjá okk-
ur þegar þau hjónin, hann og
Ásta, fluttust til Reykjavíkur í
ársbyrjun árið 2000. Áður höfðu
þau starfað lengi í Hveragerði
sem garðyrkjubændur en einn-
ig sá Geiri um rekstur garð-
yrkjustöðvar elliheimilisins eftir
að hann hætti eigin rekstri.
Geiri var lærður skrúðgarð-
yrkjumaður og því með alhliða
reynslu í faginu. Það var
snemma ljóst að hann vann öll
sín verk af samviskusemi og
vandvirkni. Snyrtimennska var
honum í blóð borin. Mikill feng-
ur fyrir vinnustaðinn.
Mestu skipti þó ef til vill
hvað Geiri hafði einstaklega
góða nærveru og hafði góð áhrif
á alla í kringum sig. Stutt í hlý-
legt brosið og skopskynið
kryddaði tilveruna. Hann hafði
einstakt jafnaðargeð án þess að
vera skaplaus.
Á okkar vinnustað koma
jafnan mörg ungmenni til starfa
á hverju sumri. Það kom mikið
til í hlut Ásgeirs að halda uppi
aga varðandi umgengni í bæki-
stöðinni og að góð regla væri á
frágangi verkfæra og fleira.
Hann hafði einstakt lag á að ná
þessu fram án þess að þurfa að
hækka róminn. Það kom eins og
af sjálfu sér að því sem hann
fór fram á var framfylgt enda
góð fyrirmynd sjálfur. Eftir
viku eða svo gekk allt eins og
smurt.
Geiri stundaði golf sér til
heilsubótar og hafði mikla unun
af. Hann var mikill fjölskyldu-
maður og kom fjölskyldan
gjarnan til tals í persónulegu
spjalli í bland við góðar golf-
sögur. Alltaf lá vel á Geira en
þó alveg sérstaklega ef Totten-
ham hafði unnið leik um liðna
helgi.
Við söknum sárlega góðs
vinnufélaga og vinar, blessuð sé
minning hans. Fjölskyldunni
færum við innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum Guðs bless-
unar.
Fyrir hönd vinnufélaga í
Laugardalnum,
Axel Birgir Knútsson.
Ásgeir Ólafsson
Í dag verður afi minn, Júlíus,
borinn til grafar. Afi var dugn-
aðarforkur, mikill vinnuþjarkur
og sannkallað hörkutól sem
lifði tímana tvenna. Hann var
þúsundþjalasmiður sem lærði
ungur að lífið var vinna enda af
þeirri kynslóð sem tók efnisleg
gæði ekki sem sjálfsagðan hlut.
Nýtni og virðing fyrir hlutun-
um var í hávegum höfð.
Afi fæddist í torfkofa í Fljót-
unum. Ungur fluttist hann til
Siglufjarðar og vann baki
brotnu og með hörku og elju
byggði hann til að mynda tvö
hús á Siglufirði.
Frásagnirnar voru framandi
þar sem verið var að lýsa öðr-
um heimi, heimi þar sem allt
var skammtað og allt var nýtt.
Margar eru sögurnar og minn-
Júlíus
Gunnlaugsson
✝ Júlíus Gunn-laugsson fædd-
ist á Sjöundastöð-
um í Flókadal 24.
janúar 1924. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hlíð á Ak-
ureyri 3. febrúar
2015.
Útför Júlíusar
fór fram frá Ak-
ureyrarkirkju 12.
febrúar 2015.
ingarnar enda var
ég mjög heppin að
alast upp í miklum
samskiptum við
bæði ömmu og afa.
Það fyrsta sem ég
man af honum voru
hendurnar hans
sem voru líkt og
tröllslegir hramm-
ar og hans djúpa
rödd segja: „Það er
bannað að vera í
fýlu í afahúsum.“ Þegar ég var
að alast upp var hann jafnan
innan seilingar og alltaf tilbú-
inn að styðja við bakið á mér,
bæði í lífi og leik. Hann var
ávallt tilbúinn að leggja sitt af
mörkum til að hjálpa og létta
undir hjá öllum. Eftir að ég
fékk bílprófið og eignaðist
fyrsta bílinn spurði hann mig
stundum hvort við þyrftum nú
ekki að skella okkur í bæjar-
ferð. Oftar en ekki fórum við á
stjá í einhverja erindisleysu
sem endaði á því að kagginn
var fylltur af bensíni því hann
vildi auðvitað borga fyrir alla
bensíneyðsluna.
Í seinni tíð voru stundirnar
ófáar þar sem við amma sátum
á snakki á meðan afi drakk
kaffið sitt og hlustaði annars
hugar á skrafið í okkur. Stund-
um tók hann þátt en þá var það
oftast þegar verið var að rifja
upp gamla tíma, pólitík og
landsmálin. Stundum slökkti
hann einfaldlega á heyrnar-
tækjunum.
Afi lagði sig ávallt fram við
að leita frétta af fjölskyldunni
enda mikill fjölskyldumaður.
Hann var hrókur alls fagnaðar
þegar fjölskyldan var saman-
komin og samheldnin sem ein-
kennir hana var honum mikið
gleðiefni. Stoltur fylgdist hann
með lífinu gerast hjá öllum
barnaskaranum, börnum sín-
um, barnabörnum og barna-
barnabörnum. Ég er virkilega
þakklát fyrir að hafa átt slíkan
afa sem skilur eftir sig arfleifð
sem byggist á stolti, styrk,
þrautseigju, umhyggju og elju-
semi. Persónueinkenni sem ég
vona að ég og börnin mín muni
búa yfir að einhverju leyti og
þannig lifi ekki bara minningin
um afa heldur arfleifðin sem
hann skildi eftir sig.
Hvíl í friði elsku afi og takk
fyrir allt. Þín
Eva.
Fyrsta minning mín um sam-
verustund okkar er þegar ég
sit á gólfinu á Háveginum með
mál í ýmsum litum. Ég hef ver-
ið á leikskólaaldri og nýbúin að
læra litina. Þú ákvaðst að
reyna á visku mína og þrjósku
þegar þú spurðir mig út í litina
á málunum. Svo komu spurn-
ingar eins og hvort rauða málið
væri ekki grænt, spurningun-
um fylgdi hlýlegt glott. Ég
taldi mig vera með litina á
hreinu og svaraði spurningun-
um hverri af annarri hátt og
skýrt.
Þið amma skiptuð með ykkur
verkum eins og aðrir góðir fé-
lagar gera, en þið voruð að
vissu leyti á undan ykkar sam-
tíð. Aldrei upplifði ég annað en
að amma gæti sinnt öllum verk-
um og sömuleiðis þú. Þið
byggðuð húsin ykkar af natni
en einnig varst þú liðtækur í
eldhúsinu, að minnsta kosti í
samanburði við kynbræður
þína af sömu kynslóð. Þær eru
ófár uppskriftirnar í upp-
skriftabókum okkar barna-
barnanna sem hafa hlotið hjá-
heitið „afa“, til dæmis afaísinn.
Þið voruð sterkar fyrirmyndir
fyrir okkur sem yngri erum.
Fjarlægðin á milli okkar
gerði það að verkum að stund-
irnar voru ekki nægjanlega
margar en ég met gæðin um-
fram magnið. Þú varst í miklu
uppáhaldi, þú settir viðmiðið
hátt, hafðir einstakt hjartalag
sem heillaði mig frá því ég var
lítið barn.
Elsku afi, nú er komið að
kveðjustund. Takk fyrir allar
stundirnar, þú hefur vafalaust
fengið góðar móttökur fyrir
handan. Þangað kemur þú í
tæka tíð til að skella í afaboll-
urnar á bolludaginn fyrir þá
sem okkur þykir vænst um þar.
Hvíl í friði,
Íris.