Morgunblaðið - 13.02.2015, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2015
✝ Kjartan Hall-dórsson fædd-
ist á Syðri-
Steinsmýri í Meðal-
landi 27. september
1939. Hann lést á
Borgarspítalanum
sunnudaginn 8.
febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Halldór
Davíðsson, f. 1895,
d. 1981, og Halldóra
Eyjólfsdóttir, f. 1901, d. 1980.
Kjartan var sjöundi í röð níu
systkina. Látin eru Ingólfur,
Dagný og Erna, en Sigríður,
Erna, Unnur, Fanney og Birna
lifa bróður sinn.
Kjartan var tvígiftur. Fyrri
kona hans var Soffía Hrefna Sig-
urgeirsdóttir, f. 14. apríl 1941,
og áttu þau einn son, Jóhann
Sævar, f. 16. apríl 1961, sem er
giftur Jóhönnu Ósk Breiðdal, f.
maí 2006; Halldór, f. 17. maí
2006. Elís Már, f. 16. ágúst 1978,
eiginkona hans er Unnur Lilja
Aradóttir, f. 14. október 1981,
börn þeirra eru: Sigríður Yrsa, f.
24. nóvember 2002; Ragnar Are-
líus, f. 30. desember 2005; Jenný
Lilja, f. 2. ágúst 2013.
Kjartan ólst upp í Meðallandi
á fæðingarbæ sínum og sinnti
bústörfum eins og tíðkaðist á
þeim árum. Átján ára gamall réð
hann sig á bát á vertíð vestur á
Snæfellsnes og þar var framtíð
hans ráðin, hann starfaði sem
sjómaður í um 40 ár á ýmsum
skipum svo sem Sæborginni,
Gulltoppi og Látraröst og endaði
sína sjómennsku á Bergi Vigfúsi
árið 2001. Einnig starfaði hann
við fiskvinnslu í landi, var verk-
taki í húsaviðgerðum, sendibíl-
stjóri, fisksali með meiru og end-
aði sinn starfsferil, 62 ára
gamall, á því að opna veit-
ingastað við Reykjavíkurhöfn
undir heitinu Sægreifinn og var
Kjartan nefndur Sægreifinn upp
frá því.
Útför Kjartans fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 13. febrúar
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
30. janúar 1963.
Börn þeirra eru:
Kjartan Ágúst
Breiðdal, f. 20. mars
1986, sambýliskona
hans er Erika Lea
Schullin, f. 26. maí
1985, og eiga þau
tvo syni, Emil Mána
Breiðdal, f. 2010, og
Tuma Snæ Breið-
dal, f. 2013; Guðný
Ósk Breiðdal, f.
andvana 28. febrúar 1992; Bene-
dikt Óli Breiðdal, f. 6. mars 1993;
Sylvía Ósk Breiðdal, f. 12. des-
ember 1995.
Seinni kona Kjartans var Sig-
ríður Elísdóttir, f. 2. mars 1947.
Synir þeirra eru tveir: Halldór
Páll, f. 5. janúar 1972, eiginkona
hans er Elín Birna Bjarnfinns-
dóttir, f. 2. september 1973, börn
þeirra eru Arnar Þór, f. 16. sept-
ember 1994; Jóhanna Elín, f. 17.
Elsku besti pabbi minn, nú
skilur leiðir okkar. Margt hefur
drifið á daga þína um ævina,
það sem þú tókst þér fyrir
hendur gerðir þú með stæl. Þú
stundaðir vinnu þína af miklu
kappi og slóst hvergi af, hvort
sem það var til sjós, í múrvið-
gerðum og seinna veitinga-
rekstri á Sægreifanum. Ég man
þegar þú hringdir í mig og sagð-
ir mér að þú værir búinn að
leigja verbúð niðri við Geirsgötu
og nú ætlaðirðu að hafa það ró-
legt í ellinni og vera með fisk-
búð. En það átti heldur betur
eftir að snúast í höndunum á
þér og þessi rólegheit sem þú
minntist á hurfu út í veður og
vind því að nú skyldi farið í að
opna sjávarréttaveitingastað.
Ég hélt að nú værir þú, elsku
besti pabbi minn, orðinn elliær,
að fara út í rekstur kominn á
þennan aldur og þú sem kunnir
ekki með peninga að fara að eig-
in sögn, hvað þá peningakassa
og gera upp daginn. En þú
hlustaðir ekki á neinar mótbár-
ur og fórst þínar eigin leiðir í að
starta Sægreifanum og viti
menn, staðurinn varð heims-
frægur á örskotsstundu, ég tala
nú ekki um humarsúpuna þína
sem er best í heimi, hamingja í
hverri skeið.
Snemma fékkst þú áhuga á
stangveiði þar sem þú ólst upp á
Syðri-Steinsmýri í Vestur-
Skaftafellssýslu og bústörfum
sinntirðu af miklu kappi en þó
átti veiðiskapurinn hug þinn all-
an allt fram á síðustu stund.
Fékk ég veiðibakteríuna í
vöggugjöf frá þér, elsku pabbi
minn, og veiðiferðunum fjöl-
mörgu sem við fórum saman um
hálendið, Affallið, Eldvatnið,
heimaslóðirnar þínar, mun ég
aldrei gleyma. Einnig hafðir þú
brennandi áhuga á álaveiði sem
þú byrjaðir að stunda snemma á
uppvaxtarárum þínum og stund-
aðir hvenær sem færi gafst.
Þegar þú varst kominn af stað
með Sægreifann tókstu þig til
og fékkst vin þinn til að hjálpa
þér að panta tvö hundruð ála-
gildrur frá Kína. Svo komu
gildrurnar og þá var farið að
skipuleggja ferð út á land og
tala við bændur um að veiða fyr-
ir þig ál og tóku flestir vel í það;
þú skaffaðir veiðarfærin og þeir
veiddu álinn, fengu borgað fyrir
hann. Svo fór állinn að berast til
þín á Sægreifann í litla álverið
þitt og þá var hamingjan enda-
laus, kveikt var upp í reykofn-
inum, állinn reyktur og seldur í
Sægreifanum.
Elsku besti pabbi minn og
vinur, ég kveð þig nú og minn-
ing þín lifir um ókomna tíð.
Ó, ljóssins faðir, lof sé þér
að líf og heilsu gafstu mér
og föður minn og móður.
Nú sezt ég upp, því sólin skín
þú sendir ljós þitt inn til mín.
Ó, hvað þú, Guð, ert góður!
(Matthías Jochumsson)
Þinn sonur,
Halldór Páll Kjartansson.
Í dag kveðjum við heiðurs-
manninn Kjartan Halldórsson
sægreifa.
Það er erfitt að setjast niður
og setja nokkur orð á blað,
elsku tengdapabbi, einhvern
veginn hélt ég að þú yrðir eilífur
og myndir aldrei kveðja okkur.
En aðeins að minnast þín. Það
var mikill heiður að fá að kynn-
ast þér fyrir um 23 árum og það
fyrsta sem ég tók eftir í fari
þínu var að þú værir ofvirkur,
sem átti heldur betur eftir að
koma á daginn. Ég man líka
þegar þú sagðir okkur að þú
værir búinn að leigja verbúð
niðri við höfn og ætlaðir að
byrja að selja fisk o.fl., okkur
leist bara vel á það. Þú hringdir
oft í mig og Halldór og baðst
okkur að koma og vera á meðan
þú þyrftir að útrétta um borg-
ina, því það mætti sko ekki vera
lokað á meðan. Svo fór allt bara
að gerast og fyrirtækið stækk-
aði og dafnaði heldur betur og
humarsúpan og þú sjálfur orðin
heimsfræg og útlendingarnir
komu sérstaklega til að hitta þig
og smakka súpuna. Gaman að
ég skyldi ná að vinna hjá þér,
alltaf var gaman nálægt þér og
þú talaðir alltaf mikið um ham-
ingjuna. Gaman líka þegar þú
skutlaðir mér í rútuna eftir
vinnu og við tókum þá gott
spjall á leiðinni. Það kom mér
svo ekki á óvart að það yrði
gerð mynd um þig enda flottur
og hörkuduglegur. Á seinni ár-
um fóru svo veikindi að koma
upp hjá þér og talaðir þú oft um
á spítalanum að þú færir fljót-
lega niður í Sægreifa að af-
greiða súpu, skötu o.fl. Elsku
tengdapabbi, það var erfitt að
sjá þig svona veikan síðustu
dagana, en ég er ánægð að hafa
verið hjá þér þegar þú kvaddir
okkur. Eins og ég sagði hérna í
byrjun þá hélt ég að þú yrðir ei-
lífur og myndir ekki kveðja,
minning þín lifir.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur Halldór og börnin
okkar.
Sendi öllum þínum ættingjum
og vinum samúðarkveðjur.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín tengdadóttir,
Elín Birna Bjarnfinnsdóttir.
Elsku afi Kjartan, takk fyrir
allar góðu stundirnar sem við
áttum með þér, það var alltaf
gaman að koma til þín. Takk
fyrir tímann sem með þér við
áttum, tímann, sem veitti birtu
og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina
áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð yfir kveðjuna hér,
þinn orðstír mun lifa um ókomna
daga,
indælar minningar í hjarta okkar ber.
(PÓT)
Arnar Þór, Jóhanna
Elín og Halldór.
Kæri bróðir! Nú er komið að
kveðjustund. Síðustu árin barstu
þig vel þrátt fyrir erfið veikindi.
Ég á margar skemmtilegar
minningar úr sveitinni. T.d. þeg-
ar við systurnar í prakkaraskap
stálum hjólinu þínu og þegar þú
ætlaðir að nota það þá var
sprungið á því, þér til mikils
ama. Við þrættum fyrir að hafa
tekið það en þú vissir betur. Að
ógleymdum öllunum buxna-
pressununum þegar þú vast að
fara á böllin. Þá var kallað
„pressiði buxurnar mínar“ því
alltaf vildir þú vera fínn í tauinu.
Engan áhuga hafðir þú fyrir
að vera bóndi og valdir heldur
sjómennskuna. Árið 2003 byrj-
aðir þú með veitingastaðinn Sæ-
greifann og stjórnaðir honum
með mikilli reisn.
Lengi varstu stuðningsmaður
Sjálfstæðisflokksins en seinna
áttir þú eftir að skipta yfir í
Frjálslynda flokkinn, en sá
flokkur lognaðist út af. Ég
spurði þig einu sinni hvort þú
værir hættur stuðningi við
flokkinn og þú svaraðir: „Það er
hollt að skipta um skoðun, mað-
ur verður víðsýnni.“
Kjartan sá spaugilegar hliðar
á mörgu, m.a. þegar hann lét
smíða fyrir sig „Bláu höndina“
sem hann lét hanga yfir einu
borðinu sem alþingismenn og
fyrirmenn sátu oft við þegar
þeir heimsóttu veitingastaðinn.
Það er svo margt hægt að
segja um þig, kæri bróðir. Ég
læt aðra um það. Ég vona að ég
halli ekki á neinn þótt ég þakki
Elísabetu, sem síðar keypti af
honum Sægreifann, og öðru
starfsfólki sem reyndist honum
vel í öllum hans veikindum.
Ég sendi sonum Kjartans og
ættingjum kveðju mína og megi
minning um góðan mann lifa.
Kveðja
Fanney systir.
Elsku bróðir minn, að setjast
niður og skrifa til þín finnst mér
vera svo ótímabært, þú sem átt-
ir margt eftir að framkvæma.
Sjötíu og fimm ár í dag er ekki
hár aldur fyrir flottan kall eins
og þig. Í Sumarlandið veit ég að
kominn ert þú og örugglega far-
inn að gantast. Kátínan sem
fylgdi þér og umfram allt bjart-
sýni og trú á það sem fram-
kvæmt skyldi, ekki alltaf endi-
lega eftir bókinni. Krafturinn að
koma hlutunum í réttan farveg
skilaði sér ávallt. Þú varst góður
bróðir, eftirminnilegur börnum
mínum, sem höfðu stundum tek-
ið upp þína frasa sem munu
fylgja þeim. Eitt eftirminnilegt,
þú ætlaðir að skjóta ömmustelp-
unni minni upp til tunglsins,
sem henni fannst alveg fár-
ánlegt þá þriggja ára gamalli
hnátu. Lengi vel tók hún stóran
sveig framhjá þér. Í dag finnst
henni þetta eitt af skemmtileg-
ustu ævintýrum sínum sem hún
hefur upplifað. Kjartan frændi
sagði þetta og Kjartan frændi
sagði hitt sem þýddi að þeim
börnunum fannst í lagi að hafa
það eftir. Þetta þekkti ég vel og
þótti vænt um. Að vera systir
þín voru forréttindi og ekki
skemmdi að vera systir Sægreif-
ans.
Við fórum stundum austur í
sveitir, þú að selja fisk en ég
tískukjóla, töskur og skart. Allt
í sama bílnum og auglýsingin
frá okkur var svohljóðandi:
Verðum á Klaustri með fisk,
tískuföt, töskur og skart – og þú
sem stjórnandi. Nú viðrar þú
kjólana og draslið sem þeim
fylgir en ég fer í Fljótshverfið
með fiskinn á meðan. Þú af-
greiddir hlutina fljótt og örugg-
lega. Veiðiklónni Kjartani fannst
ekki vandamálið að fara úr
flekknum í brakandi þurrki og
lauma sér með veiðistöngina á
öxlinni í vötnin heima á Steins-
mýri eða í Eldvatnið og koma
með nýveiddan sjóbirting eða
annan fisk heim í soðið, svo fisk-
inn var hann; þótt aðrir fengju
ekki bröndu fékk Kjartan alltaf
fisk á öngul eins og hann væri
einhver seiðkarl.
Dansæfingar okkar systkina
voru á stofugólfinu heima á
Steinsmýri. Æft fyrir böllin í
Efri-Ey eða Klaustri. Kjartan
flottur dansari undir músík frá
BBC, sem náðist vel í Meðal-
landi á þessum tíma, öll nýjustu
lögin rokkuð og róluð.
Elsku bróðir minn, nú er
komið að leiðarlokum í bili, ég
og mín fjölskylda viljum þakka
þér samfylgdina gegnum árin.
Einnig þökkum við starfsfólki
Sægreifans fyrir góða umönnun
og væntumþykju. Elísabetu,
nýjum eiganda Sægreifans, fyrir
alla hennar gæsku í þinn garð í
veikindum þínum, hún var þér
svo mikið góð. Sonum þínum,
Jóhanni Sævari, Halldóri Páli og
Elís Má, fjölskyldum þeirra og
öðrum ástvinum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Þín systir,
Birna og fjölskylda.
Suðvestanvindurinn nístir við
Geirsgötuna, það er öldurót í
suðurbugtinni, bátar vagga í
höfninni. Í gamalli verbúð, sem
nú hýsir veitingastaðinn Sæ-
greifann, situr einmana stytta
undir stiga. Útidyrnar opnast og
vinirnir tínast inn einn af öðr-
um. Hljóðlega setjast þeir við
borðið, þar hafa þeir hist nær
daglega síðasta áratuginn. Við
enda borðsins er auður stóll,
stóll greifans. Kjartan er dáinn.
Hann lést þennan annan sunnu-
dag í febrúar. Hans er sárt
saknað. Það sést á þöglum and-
litum vinanna. Minningarnar um
allar þær góðu stundir sem þeir
áttu saman koma fram. Pólitísk
umræðuefni, vægðarlaus skoð-
anaskipti og allar sögurnar bæði
lognar og sannar svo listilega
sagðar að erfitt var að greina
þar á milli. Þessi lágvaxni mað-
ur, sem yppti öxlum og tísti af
hlátri, hafði með dugnaði sínum
stofnað einn vinsælasta veitinga-
stað fyrir erlenda ferðamenn á
Íslandi án þess að kunna stakt
orð í erlendu tungumáli. Starfs-
fólkið hans svo umburðarlynt og
væntumþykja ríkti greinilega á
báða bóga. Dyrnar opnast og
inn kemur hópur af ferðamönn-
um. Þeir setjast við borð, taka
inn þetta einstaka umhverfi,
hlæja og njóta þess að vera
komnir á þennan margumtalaða
veitingastað sem er öðruvísi en
þeir hafa nokkurn tíma upplifað
áður. Vinirnir líta hver á annan
og kinka kolli, það er best að
fara og þeir standa upp. Úti er
komið logn og sjórinn er speg-
ilsléttur. Ég votta fjölskyldu
Kjartans Halldórssonar samúð
mína, vinum hans og starfsfólki
Sægreifans.
Eiríkur Guðmundsson.
Það var hér um árið, þegar
pólitíkusar og fjárglæframenn
ætluðu sér að eyðileggja það
sem eftir var af gömlu höfninni í
Reykjavík með því að rífa ver-
búðirnar og reisa blokkir handa
pempíum á rústum þeirra, að
gamall sjóari úr Meðallandinu
bjargaði málunum með rögg-
semi og „eintómri hamingju“, en
þau orð voru honum töm á
tungu. Hann hafði verið að selja
þarna fisk en opnaði nú veit-
ingastað þar í verbúðunum.
Hann var ekkert að ómaka sig
við það lítilræði að sækja um
leyfi yfirvalda fyrr en eftir dúk
og disk, Guði sé lof; annars hefði
ekkert orðið af þessum einstaka
veitingarekstri. Það mátti ekki
minna vera en kalla staðinn Sæ-
greifann. Það heiti festist reynd-
ar á sjóarann sjálfan, svona í
kaupbæti, en það er önnur saga.
Þessi smái en knái sjóari,
Kjartan Halldórsson, hefur nú
leyst landfestar hinsta sinni og
siglt nokkuð út á flóann og alveg
ábyggilega beint upp í vindinn;
hann var þeirrar náttúru. Lífs-
gleði hans virtist óþrjótandi,
hann var sannur gleðigjafi þeim
sem honum kynntust. Já, og svo
var hann svona mátulega hrjúf-
ur í kjaftinum, bara alveg ná-
kvæmlega eins og hann átti að
vera. Og svo sannarlega lét
hann engan vaða ofan í sig. En
þrátt fyrir alla þessa lífsgleði og
þennan kraft átti hann það til að
þagna í miðjum samræðum og
horfa fram fyrir sig eins og
nærstaddir væru víðs fjarri. Þá
var eins og hugur hans hefði
tekið kúrsinn á djúpmiðin. Ef til
vill átti hann þar sinn heim, öðr-
um hulinn.
Þegar heilsa Kjartans tók að
bila seldi hann einni af starfs-
stúlkum sínum, Elísabetu Jean
Skúladóttur, Sægreifann og
fylgdi sjálfur með í kaupunum.
Hann hélt sem sagt áfram að
auðga mannlífið á staðnum. Það
var hugljúft að sjá þá ást, alúð
og umhyggju sem Elísabet
sýndi Kjartani í erfiðu dauða-
stríði hans, hún reyndist honum
sem besta dóttir. Og þær voru
fleiri, sem hjá honum höfðu
starfað þarna á þessum ævin-
týrastað, þar sem við strákarnir
stunduðum veiðar á bátabryggj-
unum forðum tíð, sem reyndust
Kjartani vel þegar á þurfti að
halda.
Um leið og við hjónin kveðj-
um Kjartan sægreifa með sökn-
uði berum við sonum hans og
Elísabetu, Herði og öðrum, sem
munstraðir eru á Sægreifann,
flaggskip gömlu hafnarinnar,
kveðju Vilhjálms á Hnausum.
Með þeim Kjartani var einstök
vinátta, sem gladdi hug og
hjarta þeirra, sem til þekktu.
Pjetur Hafstein Lárusson.
Kjartan sægreifi hefur hag-
rætt seglum í síðasta sinn og
siglt knerri sínum til fundar við
Drottin allsherjar. Og víst mun
hann fá óskabyr.
Í 12 ár hefur undirritaður
notið þess að eiga auðgandi
kunningsskap og vináttu þessa
manns. Hef þegið hjá honum
„kaffi og með því“ í þúsund
skipti eða jafnvel oftar. Oft líka
þegið væna flís af feitum sauð
og svo snafs úr kútnum góða,
stundum tvo.
Einu sinni fékk ég fulla skál
af Sæakra-súpunni, þessari sem
átti að gera „undraverk“. (Mikið
held ég að honum hafi verið
skemmt þá.)
Að mæta snemma morguns í
híbýli greifans var jafnan upp-
lifun af betri gerðinni. Kaffi og
bakkelsi, vöfflur með rjóma og
alls kyns kruðerí var undan-
tekningalaust í boði. Við, karl-
arnir, tíndumst svo að nægta-
borðinu. Sumir mættu fyrir kl.
7, aðrir nokkru síðar. Oft urðu
umræður snemmmorguns af
snarpari gerðinni; augngotur
misfagrar og glott af flottustu
gerð urðu til. Bros, kímni, hlátr-
ar í dúr og moll, svo úr varð
hljómkviða samverustundanna:
„Gersemar minninganna“. Höf-
undur og stjórnandi: Kjartan
Halldórsson, hinn eini sanni.
Takk fyrir allt það góða.
Sjáumst síðar.
Þórður Benediktsson.
Elsku hjartans vinur minn,
nú ertu farinn yfir móðuna
miklu en ég hugga mig við að
þér líði betur núna. Margt var
nú brallað á öllum þessum árum
sem við áttum saman. Þau voru
Kjartan
Halldórsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku bróðir.
Mig langar að þakka þér
fyrir samverustundirnar,
sem ávallt voru skemmti-
legar, gefandi og uppá-
tækjasamar. Sérstaklega
vil ég þakka þér fyrir lyga-
sögurnar sem þú fékkst
mig til að trúa þegar ég var
yngri.
Ég kveð þig með þínum
orðum: Bið að heilsa þjóð-
inni.
Þín systir,
Unnur (Lilla).
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar