Morgunblaðið - 13.02.2015, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2015
sem börnum virðingu og um-
hyggju.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Lífið verður svo sannarlega
tómlegra án þín og brosanna
þinna en minning þín mun lifa
áfram í hjörtum okkar.
Þínar sonardætur,
Kristín Rún og Vala Rut
Friðriksdætur.
„Ég get svo sem gert það!“
sagði ungur drengur þegar hon-
um var eitt sinn boðið að borða á
Sigurðarhúsinu fyrir margt
löngu. Það var ekki vegna þess
að honum hafi fundist hann vera
tilneyddur að borða heldur datt
honum ekkert annað í hug að
segja. Löngunin var svo sannar-
lega til staðar og hann vildi
gjarnan fá að borða. Þeir sem
voru inni í eldhúsinu hlógu að
eldrauða drengnum sem stóð í
dyragættinni – Stína sýnu mest.
„Drífðu þig þá inn, sestu og fáðu
þér! Stína var ekki lengi að koma
drengnum í sæti og setja kúffull-
an disk af fiskibollum með kart-
öflum og sósu fyrir framan hann.
„Nú borðar þú þetta Helgi og
vertu ekki að hika við það!“ Ég
var minntur nokkrum sinnum á
þetta svar og alltaf var hlegið
jafnmikið í hvert sinn. Það settist
enginn að borðum á Sigurðarhús-
inu tilneyddur. Oft naut ég góð-
gerða hjá Stínu og sama má
segja um systkini mín. Um tíma
var ég nánast daglegur gestur á
Sigurðarhúsi í leik við góðan vin
minn og frænda, Þórhall son
hennar, og stundum fengu yngri
bræður hans að vera með. Ég
fékk að vera þátttakandi í dag-
legu lífi stóru fjölskyldunnar og
ekki spillti fyrir að afi bjó þar
einnig. Þá fylgdist ég með þeim
fjölmörgu sem áttu sér athvarf
hjá þeim. Oft var mikið hlegið og
margar sprettusögur sagðar þar
sem Stína stóð og fylgdist með og
hló hjartanlega sínum smitandi
hlátri. Ekki stóð á vel útilátnum
veitingunum. Allir sem á Sigurð-
arhúsið komu voru með matarást
á Stínu, þvílíkur matgæðingur
sem hún var. Það sem er þó efst í
mínum huga þegar ég kveð hana
í hinsta sinn er hlýjan sem stafaði
frá henni. Ósköp fannst mér það
notalegt þegar hún tók mig í
fangið og knúsaði. Mikið var það
gott að finna þegar hún strauk
mér um vanga um leið og hún
setti á borðið eitthvað fyrir mig
að maula þó svo að ég væri búinn
að segja henni að ég væri búinn
að borða. „Þú hefur gott af því.
Þú ert að stækka svo mikið!“ Ég
borðaði að sjálfsögðu. Þó svo að
Stína væri hlý og góð gat hún
verið ákveðin og þá var ekkert
gefið eftir og menn gerðu það
sem hún vildi.
Þegar ég kom til hennar síð-
astliðinn laugardag og ljóst var
hvert stefndi fann ég eftir sem
áður hlýjuna frá henni. Hún opn-
aði aðeins augun og leit á mig og
kvaddi. „Þetta er orðið gott!“
fannst mér hún vera að segja
mér.
Við systkinin, makar okkar og
börn eigum margar góðar minn-
ingar um þessa mætu, sterku og
góðu konu sem gift var Valda
föðurbróður okkar. Þær munu
ylja okkur um ókomna tíð. Sér-
staklega þótti okkur vænt um
hve vel hún hugsaði til föður okk-
ar eftir að móðir okkar dó. Við
vissum hve mikils virði vinátta
hennar var honum á síðustu ár-
unum sem hann lifði og erum við
þakklát fyrir það.
Við söknum hennar mikið en
mestur er þó söknuður barna
hennar, tengdabarna og allra af-
komendanna.
Megi sá sem öllu ræður styðja
og styrkja ættingja og vini.
Samúðarkveðjur frá okkur öll-
um.
Fyrir hönd Georgs, Hansínu
og Siggu,
Helgi Halldórs.
Hugurinn leitar til notalegra
bernskuminninga. Eftir langa
keyrslu á björtum og fögrum
sumardegi frá Akureyri er ég
loks á áfangastað. Bíllinn stöðvar
við Sigurðarhús, Strandgötu 70 á
Eskifirði. Hlaupið er tröppurnar
að húsinu, eftirvænting mikil og
dyrnar opnaðar án þess að banka
og haldið í eldhús. Þar sitja við
borðið afi, Friðrik Árnason, og
móðurbróðir, Þorvaldur Frið-
riksson – við bekkinn stendur
húsmóðirin, Kristín Pétursdóttir,
kona Valda, nýbúin að baka
stafla af lummum og kleinum.
Hún tekur á móti okkur með
faðminn sinn hlýja og við fáum
okkur strax veitingar, þó það nú
væri.
Dvöl á Sigurðarhúsinu var æv-
intýri í minni bernskuminningu.
Stína og Valdi voru einstök og
órjúfanleg heild. Þau nutu þess
að taka á móti ættingjum og vin-
um.
Húsið var opið fyrir stórfjöl-
skylduna þegar hún átti leið um
og sjálfsagt að þar væri dvalið
svo lengi sem þurfti. Ung tók
Stína við stóru heimili afa, þegar
kona hans missti heilsuna, og var
kletturinn í heimilishaldinu síð-
an, studd af hæfileikaríkum eig-
inmanni sem vann í múrverki og
sótti feng úr hafinu, sem Stína
vann svo úr með honum. Og
Valdi hafði þá náðargáfu að
semja einstök lög sem lifa og
bera vitni hlýju handbragði. Þau
eignuðust átta börn, tveir
drengjanna létust í frumbernsku,
en sex komust til manns og bera
vitni þeim krafti sem einkenndi
foreldra þeirra.
Fjölskyldan á Sigurðarhúsinu
var um leið fjölskyldan mín, svo
náin voru tengslin milli þeirra og
móður minnar, milli mömmu og
Stínu var hlý vinátta – hún leit á
Stínu sem aðra móður sína. Seint
gleymist þegar hún fór með okk-
ur norður til Akureyrar 1983 og
dvaldi hjá okkur í Norðurbyggð-
inni stutta sumardvöl. Farið var í
hverja sjoppu, þó það nú væri,
enda jú engin ferð vel heppnuð
nema stansa og njóta skyndibita.
Hún ávann sér velvild og virð-
ingu okkar krakkanna, var ein-
stök og sannur ástríðukokkur –
eldaði hafragraut af svo mikilli
snilld að ég hef aldrei fengið
hann betri og fæ enn vatn í
munninn við tilhugsunina um
fiskibollurnar, kjötbuffið, pítsuna
og brauðið hennar.
Það var mikið áfall þegar Valdi
frændi greindist með krabba-
mein og missti heilsuna árið
1996. Við andlát hans urðu þátta-
skil fyrir fjölskylduna alla. Stína
dvaldi ekki lengi eftir það á Sig-
urðarhúsinu, húsið var selt og
flutt á neðri hæðina hjá Elín-
borgu.
Litla íbúðin varð hið nýja Sig-
urðarhús þau ár sem hún dvaldi
þar, sama umhyggjan og hlýjan.
Stína var þeirrar gerðar að hún
gerði allt hlýtt og notalegt í
kringum sig.
Síðustu árin voru mörkuð erf-
iðum sjúkdómi. Hún hvarf okkur
smátt og smátt inn í þoku, en allt-
af þegar ég heimsótti hana á
dvalarheimilið Hulduhlíð náði
hún að tengja við okkur. Hún
þekkti alltaf móður mína og
brosti þegar við komum svo
syngjandi hress, glöð og ljúf. Það
var gulls ígildi og minnti á nota-
lega tíma sem eru liðnir en varla
líður sá dagur að ég hugsi ekki til
þeirra.
Við höfum öll misst mikið en
eigum minningarnar um hjónin
yndislegu sem veittu okkur af al-
hug ástúð og umhyggju. Þau
verða alltaf í huga mér, þau gáfu
mér mikið. Blessuð sé minning
þeirra.
Stefán Friðrik Stefánsson.
✝ Júlíus BjörnMagnússon
fæddist á Akureyri
1. janúar 1922.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Hlíð á
Akureyri 5. febr-
úar 2015.
Foreldrar Júl-
íusar voru Magnús
Gíslason, múr-
arameistari á Ak-
ureyri, f. 1895, d.
1952, og kona hans, Jóhanna
Júlíusdóttir húsmóðir, f. 1887,
d.1955. Bræður Júlíusar eru
Gísli, látinn, Kristinn, látinn,
hálfbróðir samfeðra, var Gest-
ur, látinn.
Júlíus var kvæntur Sigurlínu
Kristjánsdóttir, f. 1930, d.
2001. Foreldrar hennar voru
Kristján Kristjánsson, bóndi frá
markaðinn og hóf skömmu eft-
ir fermingu störf á Steypuverk-
stæði föður síns og
föðurbróður. Hann lærði mikið
af þeim bræðrum og líkt of
faðir hans var Júlíus duglegur
og ósérhlífinn í hverju því sem
hann tók sér fyrir hendur. Á
upphafsárum hernámsins starf-
aði Júlíus hjá hernum við akst-
ur vörubíla. Síðar á stríðs-
árunum starfaði hann sem
sjómaður og sigldi með ferskan
fisk til Bretlandseyja. Eftir
stríð starfaði Júlíus sem leigu-
bílsjóri hjá Bifreiðastöð Ak-
ureyrar (BSA) um hríð. Júlíus
keypti síðan sinn eigin vörubíl
og starfaði við rafmagns-
línulagnir hjá Rafmagnsveitum
ríkisins og síðar ók hann vöru-
bíl sínum hjá vörubílastöðinni
Stefni. 1964 hóf Júlíus störf
sem kranastjóri hjá Slippstöð-
inni og starfaði þar þangað til
hann fór á eftirlaun.
Útför Júlíusar fer fram frá
Glerárkirkju í dag, 13. febrúar
2015, og hefst athöfnin kl.
10.30.
Gásum í Glæsibæj-
arhreppi, f. 1881,
d. 1964, og Frið-
rika Jakobína
Sveinbjörnsdóttir,
húsmóðir, f. 1884,
d.1966. Júlíus og
Sigurlína giftu sig
17. júní 1949 og
eignuðust þrjú
börn: 1. Kristján
Friðrik Júlíusson,
f. 1950, giftur Al-
dísi Hannesdóttur og eiga þau
eina dóttur og þrjú barnabörn.
2. Jóhanna Júlíusdóttir, f. 1953,
gift Árna Þorvaldsyni, þau eiga
tvo syni og sex barnabörn. 3)
Jóna María Júlíusdóttir, f.
1957, gift Helga Þór Þórssyni
og eiga þau tvær dætur og tvö
barnabörn.
Ungur hélt Júlíus á vinnu-
Elsku pabbi, við héldumst í
hendur og þú sofnaðir að eilífu,
orðinn 93 ára, en eftir lifa minn-
ingar sem gleðja mann og vert
er að þakka fyrir. Þú varst
kletturinn í fjölskyldunni og
fróður um marga hluti.
Á þínum yngri árum fórstu til
sjós, þú sigldir til Bretlands
með fisk en varst líka túlkur
þegar þú varst á Hvalfjarðar-
síldinni og þegar semja þurfti
við Breta. Þú varst nefnilega
góður í ensku en það var ekki
algengt í þá daga.
Einnig varstu góður í íþrótt-
um og varst í þeim mörgum. Þú
kepptir á skíðum, í fimleikum og
spilaðir fótbolta með meistara-
flokki Þórs og þóttir góður, en
talaðir minnst um það sjálfur.
Þú varst gerður að heiðurs-
félaga Þórs. Þegar ég varð eldri
og var spurð hverra manna ég
væri, kannaðist enginn við nafn-
ið þitt þegar ég sagði það, en
þegar ég sagði „hann er kall-
aður Dúlli“ þá vissu margir
hver maðurinn var og oft fylgdi
„hann Dúlli var góður í fótbolt-
anum“. Þú vannst lengi sem
kranastjóri í Slippstöðinni og
endaðir starfsdaga þar.
Pabbi minn, þú varst traustur
og barst mikla umhyggju fyrir
þínu fólki. Barnabörnin og
barnabarnabörnin voru þér
kær, þú varst rausnarlegur við
þau og vildir gefa góðar gjafir.
Ef til kom að þú sendir ein-
hverjum blóm þá þurfti það að
vera stór vöndur sem væri vel
við hæfi.
Síðasta ár var þér örugg-
lega erfitt þegar þú varðst al-
veg blindur og fluttist á elli-
heimili, en þú hélst áfram
þínu striki og reyndir að gera
sem mest sjálfur, og varst
æðrulaus. Þú fylgdist áfram
með öllu sem við vorum að
gera og fréttum í útvarpinu,
en verst fannst þér að vita
ekki hvað tímanum liði. Við
keyptum því klukku sem tal-
aði, en þessi klukka var bara
til á ensku og það fannst þér
bara fínt til að æfa þig í ensk-
unni. Oft, ef þér fannst eitt-
hvað spennandi sem við sögð-
um þá áttir þú til að segja „I
see said the blind man“, og
þér fannst það kómískt og vel
við hæfi. Alveg fram á síðasta
dag varstu skýr og svo sofn-
aðir þú að eilífu eftir stutt
veikindi.
Pabbi minn, ég kveð þig með
þakklæti, góðar minningar lifa
með okkur.
Jóna María Júlíusdóttir.
Júlíus Björn
Magnússon
✝ GuðmundurSteindór
Nikulásson fædd-
ist í Arnkelsgerði
Vallahreppi 16.
jan. 1939. Hann
lést á heilsu-
gæslustöðinni á
Egilsstöðum 14.
janúar 2015. For-
eldrar hans voru
Sigrún Þuríður
Guðnadóttir frá
Stóra-Sandfelli, f. 11 desem-
ber 1907, d. 12. apríl 1981,
og Nikulás Guðmundsson frá
Arnkelsgerði, f. 25. sept-
ember 1910, d. 6. desember
1993. Sigrún og Nikulás
bjuggu alla tíð í Arnkels-
þar sem hann reyndist af-
burða námsmaður og var með
hæstu einkunn vorið 1959 er
hann útskrifaðist búfræðingur.
Guðmundur valdist til trún-
aðarstarfa fyrir Vallahrepp.
Sat lengi í hreppsnefnd, þar af
12 ár sem oddviti. Hann var
einnig lengi hreppstjóri. For-
maður búnaðarfélags Austur-
Valla, deildarstjóri KHB á
Völlum. Mörg ár var hann í
stjórn heilsugæslustöðvarinnar
á Egilsstöðum sem einn af
fulltrúm oddvita á Héraði.
Fleiri trúnaðarstörfum gegndi
hann. Þrátt fyrir ýmis störf
utan heimilis var búskapur
hans ævistarf. Bjó hann fyrst
með foreldrum sínum og síðar
með Ásdísi systur sinni. Guð-
mundur var ókvæntur og
barnlaus.
Útför Guðmundar fór fram
laugardaginn 24. janúar í
kyrrþey, jarðsett var í heima-
grafreit.
gerði. Guð-
mundur var næst-
elstur sex
systkina. Elst er
Vilborg sem býr í
Hafnarfirði, þá
Guðmundur,
Guðni í Gróf-
argerði, Ásdís í
Arnkelsgerði,
drengur sem lést
þriggja daga
gamall og Edda
sem nú býr í Reykjavík.
Guðmundur ólst upp í Arn-
kelsgerði og átti þar heima
meðan heilsan leyfði. Guð-
mundur gekk í farskóla í
Vallahreppi. Seinna fór hann í
Bændaskólann á Hvanneyri
Ég vil minnast Guðmundar
bróður míns með nokkrum orð-
um. Við systkinin ólumst upp
við fremur kröpp kjör eins og
víða var í sveitum á þessum ár-
um. Garnaveiki nærri gereyddi
fjárbústofni í Arnkelsgerði. Við
systkinin urðum snemma að
hjálpa til við búskapinn eins og
þá var siður. Guðmundur var
strax ötull að hjálpa til við bú-
störfin og alla tíð var hann mik-
ill verkmaður að hverju sem
hann gekk. Völundur var hann í
höndum bæði á tré og járn.
Flestar byggingar í Arnkels-
gerði byggði hann með aðstoð
systkina sinna og foreldra.
Framan af hafði hann nær
óþrjótandi þrek til vinnu að
hverju sem hann gekk. Starfs-
ævi Guðmundar var að skóla-
göngu á Hvanneyri lokinni í
Arnkelsgerði og Vallahreppi.
Hann var ótrauður baráttu-
maður að hverju sem hann
gekk. Mörg ár ferðaðist hann
mikið með kunningjum sínum á
vetrum á vélsleða til að skoða
Austurland og hafði mjög gam-
an af. Fyrir sextugt fór hann að
kenna sjúkdóms sem reyndist
vera parkinsonsveiki. Síðustu
árin þurfti hann að dvelja á
hjúkrunarheimilinu við heilsu-
gæslustöðina á Egilsstöðum og
naut þar framúrskarandi
umönnunar sem ber að þakka,
er þarna einstaklega gott og
ljúft starfsfólk. Að leiðarlokum,
þakkir fyrir samfylgdina í
meira en sjö áratugi. Það er
sárt að missa sína nánustu en
ég veit að þú hefur orðið hvíld-
inni feginn eftir erfiða baráttu
við óvæginn sjúkdóm. Hvíl þú í
friði.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Guðni Nikulásson.
Guðmundur Stein-
dór Nikulásson
✝ Gestur Jóns-son fæddist 7.
október 1924 á
Saurum í Keldu-
dal, Dýrafirði.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Norðurlands á
Blönduósi 27. jan-
úar 2015.
Foreldrar hans
voru (Magnús) Jón
Samúelsson, f.
13.9. 1869, d. 26.6. 1931, og
Halldóra Gestsdóttir, f. 19.3.
1884, d. 6.7. 1972. Gestur var
yngstur þriggja systkina er
upp komust, Ingibjörg Andrea,
f. 1918, d. 1993, og Guðmunda
Kristjana, f. 1922. Þá átti Gest-
ur tvö uppeldissystkini, Guð-
mund J. Kristjánsson, f. 1911,
d. 2000, og Svanhildi Árnýju
Sigurjónsdóttur, f. 1927. Hinn
11.3. 1950 kvæntist Gestur
Ruth Heyden, f. 27.7. 1925, d.
16.4. 1988, íþróttakennara frá
Neustrelitz Þýska-
landi. Foreldrar
hennar voru Frie-
drich Heyden, f. í
Tannenkrug 1888,
d. 1945, og Anton-
ie Heyden (Fuest),
þau voru búsett í
Neustrelitz. Gestur
og Ruth eignuðust
fjögur börn: 1.
Kristjönu, f. 29.1.
1950, skrifstofum.
Hraunteigi, maki Birgir Örn
Birgisson, f. 1959, múraram.
Börn þeirra: Eva Björk, Birgir
Sigurjón og Ólöf Ósk. Fyrir
átti Kristjana Hafrúnu Rut
Backman. 2. Halldóra Ásdís, f.
2.11. 1951, matráður Litlu-
Giljá, maki Steingrímur Ingv-
arsson bóndi, f. 1951. Börn
þeirra: Hallgrímur Ingvar,
Gestur Fannar og Lillý Re-
bekka, fyrir átti Halldóra
Smára Rafn Haraldsson. 3.
Soffía Rósa, f. 13.11. 1959,
sölumaður í Reykjavík, maki
Birgir Þór Borgþórsson banka-
maður. Börn þeirra eru Erling
Þór og Karen Lóa. 4. Gestur
Jón, f. 1.3. 1963, iðnrekstr-
arfræðingur í Reykjavík, maki
Kristín Grétarsdóttir skrif-
stofum. Börn þeirra Unnur
Thelma og Tómas Tumi. Lang-
afabörnin eru tíu.
Gestur ólst upp í Keldudal til
unglingsára en réðst ungur
sem kaupamaður að Hæl í
Hreppum, þaðan lá leiðin í
Bændaskólann á Hólum þar
sem hann útskrifaðist sem bú-
fræðingur 1946. Þá lá leiðin
aftur austur að Hæl þar sem
hann stundaði öll almenn land-
búnaðarstörf hjá þeim bræðr-
um Steinþóri og Einari. Að
Hæl rést á eftirstríðsárunum
ung kaupakona, Ruth frá
Þýskalandi, sem síðar varð
kona hans. Gestur og Ruth
hófu búskap sem ráðsmenn við
tilraunabúið á Sámstöðum í
Fljótshlíð 1950 þar sem elstu
dæturnar eru fæddar. Þaðan lá
leiðin að Öxnalæk í Ölfusi og
síðan 1955 að Skaftholti í
Gnúpverjahreppi sem þau síðar
eignuðust. Þar stundaði Gestur
allan almennan búskap með
konu sinni og seinni börnin
fæddust. Heilsu Ruthar hrakaði
mjög síðari árin og bjó Gestur
einn með börnum sínum í
Skaftholti þar til hann seldi
jörðina 1980 og byggði nýbýlið
Hraunhóla úr landi Skaftholts.
Gestur hóf störf við Búrfells-
virkjun um 1976, fyrst hjá
verktökum en síðar hjá Lands-
virkjun þar sem hann lauk
sinni starfsævi 1994. Síðustu
árin sem Gestur hélt heimili
bjó hann í Fossheiði 34 á Sel-
fossi þar til hann flutti á dval-
arheimilið Sæborg. Gestur
hafði prýðissöngrödd og unni
tónlist alla tíð og söng í fjölda
kóra meðan röddin hélt. Eftir
að hann brá búi snéri hann sér
í meira mæli að hestamennsk-
unni sem hann sinnti af natni
meðan kraftar og heilsa leyfðu.
Útför Gests fer fram frá
Skálholtskirkju í dag, 13. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
14. Jarðað verður á Stóra-
Núpi.
Gestur Jónsson