Húnavaka - 01.05.1961, Side 21

JÓNAS TRYGGVASON:
Svo fór um sjóferö þá
Ljóma bar á bláa dröfn,
bjart um mar og dranga.
Mínu fari eg hélt úr höfn,
hugðist snar til fanga.
Sigldi ég hátt í sólarátt.
Söng minn dátt ég þreytti.
Hug minn átti hafið blátt,
hitt ég fátt um skeytti.
Gáskaör um opinn sæ
undi ég för í gleði,
gleymdi vör og bernskubæ.
Brann mér fjör í geði.
Kanna vildi ég vona sjó
— vorið þyldi að bíða —
samt mér skildist, seinna þó
svipul mildin tíða.
Hljóð varð raust ins reifa manns,
rifnuðu traustar voðir,
þegar haustsins darradans
dæmdi i naustir gnoðir.
Auðnu þrotinn, uppgefinn
útþrá slotað lætur.
Ég hef brotið bátinn minn.
Bylgjan vota grætur.