Húnavaka - 01.05.1961, Síða 36

ÞORBJÖRN BJÖRNSSON, Geitaskarði:
Konan sem datt
Honum var stundum brugðið um það af sumum, að hann væri böl-
sýnismaður, drægi of dökka drætti og djúpa í ýmsar veruleikans myndir,
— en hitt vissi ég, af því að ég þekki höfund eftirfarandi frásagnar vel,
að honum var fyndnin og kímnin ekki úr huga, að hann gerði sér og
öðrum glatt með skrýtni og spaugsemi, er á leið hans varð, sem aðrir
tóku ekki eftir, eða veittu aðhyggju.
Meira að segja hafði hann það til, að leita eftir broslegum fyrirbær-
um, og gerast sjálfur þátttakandi, eins og átti sér stað í eftirfarandi frá-
sögn hans.
Hann hafði eitt sinn sagt mér aðaldrætti eftirfarandi Reykjavíkur-
ævintýris síns. Ég fór fram á það við hann, að hann hripaði þetta frá-
sagnarbrot sitt niður, en því færðist hann undan, en kvað mér velkomið
að skrá það eftir sinni frásögn.
Þetta tilboð þáði ég, og hefur hann nú frásögn sína.
Það var fyrir nokkrum árum síðan, að ég var í Reykjavík staddur. Það
hallaði af miðdegi. Venjulegt sunnlenzkt dumbungsveður var á, eða eins
og skáldið sagði: „Það var hvorki þurrt né vott.“ Þetta var á hausti.
Ég lallaði einn eftir einhverri langri götu, hvar ekki var margferðugt,
enda gatan enginn góðvegur, bæði holótt og mishalla. Ég var á leið til
miðborgarinnar, til cinhverra útréttinga fyrir sjálfan mig og sveitunga
mína nyrðra.
Snögglega skýzt úr hliðargötu, mér til vinstri handar, kona hnakka-
kert og vel búin og að öllu vel á sig komin við fyi-stu sýn. Hún gekk
skammt á undan mér. Ég fór að veita henni athygli — aftan frá séð —
mittis- og mjaðmalínur voru fagurdregnar, og er hún leit til hliðar,
leyndi sér ekki að vangasvipurinn var bústinn, rjóður og mjúklegur. En
það var eitthvað að fótaburðinum. Hún var það sem við Norðlendingar