Húnavaka - 01.05.1961, Blaðsíða 41

HÚNAVAKA
39
„Jahá — það er eitthvað að einni kúnni minni heima — liklega ein-
hver fjandinn í beinunum í henni — hún á svo bágt með að standa
á löppunum — dettur stundum á hausinn..........“
Nú spratt frúin upp af knjám mér, með reiðiglampa í augum. Hefir
líklega talið mig vera að skensa sig. Hún ruggaði og var reikul í spor-
um. Ég notaði tækifærið, hentist til dyra, ruddi um stól í flaustrinu,
greip um hurðarhúninn og hrópaði „bless“, líklega fullhátt. Frúin
tók ekki undir, hún sat á gólfinu og um leið og liurðin féll að stöfum,
heyrði ég hana hrópa: „Bölvaður sveitajúðinn.“
Þarna lauk bóndi frásögn sinni, en bætti svo við: „Eins og þú veizt
hefi ég lent í ýmsum mannraunum á fjöllum og í hádölum og víðar
þó, en engri raun slíkri sem þessaii — því það vitum við báðir að það
getur dregið dilk á eftir sér fyrir gifta menn, ef falleg aukakona — með
sól í fangi og blóm við barm og bros á vanga rjóðum — og til viðbótar
með vínglas í greip, sest á knéð og strýkur mjúklega um vanga og vill
gælur.“
„Já,“ sagði ég. „Slíkt getur orðið skrattans hvimleitt."
Bóndinn bætti við: „Heyrðu, hefurðu tekið eftir því, hvað vara-
samt er að snerta á konum — ég meina þeim, sem manni koma eigin-
lega ekkert við. Það er bara snertingin, sem getur skapað háskann.
Já, — kvenfólkið — kveneðlið er alveg óútreikanlegt.“
Svo bætir hann við: „Undarlegt hvað sumum ljómandi konum fellur
vel í geð kaldúðg, ofdirfskufull nærgengni karlmanna, þótt engin séu
glæsimenni að sýn. Vitanlega var það hálfgerð ósvífni af mér að fara
að veita konunni eftirför, en hitt mun þó ekki síður hafa skapað eftir-
köstin, sem við lá að yrðu mér ólukka — þetta að ég tók nokkuð þétt
á henni, er ég rétti hana við — strauk af henni göturykið.“
Svo sló hann botninn í samræðuna með þessum orðum:
„Enginn skyldi að óþörfu, handfjatla annarra manna konur.“