Húnavaka - 01.05.1961, Blaðsíða 23

PÁLMI GÍSLASON:
Lola
Laust pláss hér, sagði Mikki, um leið og hann snaraðist inn í þröng-
an lestarklefann. Stúlkan, sem snéri baki að dyrunum, virtist þungt
hugsi. En þegar Mikki ræskti sig, snéri hún sér hægt við. Orlitlir roða-
blettir færðust í kinnar hennar.
Þau virtust átta sig samstundis.
— Já, ég er ein í klefanum.
Hann rétti henni hönd sína, hún tók í hana og handtakið var þétt.
Þau kynntu sig. Mikki lagði töskuna sína frá sér á rúmið og gekk
framfyrir. Lola virtist ekki veita honum frekari eftirtekt, heldur starði
út um lestargluggann á húsin í úthverfum Parísar, sem hurfu sjónum,
um leið og lestin færðist smátt og smátt suður á bóginn.
Lola blés á rúðuna og skrifaði orð á móðuna. Þurrkaði það síðan
af, leit á klukkuna, sem var rúmlega 9 og settist í aðra neðri kojuna,
og starði á töskuna hans Mikka, eins og hún væri að horfa á gamlan
kunningja.
Mikki gekk eftir ganginum og skimaði í kringum sig. Brátt sá hann
það, sem hann leitaði að. Lestarþjónn kom gangandi á móti honum.
Mikki stöðvaði hann og hvíslaði: — Geturðu séð til þess, að ég fái
klefa 114 óáreittan fyrir mig og vinkonu mína. — Um leið og hann
sagði þetta stakk hann fimm þúsund franka seðli í lófa þjónsins.
Þjónninn varð skrítinn á svipinn, leit síðan á seðilinn, og það birti yfir
honum. „Augnablik“ sagði hann og hvarf burtu. Hann kom aftur
að lítilli stund liðinni — með lykil. Mikki tók við lyklinum. „Þakka
þér fyrir,“ sagði hann og gekk inn í klefa 114 — og læsti.
— Ert þú að fara langt? spurði hann.
— Til Nizza.
— Það er heppileg tilviljun, ég er einmitt að fara þangað líka.