Húnavaka - 01.05.1961, Blaðsíða 43

H Ú NAVAKA
41
Eftir hvalrekann mikla á Ánastöðum skorti ekki hval, en víða var
lítið og sums staðar ekkert annað matarkyns, nema hvað flestir höfðu
nokkra mjólk. Isinn lá fram undir höfuðdag og skip komust ekki til
Húnaflóahafna fyrr en þá.
Sigurður í Hindisvík var efnamaður og átti gnægð matar, sem hann
geymdi í hjalli niður við sjóinn. Hafði hann einn lyklavöld að þeirri
geymslu. Ekki kvað Sveinn, að Sigurður hafi þótt örlátur maður, en
Ragnhildur kona hans hefði gefið bágstöddum mikið og bóndi hennar
aldrei sagt neitt við því. Og þegar sulturinn fór að sverfa að fólki þetta
mikla harðindavor fékk hann konu sinni lyklana að hjallinum og sagði:
„Gefðu nú Ragnhildur, nú er tíð til þess.“ Var þeirra orða lengi minnst
á Vatnsnesi.
Jón bjó ekki á Egilsstöðum nema til vorsins 1883. Bústofninn var að
mestu þrotinn, en skuldir miklar, og engin von um bættan hag. Hrepps-
nefndin vildi koma Jóni og fjölskyldu hans til Ameríku og átti þá að
gefa honum upp skuldirnar, en kona hans aftók það. Fluttu þau um
vorið með yngsta son sinn, Þorleif, í vinnumennsku að Kjörvogi, en
Sveinn, sem þá var á ellefta ári, fór að Haga til Þórarins móðurbróður
síns. Þar var hann þó ekki nema til næsta vors, því að um veturinn
missti frændi hans konu sína og fór til Ameríku. ,,Þá fór ég á hrepp-
inn,“ sagði Sveinn, „og var á honum í tvö ár, en síðan hef ég unnið
fyrir mér.“ Eftir það var hann á fjölmörgum stöðum, sjaldan nema
1—2 ár í stað, unz hann nokkru eftir aldamót fluttist í Vatnsdal, fyrst
að Haukagili, en síðan að Grímstungu og þar hefur hann dvalið að
mestu óslitið síðan, þar til fyrir fáum árum að hann fékk sér ellidvalar-
stað á Héraðshælinu á Blönduósi og mun ekki flytja þaðan fyrr en
móðir jörð veitir honum hinztu hvíld.