Húnavaka - 01.05.1961, Qupperneq 38

36
HÚNAVAKA
líkamlega við veltuna, — betur að ekki sækti í sama horfið fyrir henni,
sem þeirri blesóttu. Nei, ónci, ekki þennan daginn, fyrst ég tók að mér
eftirlitið. Nú stakk konan sér inn fyrir búðarhurð. Ætlaði sýnilega að
losna við mig, en ég snara mér eftir henni og spyr búðarþjón eftir ein-
hverju, sem ekki væri fáanlegt. Konan keypti ekki neitt, en leit nú til
mín og var ekki nærri eins tyrtuleg á svip sem fyrr, er hún snarast út
úr búðinni. Ég seig í sömu átt sem hún, en nú virtist henni ekki liggja
nærri eins mikið á, hún gekk mun hægar.
Nú leit hún snöggt við og spyr: ,,Hvað eruð þér að fara?“ „Ég fer
smáerinda hérna niður í borgina,“ svaraði ég. Og hver fjandinn, þarna
kemur lögregluþjónn á móti okkur. Líklega biður frúin hann að stemma
stigu fyrir mér, segir að ég sé að elta sig, sem að vísu var satt, en nei,
hún leit ekki við löggæzlumanninum, heldur færði hún sig ögn nær mér
— og gekk síðast rólega við hlið mér.
Bftir stundarkorn lítur hún í andlit mér og spyr: „Hvaðan eruð þér?“
„Ég er bóndi norðan af landi,“ svara ég og var farinn að horfa framan
í hana annað slagið. „Jæja,“ segir konan, „búið þér á einhverju kotinu
þama fyrir norðan?“ „Haldið þér það! Sýnist yður ég vera kotungs-
legur, eða dragið þér kannski ályktun yðar af því að yður sýnist ég vera
kotroskinn.“ „Kotroskinn, hvað er nú það?“ spyr konan. „Ja, það eru
menn, sem eru allvel á sig komnir. Nei, til kotunga telst ég áreiðanlega
ekki, enda engir kotbændur til þarna nyrðra.“ Ég geri mig dálítið drýld-
inn í rómi og svip, — víst skyldi ég nú segja henni undan og ofan af.
„Ég bý á einu stærsta býli héraðsins, — á átta hundmð fjár, hundrað
hross og þrjátiu kýr, með meiru,“ — ég laug vel um helming.
Nú sneri hún sér næstum að mér og ljómandi bros hennar skein á
mig — öll kuldanepja á bak og burt úr svipnum. „Ég bið afsökunar
á getgátunni. Þér eruð svo sem ekki þesslegur að vera kotsari,11 sagði kon-
an. Nú, hún er þá svona, hugsaði ég, metur á landsvísu, þekkir dável
myntina þessi. Fann að nú ætlaði hún að ná töglum og högldum í þess-
um samskiptum. Hvað mundi hún ætla sér. Skyldi ég nú vera á leiðinni
út í revkvíska kvennafarsófæru. Það var þó hreint ekki meining mín.
Við sjáum hvað setur, — ég hafði komið í kaupstað fyrr. En hver veit
hvað hent getur héma í henni Reykjavík. Ég hafði ekkert sérstakt í höfði
með frúna, annað en það, sem áður segir.
Hún þagði. Ég fann að hún braut heilann um eitthvað. Nú leit hún
brosandi til mín og segir: „Jæja, nú er ég rétt komin heim“ og brá sér
inn í hliðargötu. Við vorum komin að myndarlegu húsi. „Þetta er húsið