Húnavaka - 01.05.1961, Qupperneq 42

BJÖRN BERGMANN:
,,Ceföu nú Ragnhildur,
nú ertíötil þess."
Frásögn Sveins Jónssonar írá Grímstungu
Harðindaárið mikla 1882 bjuggu foreldrar Sveins Jónssonar á Egils-
stöðum í Katadal á Vatnsnesi og höfðu þá búið þar í nokkur ár. Bú-
stofninn var mjög lítill og efnahagur þröngur, en mörg börn í ómegð.
Þá þótti hrossakjöt ekki mannamatur, en fyrir fátæktarsakir varð
Jón að velja á milli þess að leggja sér og sínum hrossakjöt til munns
eða fara á sveitina og valdi hann fyrri kostinn. Fékk hann afsláttar-
hross á haustin og þurfti ekki að greiða fyrir þau annað gjald en það,
að skila húðinni verkaðri. Kjötið var reykt og geymt þannig.
„Okkur þótti kjötið gott,“ sagði Sveinn, „og við döfnuðum vel af því.“
Móðir Svcins, Sigríður Þorleifsdóttir, var ljósmóðir og fékk aft greitt
fyrir störf sin í mat. „Var það ekki skorið við nögl, þegar þeir ríku
þarna á Nesinu áttu í hlut.“ Þá kvað Sveinn Sigurð bónda Jónsson í
Hindisvík jafnan hafa tekið grásleppunet af föður sínum á vorin. Sá
Sigurður að öllu leyti um veiðina, sem var mikið og gott búsílag.
Veturinn 1882 var harður eins og alkunnugt er og vorið þó enn verra.
Jón á Egilsstöðum var sæmilega birgur af heyjum, en margir komust
í heyþrot, og á einmánuði hjálpaði hann nágrönnum sínum um hey,
en komst svo sjálfur í þrot og missti nokkrar kindur af fóðurskorti.
„Það varð honum of mikið tjón, því að ekkert mátti missast.“
Um sumarmál lokaði hafís öllum Norðurlandshöfnum og skip kom-
ust ekki inn á Húnaflóa utan eitt, sem slapp með naumindum fyrir
Hom og kom til Höefnersverzlunar á Blönduósi. Var það með talsvert
mikla matvöru. Kveður Sveinn sig muna það fyrir víst, að skipið hafi
siglt frá Kaupmannahöfn á 7 sólarhringum og það hafi verið óvenju-
lega fljót ferð.