Húnavaka - 01.05.1966, Blaðsíða 15

HÚNAVAKA
13
standi ekki á sama, hvernig með þá er farið, eða nm þá hirt. Ekki
er það eingöngu vegna hlutanna sjálfra, þó muni miklu að sjá van-
hirtan hlut, eða vel með farinn, heldur vegna okkar sjálfra — okkar
innra manns. Var okkur ekki sagt í æsku að fara vel með allt, sem
okkur var trúað fyrir, bæði dautt og lifandi, eða fórst það fyrir?
Erum við ekki að bregðast okkur sjálfum, ef út af er brugðið. Dauð-
ir hlutir geta verið okkur mikils virði, og þeir tala sínu máli. Ekki
verður gildi þeirra metið í peningum, heldur farið eftir því, hvernig
þeir eru til orðnir og hverju þeir þjóna.
Gömul kona flutti héðan úr sýslunni til Reykjavíkur fyrir nokkr-
um árum síðan. Hún skildi rokkinn sinn eftir fyrir norðan fjöllin,
lienni var talin trú um, að hún þyrfti hans ekki með í borginni. En
fyrir vikið undi hún hag sínum illa í höfuðstaðnum, var eirðarlaus,
rótslitin. Hún saknaði vinar í stað. Rokkurinn kom og hún fagnaði
honum sem góðum vini. Eftir það undi hún sér betur og var ekki
eins einmana í þéttbýlinu, þó að margs væri að sakna heiman úr
sveitinni.
Einn er sá hlutur í minni eigu, sem mér þykir mjög vænt um og
vildi ekki með nokkru móti missa, en það er gamall skór, sem hún
Guðrún amma gerði mér, þegar ég var barn, — síðasti skórinn, sem
hún gerði. Þar geymast nálsporin hennar, sem hún af ást og um-
hyggju stakk fyrir litlu stúlkuna sína, svo henni yrði síður kalt á
fótunum. Verður tryggðin og vináttan nokkru sinni metin til fjár,
né verk þau, sem unnin eru af kærleika.
Kvennaskólanum á Blönduósi 12. febrúar 1966.