Húnavaka - 01.05.1966, Blaðsíða 94

92
HÚN AVAKA
Einstaka roftorfa og uppblásin beinagrind víðirótanna, vitnaði um
fyrri fegurð og frjósemi jarðvegsins, sem vindar og veður höfðu þó
svo gjörsamlega náð að sópa burt og afmá með öllu.
En nú höfðum við lengi farið um sáðsléttur, skógarbelti, mel-
grasbreiður og valllendismóa. Illfærustu flárnar höfðu auðsjáan-
lega verið ræstar fram. Aðrar látnar halda sér með tjörnum, brok-
breiðum og stararkólfum, til bragðbætis fyrir hross, sem þarna voru
víðs vegar. Stóðið virtist hafa sín afmörkuðu svæði, af haglega gerð-
um girðingum, féð hafði sums staðar meiri forréttindi um frjáls-
ara val milli hólfa, með smugum, þar sem vír hindraði eigi. Og
enginn þurfti nokkru sinni að liggja í óyndi við girðingu, á upp-
urðu landi. Allar skepnur höfðu nægan og safaríkan gróður við
sitt hæfi.
Víða sá ég smá hús, í yndislegum rjóðrum. Einkum í námunda
við vötn, ár og læki, sem hér og þar glönsuðu í morgunsólinni.
Blómskrúðið, litadýrðin og fjölbreytnin var svo stórfengleg, að
því ná engin orð að lýsa. F.g stakk við fótum og stóð dolfallin.
Hvers konar sjónhverfingar var þessi maður að gera mér, eða
hafði hann farið svona laglega að því að koma mér til himnaríkis?
Og svo var fólk að kvíða fyrir að deyja!
Nei, þetta var áreiðanlega ekki svona einfalt.
Þetta fannfexta fjall þarna, var áreiðanlega Loðmundur, það var
ekki um að villast og þarna voru Búrfjöll, Bláfjöll og Þjófadalir.
Og öll þessi fjöll og fell, sem of langt yrði upp að telja.
En allar þessar „Fögrukinnar"!
Mér vitanlega var hún nú aðeins ein og þótti merkilegt fyrir-
brigði, þarna í auðninni inni undir jöklum.
Ég sneri mér að fylgdarmanni mínum, en gekk illa að koma
hugsunum mínum í orð, þar sem undrun, hrifning og forvitni, bylt-
ust hver um aðra og torvelduðu skýra dómgreind, enda var þetta
allt ofar mínum skilningi.
Ég sá að maðurinn brosti drjúgur.
Hann varð fyrri til máls og sagði: „Það er gott að þér þykir ómak-
ið borga sig, hér er fagurt um að litast, enda hefur margur átt erf-
itt með að hemja þrá sína til heiðanna á vorin."
„Já, en — þetta er ekki heiðin í sinni þekktu mynd. Svona gæti
hún ef til vill orðið eftir hundrað ár.“ Ég var ringluð.
Maðurinn hló. „Það var og. Þetta eru þín forréttindi, að fá að