Húnavaka - 01.05.1966, Blaðsíða 79

HÚNAVAKA
77
og ætlaði endilega heim. Hann tók flösku af borðinu, sem hann
saup á og vildi láta pabba gera það líka, stakk henni svo ofan í
pokann og batt rammlega fyrir, stóð síðan upp og fór að kveðja.
Mamma og pabbi fóru með honum fram, en engar fortölur dugðu.
Hann snaraðist út úr dyrunum og hvarf út í myrkrið og hríðar-
sortann.
Það var eins og öll jólagleðin hefði farið með Leifa. Það var
drukkið og borðað. Allt það bezta sem til var borið fram. Það voru
kveikt mikið fleiri ljós en vanalega. En það kom fyrir ekki. Það
var alvörublær á öllum og aðallega talað um hvernig Leifa mundi
ganga á hálsinum. Við krakkarnir skildum að um hættu gat verið
að ræða fyrir hann. Og okkur tók það sárt. Hann átti svo mikið
gott skilið fyrir það, hve hann hafði glatt okkur. Svo við urðum
eins og fullorðna fólkið, dauf og niðurdregin. En á heimilinu var
roskinn maður, Pétur Ólafsson að nafni, greindur maður og óvíl-
inn og færði skynsamleg rök fyrir sínu máli. Hann var okkar trúi
ráðunautur, ef ráða þurfti fram úr erfiðum vandamálum. Til hans
fórum við nú og leituðum álits hans. Hann sagði að veðrið væri
náttúrulega slæmt, en oftast sæist þó til lofts. Og ef Leifi efndi það,
sem hann hefði lofað, að snerta ekki flöskuna, og því sagðist hann
treysta, þá væri honum engin hætta búin. Við þessar fortölur urð-
um við mikið rólegri, en slæmt var að Leifi skyldi vera með þessa
óhappaflösku.
Kvöldið leið hægt og hljótt. Mikið var dásamlegt að heyra pabba
!esa húslesturinn, heyra um fæðingu Jesú Krists og finna að mað-
ur hafi öðlazt hinn sanna hug barnsins, sem okkur fullorðnum
er ekki mögulegt að eignast á sama hátt og þegar við erum börn.
Vita svo af sér annað slagið um nóttina og sjá skært ljós á lamp-
anum. Já, þetta var sannarlega hafið svo langt yfir allan liversdags-
leika.
Síðla á jóladaginn fréttist frá Bergsstaðakirkju að Leifa hefði
gengið vel heim kvöldið áður. Voru það mikil gleðitíðindi. Færð-
ist alvörusvipurinn af andlitum fullorðna fólksins og allir fundu
löngun til að skemmta sér og öðrnm.
En hvað ég sé vel gömlu baðstofuna okkar, eins lýsta og völ var
á, með sperrum og reisifjöl. Viðir hennar drifhvítir í hólf og gólf.
Mæðgunum öllum var það metnaðarmál að hirða hana sem bezt.
Húsmunir fábrotnir, en fóru vel við umhverfið. Var henni skipt